Wat een mooi stukje, ik herken er zoveel in! Heel fijn om te lezen! Zowel in het stukje van amelie als in het stukje van unremedied. Ik weet het ook niet, of het uitmaakt of je wel of geen contact houdt. Ik denk het ook niet. Je gaat gewoon door een soort rouw periode heen. Heb ooit na een beeindigde relatie wel contact gehouden en dat was toen erg slecht voor mij. Hij kreeg vrij snel andere vriendinnen en eigenlijk sloeg ons "contact" nergens meer op. Hij gebruikte mij gewoon om zijn verhaal af en toe kwijt te kunnen (en ik liet het toe). Ik heb toen echt een rottijd gehad. Nu heb ik daardoor geen contact willen houden en eerlijk gezegd was het met deze jongen misschien wel mogelijk geweest om leuk contact te houden, als ik er over nadenk. Het stomme is, ik weet het niet. Op dat moment liep het zo en hij heeft ook geen contact meer gezocht (behalve dus in de periode vlak erna, waardoor ik alleen maar hoop kreeg). Loslaten, daar gaat het om, o zo moeilijk....

Het lijkt zo gemakkelijk. Gewoon de situatie accepteren zoals die is, want het wordt toch nooit meer zoals het was.

Was het maar zo gemakkelijk om je daar bij neer te leggen...

Ik vraag me inmiddels of of het voor het accepteren van de situatie zoals die is, verschil maakt of je wel of geen contact houdt. Geen contact bespaart je pijnlijke confrontaties, maar kan jammer genoeg een heleboel vragen oproepen die niet beantwoord zullen worden. Wel contact doet inderdaad meer eer aan wat is geweest en geeft minder ruimte tot speculaties, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat je de "noodzaak" niet voelt om open te staan voor een ander.

Beide gevallen zouden je volgens mij op een bepaald moment doen inzien dat je verder moet. Bij geen contact doordat je de leegte die de ander heeft achtergelaten op een andere manier zult moeten invullen. Bij wel contact doordat de ander je duidelijk kan zeggen niet verder te willen (tenminste, als de ander dat duidelijk kan zeggen dan). Kortom, het verschil wordt denk ik niet gemaakt door wel of geen contact, maar puur en alleen door het vermogen te accepteren dat het voorbij is.

Degene die mij steeds aanraadde om elk contact te vermijden, zegt zelf vier jaar te hebben gerouwd om een relatie van vijf jaar. En dat, zei ze, terwijl ik notabene degene was die het uitgemaakt had. Ze wijt het aan het houden van contact. Ze bleven elkaar zien en elke keer voelde het weer prettig, fijn en vertrouwd. Precies wat jij hier in je blog schrijft. Daardoor konden ze niet echt uit elkaar en hoefden ze niet echt afscheid te nemen. De klap kwam pas toen haar ex een vriendin kreeg die niet wilde dat zij elkaar nog zagen. Ze was vreselijk overstuur, maar ze zegt dat het tegelijkertijd ook haar redding is geweest. Toen zag ze pas in dat het anders moest.

En dan denk ik aan mezelf. Geen contact en ik schiet er eerlijk gezegd geen hout mee op. De eerste paar maanden wel. Geen nieuwe informatie over ex-lief om over na te denken. Geen pijnlijke en teleurstellende ontmoetingen. Maar net als bij jou, geeft de afwezigheid van contact weer ruimte tot idealisaties. Voor mij is hij de afgelopen maanden weer degene geworden waaraan niemand kan tippen... Vind het vreselijk om toe te moeten geven

Ik word er zelfs verdrietig van dat hij van zijn kant niets meer heeft laten horen. Terwijl het mijn dringende verzoek was om elkaar niet meer te zien. Heeft hij het nu dan wel naar zijn zin, denk ik dan. Pas zag ik hem, zomaar op straat. Ik herkende hem nauwelijks. Grauw ingevallen gezicht en donkere ogen. Zo gelukkig zal hij nu heus niet zijn. Hij straalde toen hij me aankeek en leek alsof hij me zo om de hals wilde vliegen. Maar we deden niks. We zwaaiden alleen even.

In je vorige blog vroeg ik je zou doen als jij de brieven had gekregen die jij haar hebt geschreven. Je zei toen dat je in ieder geval niet niets zou doen. Wat maar aangeeft dat ze anders is dan jij. Het kan namelijk heel goed dat zij net zo hard terugverlangt als jij, alleen gaat zij duidelijk anders met de situatie om.

Lieve Unremedied, jammer genoeg heb ik geen tips hoe je je beter bij de situatie neer kunt leggen. Ik vind het namelijk minstens zo moeilijk als jij. Je bent in ieder geval niet de enige Het heeft denk ik te maken met hoe je persoonlijkheid in elkaar steekt. De een heeft nu eenmaal meer behoefte een situatie te begrijpen dan de ander. Soms handig, maar soms ook moeilijk omdat je in dit geval zoiets "onlogisch" als een breuk dan moeizamer naast je neer kunt leggen...

Als anderen een goed advies hebben: GRAAG!

Heel veel liefs, Amelie

Hey partner in crime,

Sorry als ik hieronder een beetje over mijzelf spreek maar wie weet kan mijn beleving van dit alles je helpen.
Ik weet zo goed wat je bedoelt omdat ik momenteel in hetzelfde straatje zit. Ik zou mijn ex ook erg graag nog eens zien. Niet om antwoorden te krijgen op de vraag waarom, want die zou ik zelf moeilijk weten te beantwoorden, maar om te weten hoe het met haar gaat. Ik stel het echter continu uit omdat ik nu nog ergens hoop heb dat ze met mij zal willen praten, als ik contact zoek dan is het mogelijk dat ze voorgoed de deur dicht gooit.
Ik stel me echter ook de vraag, wat moet ik haar nog zeggen ? Is dit niet vasthouden aan iets wat er niet meer is ? Als ze me na zoveel weken nog altijd niets heeft laten weten, is dit dan niet duidelijk ? Ben ik niet alleen opdringerig door contact te zoeken ?
Ik weet het ook niet hoor beste vriend. Het zal er zeker van komen dat ik mijn ex nog eens zal opzoeken want dit kan ik ook niet volhouden. De onzekerheid breekt je immers op lange termijn. Omdat ik op dit moment in dezelfde twijfel zit, kan ik je echter moeilijk adviseren.

Groetjes,
Arend

Heb hier lang niet gekeken. Maar daar sta jij dan toch op het moment dat ik wel kijk. En Amelie. Toch, al liep jij hier dan al veel langer en las je nooit mijn blogs , twee mensen waar ik iets aan had op het moment van de absolute lows.

De absolute lows zijn bij mij weg. Hoe dat precies is gekomen, ik kan er maar deels bij. Ik heb geen (zoals Panica) nieuwe relatie, al heb ik wel een paar maybe's. Maar niks is nog goed genoeg, actually. Dus toch nog een erfenisje, de eisen zijn opgeschroefd en hoog.

Ik vraag me ook vaak af hoe het toch mogelijk is dat een paar relaties geleden, ik zo geleden heb onder de breuk, zo wanhopig, zo pijnlijk. Terwijl die relatie minder substantieel was dan mijn vorige. Minder intens, minder heftig, stukken minder mooi (en ja, misschien ook stukken minder lelijk >>> is dat het dan, dat je bij genoeg lelijkheid je afstand beter neemt? Wint lelijkheid het uiteindelijk van het mooie???). Ik moet ook wel eerlijk bekennen dat ik een paar dagen geleden een mail ontving van een gemeenschappelijke bekende van mijn ex en ik en die had me zo weer in tranen met zijn verhalen over mijn ex.

Ik moet dan ook weer eerlijker bekennen dat ik dat een dag later dan weer kwijt ben. Ik treur niet meer zo oneindig om mijn ex. Ik denk niet meer aan hoe het geweest had kunnen zijn. Ik ben wel mijn ex dankbaar voor die eerder genoemde mooie stukken. Feitelijk heeft hij me de kunst van het onvoorwaardelijk liefhebben bijgebracht. Dat is mooi, toch? Dat vind ik mooi iig.

Loslaten, zoals ik het zie is geen actieve actie. Sterker nog, ik krijg vaak het gevoel dat hoe meer energie je gaat steken in de zelfontwikkeling omdat je nu eenmaal een breuk hebt, hoe meer energie je gaat steken in de verwerking van het geleden leed, hoe meer energie je toch ook gaat steken in het idee dat je ex toch wel een heel geweldig persoon was en hoe meer energie er verdwijnt naar het feitelijk idealiseren van die ex, die weg is.

Loslaten is mss wel het accepteren van het niet kunnen / willen loslaten. En dan begin je uiteindelijk te merken dat je eigen waarheden achterhaald raken. Ex is een persoon in een wereld met zo verschrikkelijk veel personen. Mijn ex zal ik koesteren tot het einde der tijden. Ik zal altijd aan hem denken en ik zal altijd nog een traan om hem kunnen pinken. Want zo was ex voor mij. Belangrijk en de mooiste mens ter wereld. Belangrijk en zo'n teleurstellend einde.... Sja.

Maar inmiddels heb ik ook het besef dat ex mij de ogen heeft weten te openen voor het feit dat er heel veel schoonheid is in de liefde. En dat liefde niet exclusief voor een persoon is. Dat de ware ene een absurditeit is. Tuurlijk vind ik het nog altijd immens kloten dat het niet heeft mogen werken op langere termijn. En dan luister ik naar Janis, een ouwetje en dood bovendien; die zingt over if you've got a cap for one day, you gotta call it love man, because that's what it is.

Liefde is prachtig. Maar het valt en staat niet bij die ene. En dat klinkt als loos gewauwel, als je het niet écht hebt meegemaakt. Maar als je echte liefde hebt gekend, weet je wat echte liefde is. And that is a fucking gift.

Vecht er niet tegen is dan ook mijn tip. Omarm het en het verdwijnt geleidelijk. Niet het goeie, wel het kwade (het feitelijke verlies). At the end of the day is verlies geen verlies, maar winst voor de toekomst. En dat besef komt wel, als je stopt met knokken tegen je eigen gevoel. Alles is maakbaar is welicht sowieso betwistbaar. Maar maakbaarheid van verdriet en gedachten als: "what if" is een illusie. Voor mij dan.

Want nahja, da's mijn filosofische inslag van deze vermoeide vrijdag. Ik heb je gezien, je bent een leuke vent. En jong. Accepteer dat ook. Je mag alles en hoeft niets. Je bent vrij om te kiezen. Dan komt het loslaten vanzelf wel. Of niet en dat zij dan ook maar zo. Fuck verwerking volgens het boekje. En fuck adviezen, incl. dit exemplaar.

Grtjs van Boa (moest zelfs nadenken over mijn nick en inlog trouwens (