soms mis ik zo mijn lieve man, zijn geur, zijn lijf, zijn stem,zijn voetstappen,zijn snor,zijn handen,zijn lief zijn voor mij,
we hebben elkaar zo lief gehad, zo lief zijn we voor elkaar geweest,
ik laat hem los ik laat hem gaan
en ik probeer het te doen in liefde
de haat en woede smelt langzaam voor de zon
met pasen is er nog een ijstijd over heengegaan
maar het licht breekt door en ik kom uit een soort tunnel die zo zwart was, dat het licht en de kleuren van de wereld me weer opnieuw verrassen dat is een heel fijn gevoel, ik huil nog wel maar nu soms ook vanwege de nieuwe sensaties die ik voel, die horen bij het loskomen, wat waren we verstrengeld en enorm aan elkaar aan het aanpassen en je eigen zielevreugde kwijt
dat was er volgens mij aan de hand
toen die abrupte waanzinnige breuk op 6 dec
tot op de dag van vandaag
ik hou zoveel van hem dat ik hem niet kan zien
ik wil niets horen van een nieuwe vlam of zijn opluchting dat ie van me af is, want dat kan niet anders anders had een man allang gebeld of geschreven zegt mijn hart
een man die een vrouw wil gaat haar halen
en een vrouw belt de man niet