Slechtste verhaal ever

afbeelding van Najadan

Ik dacht dat ik inmiddels wijzer was, en slimmer. Maar oh oh oh. Lees en huiver.
Er is dus een man, of nou ja, man. Elk geval een persoon met een piemel. En ik ben van deze persoon gaan houden. Dom dom dom. Of gaan houden, misschien had ik hem gewoon nodig. In elk geval, hij heeft me geraakt. Met name door de manier waarop hij me aanraakt, want praten kan hij niet echt. Goed. Deze man heeft een puinhoop van zijn leven gemaakt. Huis kwijt, bijna failliet. Zo van die dingen. Verder al ruim 20 jaar geen relatie gehad. Met niemand. En maar één keer seks. Het is ook nog eens een betweter. En een paniekvogel. En egoïstisch. En drinkt te vaak te veel. Maar hij is ook behulpzaam, idealistisch, zacht en teder, technisch/handig, gevoelig, zorgzaam. Niemand is alleen maar goed of slecht tenslotte. Deze man wordt verliefd op een vriendin van mij. Maar houdt ondertussen knuffelsessies met mij. Niet met haar. We zijn soms met zijn drieën. Ik krijg ruzie met mijn vriendin, om hem, lang verhaal. We leggen het bij. Zij wil hem niet. Ik beland met hem in bed. Vraag, ben je nog gek op haar. Ontwijkend antwoord. Intussen waren vriendin en ik project gestart om hem uit de schulden te krijgen. Hij blij-ig. Vriendin haakt ook daarin af, maar snapt wel dat ik wat in hem zie. Wij krijgen wat. Hij zet benodigde stappen voor project niet. Ik doe nog veel pogingen. Hoop gedoe. Ik opper elkaar te helpen: Ik leen hem geld, en hij gaat mij helpen met technisch project. Kan hij het terugverdienen. Hij laat me paar keer compleet zitten. Ik vertrouw het niet meer. Hij wil alleen nog vrienden zijn. Ik wil nog steeds helpen, maar krijg twijfels. Hij kruipt weer bij me in bed. Laat me weer zitten. Zegt toch nog verliefd op vriendin te zijn, maar inmiddels ook dat hij van me houdt. Ik vind lening toch geen goed idee. Hij wil niet meer bij me wonen. Huilt. Is op. Ik vraag hem bij me te blijven. Maar hij wil weg. Alweer. Had nooit bij me in bed moeten kruipen zegt hij nu. Is bang. Ik ook. Maar ik kan niet verdragen dat hij weggaat. Overweeg hem zelfs eventueel toch nog geld te lenen. Vraag hem te blijven, maar hij wil weg. Ik ga door het lint en sla hem op zijn bek. OK, tikje. Nu hij boos en gaat. Het slechtste, ik wil hem nu tegelijkertijd meer slaan, en hem terug. Vooral dat laatste zit me dwars, want dat moet ik helemaal niet willen. Ondertussen komt de paniek steeds opnieuw langs dat hij weg is. Definitief nu denk. In één en dezelfde avond hebben we het over de lening en bij me in huis komen wonen. Zegt hij dat hij van me houdt, huilt hij om mijn vriendin. Om zijn bedrijf. Knuffelt hij me urenlang. En ik hem. En toch gaat hij weg en sla ik hem. Nu, verward, boos, verdrietig, vol ongeloof, en hoop. Dat laatste, grrrr.

afbeelding van Nientjuh1

Najadan

Wat een verhaal! In hoeveel tijd is dit verhaal? Een maand, jaar?
Hij is een project, dat wist je van tevoren, maar bent er toch in meegegaan.
Dat is prima, als je ook maar je eigen ding hebt, ik heb een beetje het idee dat alles om hem draaide, ik kan het mis hebben.
Het is altijd lastig als iemand veel goede eigenschappen heeft, maar de slechte eigenschappen nemen de overhand. Onverschillig noem ik hem, zo beschrijf je hem een beetje. Niet dankbaar voor alles hulp die hij aangeboden krijgt. Maar in de tussentijd wel lief. Maar bedenk dat persoonlijkheden en karakters niet veranderen en dat kan je ook niet van iemand vragen of eisen.

Denk goed na of hij je wel echt waard is. Succes

afbeelding van Najadan

Nientjuh1

Dank je voor je reactie. Speelt zich af in ongeveer een half jaar tijd waarvan we een maand of 4/5 wat hebben. Al ben ik in die tussentijd ook nog 7 weken in het buitenland geweest, maar hadden we elke dag contact.
Heb inderdaad zo mijn valkuilen. De aantrekkingskracht tussen ons was denk ik sterker dan wij zelf. Nu dus de gebakken peren. En mijn hoofd heeft allang bedacht dat ik beter verdien... maar fuck, wat wil ik die gast graag bij me hebben... aloude stomme liedje, heb dat in jaren al niet meer zo gehad

afbeelding van Nientjuh1

Najadan

Oh je wilt niet weten hoe goed ik je gevoel ken!
Het is goed om even afstand te nemen. Dan kunnen jullie allebei nadenken wat je wilt.
4/5 maanden is niet heel erg lang. Dat horen nog de wittebroodsweken te zijn. Geen drama, geen ruzies. Als het in die tijd al fout gaat moet je je toch echt afvragen of het echt zo leuk en geweldig was of dat het meer het idee was wat je zo gelukkig maakte.
Afstand nemen is in dit geval sowieso het beste. Als jullie allebei naar elkaar verlangen komen jullie vanzelf weer naar elkaar toe. Forceer niks.