Een tijdlang gaat het allemaal eigenlijk gewoon goed. Nergens (echt) last (meer) van, prima. En dan sta je op, op zo'n dinsdag als vandaag, en er is slechts een gevoel dat overheerst: het missen van het meisje dat inmiddels al 8,5 maand mijn ex is.

Dat ldvd grillig is, was me vrijwel aan het begin van de toestand al duidelijk. Het werkt met ups en downs. Maar die grilligheid kent kennelijk ook meerdere dimensies. In het begin vond ik het nog vrij logisch dat ik me zo labiel als de pest voelde: dan weer wat beter, dan weer wat slechter, en dat kon binnen een heel kort tijdsbestek veranderen.

Dat laatste aspect lijkt er een beetje uit te zijn. Op zich is mijn ldvd nu, voor mijn gevoel, iets uit het verleden. Het is niet meer actueel. Ik praat er weinig meer over en denk er ook niet zoveel meer aan. Helemaal weg is het tot nu toe nog niet geweest, maar dat hoort erbij denk ik. Het diepe dal ligt wel achter me. In mijn vorige blog schreef ik ook al dat er waarschijnlijk nog maar weinig zijn die weten dat het 'ldvd-monstertje' diep van binnen er bij mij nog steeds wel zit. Die tendens zet zich alleen maar verder voort.

Wat is dan nu de stand van zaken? De gevoelens ten opzichte van haar zijn nog niet zoveel veranderd. Ik kan nog steeds niet negatief over haar denken of praten en als ik aan haar denk, is dat nog steeds met genegenheid. Ik trok zelf onlangs de conclusie dat ik begon te begrijpen wat ze bedoelen met dat je eerste serieuze relatie altijd bijzonder voor je zal blijven. Maar erin blijven hangen doe ik allang niet meer. Accepteren dat het voorbij is was stap 1 en die heb ik genomen. Daarnaast is ze zo langzamerhand ook wel van haar voetstuk gekomen waar ik haar maanden geleden op geplaatst had. Niet in de zin dat ze nu niet meer bijzonder is dus, maar wel in de zin dat ik dingen wat scherper, genuanceerder ben gaan zien.

In de afgelopen maanden heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Als mijn verbroken relatie (terloops) ter sprake kwam, vertelde ik dat ik er zeer zeker een tijd moeite mee heb gehad, maar dat dat nu wel zo'n beetje over is en dat ik nu ook wel zie dat het eigenlijk beter is zo. En daar is weinig aan gelogen. Het enige wat niet 100% klopt is misschien het gedeelte 'dat ik zie dat het beter is zo'. Dat klopt voor 90%. Ik weet het en voel het ook zelfs wel zo, maar dat voelen stopt soms ook even. Dan moet ik er eerst nog even weer over nadenken totdat ik die conclusie kan bereiken. Want ik wil hem wel bereiken - het maakt voor mijn gevoel een belangrijk deel uit van het loslaatproces.

Lange gesprekken over mijn ex-vriendin, zoals ik die in het begin veel voerde, zijn er niet meer. Het wordt niet meer in-depth besproken, maar blijft vaak bij een kort, terloops praatje. Met vrienden geldt hetzelfde. Als ik even een dip heb (ik geloof dat het gemiddelde nu op ongeveer eens in de twee a drie weken ligt), praat ik er een poosje over met mijn moeder, maar ook dan niet zo lang meer. Het is echt iets uit het verleden. Dat ik af en toe uitglijd en me toch even weer dipperig voel, hoort erbij. En ik weet ook dat het vanzelf weer over gaat.

Ondertussen ben ik nog steeds bezig met het 'hervinden van mezelf' en tot nu toe is die reis erg succesvol. Ik merk dat ik me vaak weer zo voel als voor de relatie, voordat ik dingen ging inleveren voor haar. Pas maanden na de breuk heb ik onder ogen gezien dat ik ook best wat van mezelf had ingeleverd voor haar, net als zij voor mij had gedaan. Dat begint zo langzamerhand terug te komen. Met als voornaamste gevolgen dat mijn sociale leven, dat aan het einde van onze relatie op een erg laag pitje stond (die heb ik echt uit de ruines weer op moeten bouwen), weer volop bezig is op te bloeien, dat mijn leven een stuk minder voorspelbaar is omdat er van alles en nogwat op mijn pad komt en dat ik merk dat ik me toch ook wel behoorlijk in aandacht van meisjes kan verheugen. Dik vijf jaar lang (en ook de eerste maanden na de breuk) heb ik daar geen oog voor gehad met bijbehorende houding en uitstraling. Dat is nu weggevallen en ik moet zeggen dat ik het wel grappig vind om te zien wat dat doet.

Mijn ex-vriendin was mijn eerste vriendin en daardoor weet ik qua relaties eigenlijk niet meer dan hoe het met haar was. Nu begint wel te dagen dat relaties er waarschijnlijk in allerlei verschillende smaakjes zijn die ook best interessant kunnen zijn om eens te proberen. Dat is allemaal wel goed, volgens mij.

Al moet ik wel de kanttekening plaatsen dat het hoe dan ook zo is, dat er steeds een moment lijkt te moeten komen, zoals op deze dinsdagochtend, dat ik me besef dat er direct nog niemand is met wie ik eenzelfde gevoel heb als wat ik met mijn ex-vriendin had. Ineens komt ze in mijn geest om de hoek kijken, kijkt me meewarig aan en zegt tegen me 'leuk wat je allemaal aan het doen bent, maar het is het toch allemaal net niet he?'. En dan voelt het ineens allemaal vooral jammer en vervelend dat zij zo definitief tot het verleden behoort. Ik had dit nieuwe leven, de hervonden zelf, op zich best graag met haar willen delen...

Maar het is maar tijdelijk! Dat hou ik mezelf nu ook voor en ik weet dat het zo is. Hooguit een paar dagen en dan gaan we verder met de stijgende lijn. En dan zie ik vanzelf wat het moment is dat het echt helemaal definitief afgerond en afgesloten is.

Wel merk ik dat ik steeds minder op deze site zit, omdat met de helende werking van de tijd het kennelijk toch zo is dat het perspectief verandert. In het begin las ik alle verhalen en kon ik daar helemaal in meegaan, nu merk ik dat ik daarbij vooral voel dat het echt iets uit het verleden is voor mij. Het valt me ook op dat de meesten die hier zitten toch veelal in veel jongere stadia van de ldvd zitten. Ik herken het nog allemaal, maar kan nu terugkijkend ook denken: hoezeer ik het niet wilde geloven toen ikzelf nog in dat stadium zat - het is echt zo dat het gewoon veel tijd nodig heeft en dat het dan echt verandert. Je moet het alleen accepteren en kunnen en durven loslaten. Voor mijn gevoel is ldvd inderdaad echt een afkickproces en als je dat onder ogen ziet, wordt acceptatie misschien makkelijker.

Mijn ex-vriendin heb ik al meer dan twee maanden helemaal niks meer van gehoord. Bijna drie maanden al niet. In een eerdere blog schreef ik al dat dat ergens wel kriebelt, maar ik merk ook dat - zeker op het moment dat het goed met me gaat - ik haar liever niet tegen zou komen, bang dat me dat toch weer een stukje naar beneden trekt. Bang dat er ineens toch een of andere vent aanhangt en dat zou ik nog immer erg moeilijk vinden denk ik. Terwijl ik aan de andere kant het prettig zou vinden om eens open en eerlijk met haar te kunnen praten, al is het alleen maar bijpraten, want bijzonder is ze nog steeds in mijn gedachten en op dagen als deze is het feit dat ze werkelijk volledig uit mijn leven verdwenen is boven alles nog steeds surrealistisch.