Ja, inderdaad.

Gisterenavond en vanmorgend had ik het weer heel zwaar.
Maar door veel na te denken (mensen op m'n werk hebben dus niets aan me gehad vandaag, ahum...) ben ik weer langzaam maar zeker dat zij me niet volledig gelukkig kon maken. Zoals ik reeds meermaals schreef; nu zie ik in,na de breuk, dat ik wel dingen moest missen doordat ik me op de 2de plaats plaatste.

Daarom denk ik; mekaar loslaten was het mooiste en meest respectvolle wat we voor mekaar konden doen. Tuurlijk zie ik haar graag, juist daarom. We konden mekaar niet volledig aanvullen en misten beiden iets. Ik gun haar dat iets en meer, maar ik wil er niets mee te maken hebben. Dat is t?ɬ© pijnlijk, het ligt t?ɬ© gevoelig.

Ik denk dat we steeds 'positief' moeten denken, ook tegenover de persoon die ons verliet, kwetste, soms slecht behandelde. Zo cree?ɬ´r je een gemeend gevoel van mededogen en ga je dingen accepteren. Je stopt op dat moment met jezelf ook steeds weer te pijnigen.

Liefs x