Nou.... sinds vrijdag niet echt. Werken leidt wel af, maar moet echt de draad weer op zien te pakken. Zit er sinds ik hem tegenkwam met zijn vriendin helemaal doorheen. Bij mij deed hij zo moeilijk, maar hij kan het dus wel. Hij keek ook om naar mij, maar daarna liepen ze gezapig door. Mijn leven heeft een jaar lang op zijn kop gestaan. Heb ik zelf mede veroorzaakt, maar waarom het zo moest gaan. Ik kan er geen zingeving meer uit halen, kan niet eens kwaad meer op hem zijn. Wil hem ook niet meer terug, zie het nut er niet van in om dingen te ondernemen. Ik ben zo teleurgesteld, dat is met geen pen te beschrijven. En die leegte in deze dagen, niet doorheen te komen. Het komt wel weer goed, maar de hoop die ik had dat hij nog aandacht aan mij zou besteden is nu definitief voorbij. Geeft wel weer een kans op een nieuwe liefde, maar kan me het nu niet meer voorstellen. Redelijk depri berichtje, ik vind het ook heel erg van mezelf, dat ik zo in de put zit. Maar de lust om dingen te doen ontbreekt. Berichtjes hier helpen nog wel.... en vrienden en familie, maar ook die hoef ik even niet om me heen. Ik ben het helemaal kwijt.

Hij maakte zulke rare opmerkingen tegen mij, dat ik er altijd leuk uitzag, maar op een toon, zo van, wat zeur je nu over kleding. En zij liep vrijdag als een pauw over straat. Hij zei ik snap niet waarom vrouwen zo nodig carriere moeten maken, maar zij werkt ook gewoon. Hij deed stom over het bedrijf waar ik voor werk, had het over allerlei plannen, dingen die hij wilde doen. Maar er is niks veranderd, behalve dat hij de rust van die relatie heeft (ze liepen echt zo rustig met zijn tweeen over straat), tegen mij deed hij een beetje alsof ik saai was dat ik niet meer zoveel uitging (door werk zit ik doordeweeks niet meer in uitgaansgelegenheden). Hij heeft wat ik met hem had willen hebben, alleen met een ander! Dat steekt zo enorm! Ik snap niet dat je iemand zo lastig kan vallen met je "problemen" om dan vervolgens te zeggen, bedankt en verder te gaan. Dat vind ik echt een schande en ergens dacht ik bij hem ook een soort van schaamte te zien vrijdag. Volgens mij had hij best iets willen zeggen, maar hij liep daar met die ander en weet dat ik daar niet tegen kan. En zo liepen we door. Als vage kennissen. Onvoorstelbaar dat hij zo'n belangrijke rol heeft gespeeld in mijn leven. Dat heb ik zelf toegelaten, maar ik kan er nog steeds niet bij dat zoiets gebeurt.

Ga wel hard aan mijn eigen geluk werken hoor. Maar dit doet vreselijk veel pijn.