Waarom schrijf je niet gewoon even alles van je af in een brief, aan hem. Een afsluitende brief dan wel te verstaan. Waarin je hem laat weten dat jij het vervelend vindt dat er een oorlog tussen jullie heerst. Maar vermeld ook vooral dat jij geen relatie meer wil. Je zou voorzichtig kunnen vragen of hij met jou bepaalde dingen wil uit spreken zodat het voor jullie beiden afgesloten kan worden. Als je de brief klaar hebt, stuur hem dan niet gelijk op! Laat 'm minstens nog een week liggen en lees hem iedere dag even door. Misschien ben je dingen anders gaan inzien en door deze rusttijd kan je nog veranderingen in de brief aanbrengen. Telkens als je iets in de brief veranderd verleng je de rusttijd met een week. Misschien ben je zo een paar weken verder en heb je een betere brief. Maar het mooiste zou zijn dat je na die tijd helemaal geen behoefte meer hebt om hem een brief te sturen. Dit laatste overkwam mij. Ik heb er weken over gedaan om mijn (ex)vriendin in een brief te vertellen hoeveel ik om haar gaf en dat ik dingen anders ben gaan inzien etc. etc. En nu ligt die brief op mijn bureau, in een enveloppe met adres en al erop, al drie weken te wachten tot hij verstuurd kan worden. Daarvoor had ik 'm al twintig keer aangepast ofzo. En nu hoeft het allemaal niet meer zo nodig voor mij. Ik ben leuke dingen gaan doen en heb een "ex-dieet" gevolgd. Heel simpel maar effici?ɬ´nt! Telkens als je net aan je ex wil gaan denken...NIET DOEN!!! Denk direct aan iets anders, laat jezelf niet mee trekken in zelfmedelijden door het toch te "moeten" doen. Nee! Denk gelijk aan iets h?ɬ©?ɬ©l anders en als je dat maar lang genoeg volhoudt zal je merken dat het allemaal een stuk makkelijker wordt.

Succes en sterkte Fay!

Grtz, Nick.

Een stille oorlog, deze komt me zo erg bekend voor!
Nadat het uit was gingen we 2 weken samen met 2 vrienden uit, daar begon het.
We hebben hoi en doei tegen elkaar gezegd en verder niks!
3 maanden later, we gingen weer met vrienden en zijn nieuwe vriedin uit waar ie toen een maand mee had.
We zeiden hoi, we zeiden doei en hij zo nog toen ik weg moest: moet je nu al weg? Ja was een kort en duidelijk antwd. Stilte, voor een lange tijd.
Die tijd begon ik hem te vergeten. Zijn gezicht,zijn stem, zijn blik, zijn manier van doen. Alleen foto's konden me nog zn gezicht laten zien.
In mijn hoofd was hij een vage vlek. Na 3 maanden zag ik hem weer, op een feest. Eerst weer die ongelooflijke stilte en we durfden elkaar niet aan te kijken. Vreemd genoeg werd die lijn verbroken. We zochten stiekem al oogcontact en we raakten ook aan de praat. Huh?? Na 6 maanden spraken we weer met elkaar alsof er nooit was tussen ons was gebeurd. We waren beide gwn bang. Helaas heeft dit ervoor gezorgd dat ik nu hoop dat hij bij me terug komt, alles wees ernaar.

Ik heb ook met de vraag gezeten: wat nou als hij dood gaat of ik? Dan heb ik het hem nooit kunnen zeggen en had hij het nooit geweten. Nouja, als ik dood ga, mijn computer staat vol met bestanden waar ik brieven heb geschreven voor hem die nooit zijn opgestuurd etc. Maargoed, daar wil ik niet aan denken, die kans is heel klein!

Voor de rest, ik denk dat de stille oorlog op een gegeven moment wel over zal zijn zoals bij mij. Als jullie elkaar dan nog blijven zien;)