De cocktail van gevoelens en gedachten in mijn hoofd is, netjes in de trend van de afgelopen weken, weer wat complexer van aard geworden. En om maar in deze metafoor te blijven spreken: ik hou er een flink delerium aan over. Ik ben nu redelijk goed gestemd. Maar dat stemt me op zijn beurt juist weer een beetje droevig; telkens wanneer ik weer een zekere vorm van rust in mezelf krijg ben ik bang dat het alleen maar gebaseerd is op een onbewuste vorm van hoop op dat het allemaal toch wel goed zal komen. En soms ben ik ook oprecht in de veronderstelling dat het zo is. Om teleurstelling te voorkomen roep ik mezelf dan weer tot de orde van de dag en vertel mezelf een keer of drie dat het toch echt over is. Op deze manier laveer ik een beetje heen en weer tussen wat ik voel en wat ik denk dat verstandig is te voelen.
Maar goed, al dat getwijfel in mijn hoofd maakt me uiteindelijk ook niet stabieler dus probeer ik er met mensen over te praten. Maar ook de mensen met wie ik het erover heb lijken niet eensgezind over welke koers te varen: verstand of gevoel.
Mijn vader namelijk, stelde dat mijn jaloezie aantoont dat ik meer voor mijn ex voel dan vriendschap. En dat daarom werken aan een vriendschap terwijl zij iets opbouwt met een ander gekkenwerk zal zijn. Ik vond dat wel aannemelijk klinken, maar ik wil haar simpelweg niet uit het oog verliezen. Ookal is dat misschien omdat ik nog een beetje hoop koester.
Anderzijds zeggen andere mensen juist weer dat ik mijn gevoel moet volgen. "Luister naar je hart" prevelen ze dan zo mooi. "Vecht voor haar, blijf in de race, zet jezelf niet buitenspel". En ook dat klinkt niet helemaal belachelijk. Waarom zou ik niet mijn best voor haar blijven doen? Bovendien: ze mist me echt, daar twijfel ik niet meer aan.
Hoe los ik dit op?!