Lieve Sofie,

Jou heb ik altijd als een sterk persoon beschouwd. Ik vond dat je emotionele zaken heel goed kon verwoorden, en er goed mee om kon gaan. Het verbaasde me steeds wanneer je zei dat ik je niet genoeg steunde. Nog steeds begrijp ik het niet. Was het soms zo dat je je niet werkelijk aan me kon openstellen? Was de kracht die ik dacht te zien soms alleen een masker die je opdeed?

Jelle.

[EDIT 13 april 2008:]
P.S.: Ik stuurde je nog een kerstkaart met daarop de beste wensen "ik hoop dat 2008 voor jou beter begint dan 2007", en je had toen al, zonder dat ik het wist, die relatie. Wat maakte het nou zo moeilijk voor je om mij te bellen en te zeggen dat je een nieuwe relatie bent aangegaan? Wat maakte het nou zo moeilijk om tegen me te zeggen "ik ben een andere weg ingeslagen dan jij, ik vind jou een prima kerel ondanks onze wrijvingen, en ik wil dat je gelukkig bent"?