Stap uit de draaikolk der gedachten

afbeelding van Moerbei

Terugkijkend op de afgelopen drie jaren is er één ding wat bovenuit steekt; Wat kan een mens zichzelf toch verliezen in emoties!
Emoties zijn een prachtig goed. Enkel door te voelen kunnen wij genieten, kunnen we bevlogen raken, kunnen we creatief zijn en iets moois maken. Maar ook door te voelen kunnen we liefde delen, kunnen we verwerken, kunnen we erachter komen dat we iets anders willen.

Het voelen doe je uiteindelijk altijd zelf. En daar gaat er in de achtbaan van ldvd iets mis.
Soms blijft er een hardnekkig gevoel staande dat de ánder dit bij je doet. Zo was dat bij mij in ieder geval.
Zijn acties wierpen me in diepe wanhoop en het uitblijven van acties soms nog in veel diepere wanhoop. En ik zag twee jaar geleden ook maar één oplossing tot het weer opheffen van de nare emoties: hij moest weer terugkomen!

Nu, dat deed hij dus ook; En potverdorie, die onrust was nog steeds hetzelfde.

Zo viel gaandeweg het kwartje over dingen die ik verstandelijk wel wist. Stom eigenlijk, je wéét heel veel, maar pas als het tot je onderbewustzijn doordringt begrijp je het ook.

Je gevoel is van jou. Je gedachten zijn van jou. Het blijven vastzitten in de achtbaan van ldvd is niet direct een keuze maar meestal onmacht. Je doet wat je kunt met de middelen die je hebt.
Desondanks - je kunt wel proberen om die middelen uit te breiden.
Op een gegeven moment is het echt het beste voor jezelf wanneer je besluit om uit je eigen gevangenis te stappen. Je verziekt namelijk je eigen leven ermee.
De ex-partner heb je er niet mee, je krijgt hem/haar er niet mee terug en vaak moet je dat ook helemaal niet willen (ook al zegt je gevoel je misschien iets anders).

Verdriet kun je voeden. Hetgeen waar je je op richt wordt groter.
Verdriet kan mooi zijn wanneer zuiver gevoeld. Zuiver voelen is toegeven aan de emotie (energiestroom van het gevoel) en daarna net als kleine kinderen ook weer durven te lachen. Het is een kunst die wij verliezen. Wanneer we verdrietig zijn denken we dat we 24/7 verdrietig moeten zijn. Een klein kind kan hartstochtelijk huilen om vervolgens weer tevreden te spelen.
Wij hebben dat afgeleerd.

Geen mens kan zicht staande houden wanneer hij/zij 24/7 verdriet heeft. Daardoor kom je in die zelfgebouwde gevangenis waar je daarna maar moeilijk uitkomt.

Wat ik wil zeggen? Dat het ok is om ook blij te zijn wanneer je verdrietig bent. Geluk en verdriet kunnen in hetzelfde huis wonen.

En richt je op je gedachten. Haal even de focus weg bij de ex en ga bij jezelf naar binnen. Realiseer je hoe vaak je fatalistische, donkere, boze, rare gedachten heb. En telkens wanneer je merkt dat je weer hele conversaties hebt in je hoofd sta dan even stil en denk - ik ben mijn nare emoties weer aan het voeden.
Je hoeft verder niets te doen. Je hoeft er niet mee te stoppen. Maar sta er even bij stil.
De rest volgt daarna vanzelf Glimlach.

Je bent geen slachtoffer van je ex, je wordt op een gegeven moment slachtoffer van jezelf.

Een aantal blogs terug schreef ik hier ooit dat ik het gevoel had om op een kruising te staan, de overkant wel te kunnen zien maar de oversteek maar niet te kunnen maken. Ik wist een boel, maar mijn gevoel hield mij vast.

In retrospect weet ik nu waar voor mij de sleutel lag om me naar de overkant te halen. Het doordringen van het feit dat ik mezelf in de slachtofferrol werkte.
En dat zelfgebouwde gevangenissen ook alleen maar door mezelf afgebroken kunnen worden.
Dat die zelfgebouwde gevangenissen aanvoelen als van zwaar cement en dat wanneer we erdoor heen breken het luchtgevangenissen blijken te zijn die verdwijnen als mist.

Sterkte met de verwerking. Leg de focus op jezelf en niet op de ex. Verlies jezelf niet in dramatiek, voed het niet meer dan nodig is. Geloof niet dat de prijs die je moet betalen om de verloren liefde zo groot is dat je 24/7 moet rouwen.
Je hebt alleen jezelf ermee.

afbeelding van Beer57

@Moerbei

Mooi geschreven en ben het wel met je eens,ik ben ook niet 24/7 verdrietig maar als ik aan haar denk doet het nog steeds pijn dat het zo gelopen is terwijl ik zo graag anders had gewild en misschien zij ook wel.Weet ook wel dat het niet meer ging en dat de onrust zoals jij ook al beschrijft er toch weer zou zijn als ze terug zou komen en toch mis ik haar nog steeds.Wederzijdse liefde was er nog wel maar dat was niet genoeg.
Dus nog niet klaar met de verwerking, maar wel steeds meer inzicht gekregen en blogs als deze van jou wijzen mij er op dat ik op de goede weg ben.

afbeelding van drbibber

@moerbei

Ben het met je eens, maar ik heb juist de neiging om mijn verdriet en boosheid uit de weg te gaan. En dat is ook niet goed, omdat de emoties toch altijd als een boemerang bij je terug komt..

afbeelding van Moerbei

Ja natuurlijk!!! Ik heb deze

Ja natuurlijk!!! Ik heb deze blog eigenlijk meer gericht op mensen waarbij de ldvd maar niet over lijkt te gaan, zelfs na jaren niet. Zo was dat bij mij en ik zag de uitgang maar niet...
Je moet je verdriet toelaten, anders komt het op een andere manier binnen! Maar toelaten of er volledig in verzuipen is iets anders denk ik.

afbeelding van Mariah

Moerbei

Bedankt voor dit inspirirende blog.
Ik heb mede daardoor mijn stap kunnen zetten.
De deur dicht naar mijn ex.
Omdat het goed voor mij is,
Liefs Mariah

afbeelding van hortensia

@Moerbei

mooi om te lezen jou blog , ik vind het altijd heel interessant om te lezen welke weg iemand heeft afgelegd om tot bepaalde inzichten te komen . Ik vind het ook helemaal kloppen wat jij zegt , dat je nare gedachten gaat voeden en daarmee dingen ook groter maakt dan dat ze zijn. En het meest irritante daarbij komt dan ook nog, dat je weer vragen krijgt, waar je nog niet eerder bij stilgestaan hebt en niet weet wat het antwoord erop kan zijn.

Ook wat jij zegt van kleine kinderen dat ze eerst intens verdrietig zijn om snel erna weer blij te zijn en fijn gaan spelen en dat wij dat hebben afgeleerd. Heel toevallig zat ik daar kort geleden precies zo over na te denken als wat jij schreef erover. Hoe komt dat toch dat wij zoiets afleren en vergeten, misschien door te veel na te denken wat onvermijdelijk is als je volwassen wordt en diverse dingen hebt meegemaakt . Misschien omdat je door de tijd leert dat de wereld groot is en vooral niet zorgeloos , daar ligt misschien de kern van het probleem . Te veel nadenken in oplossingen . Raar dat het zo menseigen wordt om altijd maar te willen/moeten nadenken /piekeren waarmee eigenlijk mensen zichzelf te kort doen. Maar er wordt misschien ook teveel soms van iemand verwacht , die druk heb je als kind niet op je liggen. Ook omdat er een veilige basis is waar je als kind op terug kunt vallen als je verdriet hebt , een aai over de bol van moeders een kus en een pleister en weer lekker naar buiten....
Maar dit is geestelijke pijn en daar is nou net geen pleister voor en dat is zo jammer...

Moerbei fijn dat je zover bent gekomen en ik vind het een heel mooi en interessant blog , fijn om te lezen ! deze wou ik je nog even meegeven ....

De vlinder telt geen maanden doch momenten en heeft tijd genoeg ....

afbeelding van morgenster

self-inflicted

Ben het eens met je blog, ik was daar ook achter gekomen, dat het meeste verdriet, zelf aangedaan verdriet is, selfinflicted pain. En dat kan ontstaan door te lang te blijven hangen in een toxic situation, of door te lang in de rouw te zijn etc...

Een mens kan dingen enorm opblazen en zichzelf enorm voor de gek (laten) houden.
Ik heb me gerealiseerd dat iedereen uniek is maar toch ook wel vervangbaar. Het verdriet om mijn ex is veel te onnodig geweest qua intensiteit en duur. En hij op zich was mijn tranen ook niet waard. Gaat me nooit meer overkomen.