Begin januari ontmoette ik de Pakistaanse Daniel op een datingsite. Na een week msn-en en bellen spraken we af in Zwolle. Daniel gaf aan in scheiding te liggen en niet meer bij zijn vrouw te wonen. Ik besloot me daarmee vooral niet te bemoeien.

Nadat de weekenden voorbij vlogen en we elkaar beter leerden kennen. Daniel is een echte charmeur, weet zijn verhaaltjes goed te vertellen. Ik hierin tegen ben heel erg nuchter, maar toch wist hij me te raken. Ook merkte ik op dat we alle twee onze toekomst verschillend zagen. De verschillen lagen vooral in zijn christelijke geloof en zijn kinderwens. Hij weet vanaf de eerste dag dat ik deze kinderwens niet heb.

Ondertussen begon ik Daniel voor te stellen aan mijn familie en vrienden, van zijn vrienden hoorde ik echter niets, hij gaf aan dat het moeilijk was met zijn geloof en zijn scheiding..bla bla..bla.. Tijdens het paasweekend heb ik hem te kennen gegeven dat het toch echt tijd werd, dat ik ook kennis wilde maken met zijn vrienden. Hij reageerde hierop dat het erg moeilijk lag. Wel bleef hij zeuren over zijn kinderwens. Mijn reactie was…waar heb je het nou over, je durft me niet eens voort te stellen aan jou vrienden! Op maandag bracht ik hem naar het station in Utrecht waarna ik door ging na een concert. 2 uur later heeft hij me gedumpt met een sms-je…

Ik voel me zo gebruikt, gekwetst hij heeft me geheim gehouden voor zijn (schijn)heilige geloof. Ene hij heeft ook zijn scheiding nooit aangevraagd. Ik heb zo’n zin om mijn verhaal een die geloofgemeenschap te vertellen… maar ja.. dat maakt mij niet veel beter dan hem. Ik wil hem ook absoluut niet terug. Ik wil gewoon dat hij weet dat hij verkeert bezig is..