Soms heb je momenten, dat je het "inziet" wat hij of zij je aandoet. Dan zeg je fuck it, ik kom ook mijn geluk tegen! Ik ga opnieuw beginnen!

Maar dan komen de momenten eraan, waar je alles voor je ziet, hoe hij of zij naar je keek, woorden als een ik hou van je, nog zograag voor 1 keer willen horen, beseffen dat die woorden zo kostbaar zijn, maar je dit niet beseft tijdens de relatie zelf, momenten waar je je echt gelukkig voelde, de toekomstplannen die je had. Toen je alles aankon!

Ik geloof dat je over een relatie kan geraken, ik geloof dat mijn tijd nog komt, waar ik langer dan 12u, niet aan haar zal denken. Dat ik me open kan stellen voor een andere relatie. Ik weet dat ik iemand nog graag zal zien.

Maar ik denk, dat mensen die deze moeite hebben moeten doen, om er "over" te graken, na zoveel jaren, nog kunnen wenen, bij het terugdenken aan dit zwart gat. Bij mij heeft het "liefdesverdriet verwerken" een definitie gekregen, als die wonden dicht naaien, en niet terug open maken. Ik weet dat iedereen dit doet op z'n eigen manier, maar mocht je een lijstje maken van de gevoelens dat je voeld bij deze periode, bij iedreen hetzelfde zijn. Sommige zijn harder dan de andere, en voor de zwakkere, zijn het de "harde" die hen op het juiste pad zetten!

Je hebt alles gegeven aan deze relatie, veel energie is hier in verloren gegaan, maar heb hier geen spijt van, want op dat moment was het het waard, anders zou je het niet gedaan hebben.

Als je het dan even niet meer weet, dat je weer je inslaap huilt, denk dan, dat deze wereld vol met verassingen zit, wist jij enkele jaren terug, dat je deze persoon ging tegenkomen? Neen, dus wie weet, wie je nog zal leren kennen! Ergens vind ik het spannend, ik heb nu een pad voor me, waarvan ik niet weet wat er zal gebeuren. Want met men ex, lag alles al een beetje " vast".

Ik weet niet waarom ik dit eigenlijk aan het typen ben ;/ Ik sta gewoon versteld, van hoe een mens, zoveel kan voelen voor iemand, zoveel kan laten & doen voor iemand. Al die emoties, nooit gedacht dit mee temaken.

Het schrijven heeft mij geholpen, toen ik een sms wou sturen naar haar. Schrijven wat ik voelde, maar de brief nooit geven.

Ik heb nu gewoon iets van , mijn taak zit er op, ik gaf je alles deze jaren, van mij mochten er nog veel bij. Maar het was jouw keuze. Ik vind het zo jammer, maar tenslotte, zou ik (hoe hard ik ook soms wil) geen relatie meer willen met het meisje die je nu geworden bent. Het zou toch niet meer lukken tussen ons, ik zou met alle liefde van de wereld die ik nog zou voelen voor je, het gevoel dat je me gegeven hebt, niet meer uit mijn hart kunnen krijgen, want ik associeer jou nu met pijn en verdriet terwijl het ooit geluk en liefde was.

Pft moest er even uit.

liefs