Er zijn momenteel 0 gebruikers en 5 gasten online.
Stuck in a moment
Hey all,
Stuck in a moment and you can't get out of it! Beschrijft mijn gevoel er goed, al maanden....
Zit alweer veel te lang op deze site 11 maanden!!
Het verdriet is al een tijdje over, maar de leegte blijft.
Kan geen opvulling meer vinden in mijn leven, heb veel vrienden, best druk leventje, eigenlijk geen enkele avond of dag in het weekend alleen, maar op de een of andere manier lijkt het leven wel geen nut te hebben zonder de liefde van mijn ex. Dit was mijn eerste ervaring met liefde (ben 28 jaar!!, nu dit voorbij is lijkt het al maanden of ik anders tegen het leven aan kijk, het besef dat liefde en alles niet oneindig is (is dit emotioneel volwassen worden?). Daarnaast is er nog de spijt dat ik te laat inzag wat zij voor mij betekende, zoveel wijzer geworden, maar plaatsen kan ik het allemaal niet meer.
Zijn er nog andere die het gevoel hebben zichzelf verloren te hebben in iemand anders, en vervolgens behoorlijk moeite hebben omzichzelf terug te vinden en weer invulling te geven aan hun leven.
Wil weer het gevoel terug krijgen om te zijn wie ik ben en was.
Dus mmocht dit je bekend voorkomen, tips of ervaringen hoor ik graag van jullie.
Jantje
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@Jante
Bij mij heeft het ook jaren geduurd voordat ik het gevoel had dat ik lekker aan het leven was. Er gingen dagen voorbij waarbij ik zeker wist dat ik nooit meer zo gelukkig zou zijn als toen ik met mijn ex was. Als ik weer zo'n terugval had, liet ik het even toe maar ik probeerde wel de knop om te draaien naar "leid mijn eigen leven".
Dat je gedachten hebt over de vergankelijkheid van liefde, dat herken ik ook. Alles vergaat, de mooie dingen en gelukkig ook de lelijke dingen. Wat je met je ex hebt gedeeld is een heleboel mooie momenten en misschien ook minder mooie momenten. Wat je toen kon bereiken bij iemand, kun je ook bij iemand anders bereiken, misschien zelfs beter, leuker, mooier, intiemer.
Misschien ontbreekt er gewoon iets in de dingen die je doet, behalve dan de warmte van een relatie. De een pakt vrijwilligerswerk op naast een fulltime baan, de ander doorbreekt de sleur met een vakantie. Ben je niet toe aan iets nieuws in je leven?
Jelle
Hey Jelle, Thnx voor je
Hey Jelle,
Thnx voor je reactie!
Ben zeker toe aan nieuwe dingen in mijn leven, nieuwe baan, nieuwe woning (woon nu samen met een huisgenoot). Maar op de een of andere manier lijkt het wel of ik bij alle stappen die ik wil nemen, tegen wordt gehouden door mezelf. Dan komen de twijfels boven, wat is het nut, waarom zou ik het doen, wat vind ik nu echt belangrijk in het leven etc. etc. kortom, stuck in a moment.
Maar ergens weet ik dat je gelijk hebt,
Groeten,
Jantje
@Jante: comfort zone
Iedereen heeft een comfort zone. Echt iedereen, van de meest gelukkige persoon op aarde tot de meest depressieve. Zodra iemand buiten die comfort zone komt, komen er allerlei ongemakkelijke gedachten en gevoelens naar boven. Hoe verder van de comfort zone, hoe intenser de beleving daarvan. Daarom zou ik als ik jou was stapje voor stapje nieuwe dingen proberen, en geen revolutionaire dingen doen. Elke keer als je een stapje zet, zul je zien dat het allemaal wel meevalt buiten je comfort zone en durf je ook meer dingen aan.
Jelle
Tijd
Ik herken het ook. 11 maanden is helemaal zo lang nog niet, ik zou aan hoe je je nu voelt niet meteen allemaal conclusies verbinden. Ik herken ook weer dat ongeduld (spiegeltje, spiegeltje aan de wand): hoe lang duurt dit nog, nu zou ik me toch wel weer eens goed moeten voelen....wat duurt dit lang...is dit normaal?? Of duurt het alleen bij mij zo lang.....?
Een relatiebreuk verwerken kost tijd en vaak veel meer tijd dan we zouden willen of verwachten. Dus het enige dat je kan doen is het over je heen laten komen, al die verschillende fases. Er niet voor wegrennen.
Bij mij heeft het in het verleden ook wel 2 jaar geduurd voordat ik me weer de 'oude' voelde. En nu ben ik 14 maanden verder en loop ik nog steeds af en toe met mijn ziel onder de arm.
Maar ik weet wel uit ervaring dat het beter wordt, dat ik zonder relatie ook heel gelukkig kan zijn en dat ik weer rust, stabiliteit en vrede met mezelf zal vinden.
Waar ik af toe een beetje moe van wordt is dat ik zelf de hele tijd maar een dagvullend programma moet verzorgen. Ik voel me gewoon het beste als ik actief bezig ben met soms een luierdagje tussendoor.
Soms zou ik willen dat iemand anders eens even het roer in handen zou nemen en voor mij zou bepalen hoe en wat.
Het voordeel is dat ik wel veel leuke dingen doe en verzin en daar geniet ik al een stuk meer van dan bv 6 maanden geleden. Toen moest ik me overal nog heen slepen en zat ik eigenlijk het liefst onder een dekentje op de bank. Dus er zit toch echt vooruitgang in. Als ik daar aan denk dan beurt me dat wel op. Zelfs vanaf nu kan het nog steeds alleen maar beter gaan.
Hoe zit dat bij jullie?
Ook herkenbaar
Tja, heb dus eigenlijk hetzelfde, probeer ook zoveel mogelijk bezig te zijn, maar echt van genieten is minder. Alles wat ik doe voelt als een verplichting om de tijd op te vullen. dit komt voornamelijk doordat ik helemaal niet meer weet wat ik met de toekomst wil. Ben echt een beetje stuurloos, dit geeft geen rust.
11 maanden vind ik trouwens wel erg lang, ben maar 16 maanden met haar omgegaan, waarvan alleen de laatste 4 of maanden erg verliefd was. Probleem is dat ik mijn toekomstplaatje met haar had ingedeeld, zij was mijn heden en toekomst, nu is er een leegte.
heb ook wel het idee, dat het iets beter gaat, maar kan niet zeggen dat ik mij emotioneel stabiel voel. Voor haar kon ik alles relativeren en genieten.........Snap niet dat ik hierin terecht ben gekomen, ben bezig met overleven en niet met leven, zo voelt het.
Hoop dat hier snel verandering in komt, zo is het leven namelijk niet echt leuk,
@Jante
Je kent een periode voor je ex toen je kon relativeren en genieten...Dat komt zeker weer terug! Maar als je je een tijd zo voelt, 11 maanden al, dan lijkt het soms alsof het nooit meer goed komt.
Same time, same place over 6 maanden? Wedden dat je dan weer een stuk dichter bij je oude ik bent?
Ik heb een vriendin die in een soorgelijke situatie als ik zit: ook 14 maanden geleden zelf relatie verbroken en nog allerlei andere levensproblemen die ik hier niet zal noemen....in januari voelden we ons allebei zwaar klote en hebben toen een half jaar later evaluatie gehouden. Het ging al een stuk beter en nieuwe afspraak staat alweer.
Wees niet te streng voor jezelf! Je kan jezelf wel bestraffend toespreken omdat je het te lang vindt duren, maar eigenlijk straf je jezelf dan voor een gevoel dat je niet kan onderdrukken. Je kan het ook zo zien: je bent een gevoelig mens die in staat is oprecht van iemand te houden. Die iemand te verliezen doet pijn en gooit alles overhoop en je bent nu bezig die hoop op te ruimen en je toekomstdoelen bij te stellen.
Dat doet pijn, dat kost tijd en moeite en leuk is het echt niet maar je wordt er wel een sterker iemand van die ook met tegenslagen in het leven kan omgaan.
Moeilijk
Hey Stern,
Weet dat je gelijk hebt, op een moment ging mijn hart echt open voor haar, dat is het meest geweldige gevoel wat ik ooit gehad heb, alsof je vind waar je altijd naar opzoek bent geweest, alleen wist je niet dat je dat zocht omdat je het niet kende.
Nu ik weet dat dat bestaat wil je het ook weer terug, alleen gaat dat niet zo makkelijk, tuurlijk voel ik mij ook beter dan 6 maanden geleden, maar zo leven en voelen als ik nu doe is wel zonde van mijn tijd...... Waarschijnlijk heb je gelijk en moet ik er niet teveel bij stilstaan, maarja er is een deel dat niet erg hieraan meewerkt.
@Jante: harde werkelijkheid
Hey Jante,
Er is hier een harde les die je kunt leren: shit happens, accept it. Objectief gezien heb jij het nog beter dan een Irakese vluchteling die geen huis of werk heeft maar wel veel kinderen. Ik ben zelf geboren in een land waar veel kinderen niet eens geld hebben om elke dag te eten, dat heeft bij mij wel veel gerelativeerd. Jij hebt de vrijheid en het geld om te kunnen internetten, in een kroeg een borrel te kunnen drinken met mensen. Er zijn zelfs Nederlanders die van een minimuminkomen moeten leven en zich dat soort dingen niet kunnen veroorloven.
Vertel mijn moeder eens over de liefde. Zij was uitgehuwelijkt aan een foute man en na drie jaar was ze gescheiden, alleenstaand werkloos en met drie kinderen. En dat in een land waar geen bijstandsuitkering bestaat. De vader van die kinderen vertikte het zelfs om alimentatie te betalen, ook al had hij geld.
Shit happens, dat is zo, maar desondanks... je hebt het goed. Knoop dat goed in je oren.
Jelle
Shit happens
Heb je helemaal gelijk, besef ook wel dat het allemaal veel erger kan. Maar is dat de manier om door het leven te gaan, om te kijken hoe slecht andere het hebben en je daardoor beter voelen. Heb wel eens gelezen dat mensen graag roddelbladen lezen, men ziet dan de ellende van anderen en voelen zich daardoor gelukkiger....Is ook niet de juiste manier denk ik.
Maar in de kern heb je gelijk, iedereen die hier klaagt over zijn levensomstandigheden moet kijken naar andere wereld delen of misschien wel een bijstandsmoeder.
Ik klaag dan ook niet over mijn levensstandaard, maar heb het over gevoelens voor een bepaald persoon en wanneer iedereen deze gevoelens zou hebben voor andere zouden er ook minder problemen zijn. Maar shit happens.... Denk alleen niet dat je deze dingen met elkaar kan vergelijken, wellicht dat het wel helpt bij het relativeren.
Groeten,
@Jante: je hebt het goed
Nee, nee, nee! Je snapt het niet! Niet: voel je beter want anderen hebben het slechter.
Jij hebt het goed! Dat dringt niet tot je door. Jij hebt geen kinderen, je vrijheid. En wat doe je ermee?
Jelle
te weinig
Momenteel helemaal niets, afwachten en (het gevoel te hebben) overleven.
Shit happens!
Mr Bean @Jantje in de emotionele achtbaan dromen najagen
Beste "Jantje in de emotionele achtbaan", je hebt een lange naam, maar toch effe de moeite genomen om die voluit te typen, eenmalig dan, daarna is het copy pasta.
, maar zij is iig wel gelukkig. Achteraf gezien zal ik ook mijn dromen moeten durven najagen. Moet je ook proberen, nee, gewoon doen! 
Nou, Jantje in de emotionele achtbaan, vind best wel heavy, dat je op je 28 ste al zo zwaarmoedig bent en denkt. Voelde hetzelfde, net na de breuk, maar zwaarmoedigheid moet misschien nog komen? Is nog vers, dus ik heb er geen ervaring mee. Wat ik wel weet is dat je op een gegeven moment je leven kunt herwaarderen. Nadat je jezelf hebt teruggevonden kun je je afvragen wat geluk voor jou betekent. Niet de omgeving bepaalt jouw geluk, dat je een huis, hypotheek, carrière, auto, hobby's, vrienden etc. etc. moet hebben om gelukkig te zijn. Vraag een keer aan jezelf, wat zou jou echt gelukkig maken? Waar je alles voor zou willen opgeven, en ik denk dat je misschien al snel zegt: een vriendin, iemand met wie je je leven deelt. Het gaat mij ook voor de wind, in het begin dacht ik: ik wil mijn freelance zaak opzetten, veel reizen, huis verbouwen, kinderen veel laten reizen, gitaarlessen nemen. Voorlopig nog druk genoeg. Maar daarna dan? Dit zijn slechts afleidingen, voorlopig als pijnstiller? Ondertussen zit ik natuurlijk niet stil, ben stapje voor stapje mijn leven aan het overpeinzen, mezelf aan het zoeken, wie ben ik, wat wil ik daadwerkelijk, wat zou mij daadwerkelijk gelukkig maken? Ik heb gemerkt dat ik het fijn vindt om contact te hebben met mensen en hun levensverhalen, dus ga ik in de toekomst soort van vrijwilligerswerk doen? Heb vroeger nooit aan gedacht, maar ben nog bezig na te denken wat ik precies wil. Nu ben ik freelance ICT'er, verdient zeker niet slecht, maar geld is niet alles. Heb wel nog steeds naar mijn zin, maar ben wel op zoek naar aanvullende dingen, die mijn leven echt zouden complementeren.
Zou je ook kunnen proberen, je leven herwaarderen, jaag je dromen na, wil je ijs verkopen op een toeristeneiland, go for it! Wil je mensen helpen, bijvoorbeeld bij een weeshuis of moeilijk opvoedbare jongeren? Wat let je. Heb je altijd willen leren triangelen? Gewoon doen!
Wil je iemand ontmoeten met wie je samen die dromen kunt verwezenlijken, maak eerst die dromen waar, dan kom je waarschijnlijk iemand tegen die wel bij je past, dan iemand in de discotheek? Hoor mij nou lullen, waarom doe je het niet zelf, Mr Bean? Ja, helemaal gelijk, haha, heb mezelf nu ook opgepept, alleen triangelen, nou nee, liever gitaarlessen nemen.
By the way, zo heeft mijn ex ook die "droomman" ontmoet (hoewel, volgens mijn dochter een engerd), toen ze vrijwilligerswerk ging doen, en daarom zit ik nu hier
Mr Bean
@Jante
Hey, ga jezelf niet vergelijken met een arm hongerend kindje uit Afrika of een bijstandsmoeder. Jij voelt je nu shit en dat moet je er maar laten zijn en ondertussen verder gaan met de dingen die jij leuk en belangrijk vindt. En natuurlijk kan je je tijd altijd fantastisch benutten met iets fantastisch, maar soms lukt dat niet. Zo steekt het leven helaas niet in elkaar.
Het ene leed kan je niet met het andere vergelijken en ieder heeft zijn eigen kruis te dragen.
MrBean, geen aanval, maar ik vind het helemaal niet heavy als je je op je 28e zwaarmoedig kan voelen. Eigenlijk vind ik dat best normaal. Maar ik ga natuurlijk van mijn eigen belevingswereld uit en ik herken het.
Ik heb me in mijn puberteit ook wel eens zwaar ongelukkig gevoeld. Misschien zijn in het ene leven de downs downer en de ups upper en is het leven minder gelijkmatig. Maar voor mij maakt dat het leven nou juist interessant.
Mr Bean @stern zwaarmoedig
Hoi stern, ik bedoelde het niet negatief, zwaarmoedigheid is idd eigenlijk niet leeftijdsgebonden. En zwaarmoedigheid hoeft ook niet negatief te zijn, juist die ups en downs maken het leven interessant idd , sterker nog, je wordt sterker, wijzer, je groeit als mens. Maar wil eigenlijk meer zeggen over de manier waarop je die downs probeert op te pakken, want ik besef ook dat je die downs niet kan voorkomen. Het gaat meer om de manier waarop je in het leven sta, als je sterker bent kun je die downs gemakkelijker aan, kun je het beter relativeren, dan blijf je niet erin hangen. Maar dat leer je juist van die downs idd.
Thanks voor je tip.
Mr Bean
Niet te bevatten
Zwaarmoedig is misschien wel het juiste woord, maar denk dat het verder gaat. Misschien maar eens een keertje met iemand hierover praten, heb het gevoel dat niets meer de waarde heeft van vroeger, voel me minder verbonden met mn vrienden, een avondje gezellig wat drinken og bbqen heeft ook voor een deel zn waarde verloren. Sterker nog, ik ga volgende week op vakantie met 2 vrienden en het doet me daadwerkelijk niets! Heb er geen enkel gevoel bij.......Heb wel eens gedacht of het een depressie is, wat het is weet ik niet, maar het is flink balen. Kan me niet voorstellen dat dit met mij gebeurt, 1,5 jaar geleden kon ik de hele werled aan, was ik aan het genieten van een kopje koffie en nu kan ik niet eens meer naar een vakantie met vrienden uitkijken.
Het enige positieve is dat ik ervan uitga dat deze gedachtegang en gevoelens ooit eens overgaan. Wat ik al zei, hoe kan het nou dat een vrouw dit allemaal teweeg heeft gebracht, erg pijnlijk.... en een verloren jaar
THNX voor al jullie reacties
Verloren?
Ik denk pas dat je over een tijdje kan zien wat dit jaar je opgeleverd heeft....Ik geloof niet in verloren jaren. Ooit had ik vreselijk liefdesverdriet, daar heb ik echt lang last van gehad. Nu kan ik een hele rits dingen opnoemen die ik nooit had gedaan als ik dat niet had meegemaakt. Bv een wereldreis maken in m'n eentje van een half jaar, de halve aardbol afgereisd, een paar nieuwe grote liefdes ontmoet en me op bepaald creatief vlak ontwikkeld en daar werk in gevonden (had ik met hem nooit gedaan). En dan ook nog om leren gaan met tegenslagen en verlies en daar toch wel een portie wijzer van geworden.
Ik weet zeker dat als iemand mij dat had verteld toen ik 11 maanden in de rouw zat, dat ik dat niet had geloofd.
Een paar maanden geleden gebeurde mij echt iets fantastisch op werkgebied en het kon me op dat moment erg weinig schelen. Ik was eigenlijk nergens echt warm voor te krijgen. Dus ik snap je gevoel over je vakantie. Dat wil trouwens niet zeggen dat jou vakantie niet leuk zal worden. Ik denk dat het altijd goed is om even van omgeving te veranderen als je je niet goed voelt (daarom ga ik wsl zo graag op reis : )
Maar er gaan nog een heleboel leuke dingen gebeuren in jou leven en je gaat ook weer een leuke vrouw (of misschien wel meerdere) tegenkomen!
ik kan je gevoel goed
ik kan je gevoel goed begrijpen... het is alsof telkens als je denkt nu ga ik er verandering in brengen dat er in je hoofd ineens een blokkade van twijfel opduikt... is dit de goede manier? Waarom moeite doen eigenlijk? Ik bezag mijn ex vroeger als een evidentie, hij was er maar ik kon goed functioneren op mezelf ook. Toen hij echter ineens wegviel was die back-up er niet meer, die persoon die achter je staat en je twijfels wegneemt. Achter elke sterke vrouw staat een sterke man en omgekeerd. Ik ervaar dit enorm hard nu, ik ben altijd een zeer assertieve persoon geweest en nu zou ik soms kunnen wegkruipen van onzekerheid.
Ik heb een paar maand na onze breuk een appartement gekocht, een nieuw begin... nu 6 maand later woon ik er nog niet, ik blijf maar renoveren en dralen... bang dat datgene waar ik mij de voorbije maanden kon op richten ineens klaar gaat zijn en ik niets meer heb om op te focussen. Ook op mijn werk, vroeger kon ik er volledig voor gaan, nu kan ik hier dagen zitten dromen, ongeinteresseerd in wat er rond mij gebeurd. Heb zelfs twee weken geleden gaan solliciteren, wou ineens alles anders... ander huis, andere job... en dan slaat die twijfel weer toe: doe ik er goed aan nu van job te veranderen? Voelde mij er emotioneel niet klaar voor, maar aan de andere kant mischien kan deze nieuwe uitdaging opniew een goeie focus worden. Heb uiteindelijk mijn applicatie afgezegd, ik kon het niet. De angst en twijfel sloeg mij weer om het hart. Ik kan gewoon niet geloven dat ik echt iemand anders nodig heb om goed te kunnen functioneren, dat had ik nooit van mezelf gedacht.
Het is goed van dingen te veranderen, ik ben al bij al wel blij met m'n eigen app nu... maar herinneringen aan vroeger zullen er ook altijd zijn en ik hoop dat ik weer die ene houvast in mijn leven tegenkom die mijn back-up is en me al mijn twijfels terug wegneemt. En zolang... maak je er het beste van!
Herkenbaar
Ja precies wat je omschrijft, heb 2 keer bijna een appartement gekocht, en dan de twijfels, uiteindelijk afgezien van de koop.
Had een nieuwe uitdagende baan gevonden en aangenomen, beter salaris, leukere baan, super uitdaging, kortom geen reden om het niet te doen, maar uiteindelijk niet gedaan...waarom, door die onzekerheid. Voor dat ik mijn ex leerde kennen had ik mijn eigen leven, zelfstandig, plezier in van alles, kan genieten van kleine dingen, maakte me weinig zorgen over de toekomst enz. enz.
Ben gewoon mijn oude ik kwijt, dacht de eerste paar maanden, het is liefdesverdriet, het gaat over. Het verdriet gaat wel weg maar mijn oude ik kom tmaar niet terug. Onbevattelijk......