Ik heb een soort leidraad geschreven voor als ze dan uiteindelijk met mij wil afspreken. Het is nu pas 3 avondjes geleden dat ik bij haar was en heb nog niks gehoort van haar...wat eingelijk ook wel logisch is want het is pas 3 avondjes geleden. Ik vul dit even in....mijn gevoel zegt dat ze pas na het weekend contact met mij opneemt daar ik nog geen enkel weekend ben doorkomen zonder contact met haar op te nemen ik zie het als een soort test dat ik wel moet aan kunnen tonen dat ik sterker word, groei. Naar mijzelf is dit de belangrijkste stap....want ik zeg wel dat ik groei en verander maar is dat ook daadwerkelijk zo....dat ga ik dit weekend merken.

Dus hier dan de leidraad waarbij ik zelf vind dat ik het persoonlijk moet zeggen en niet in een appje moet sturen:
Het is nu 3u in de ochtend. Ik kan alweer niet slapen. De slaappillen werken heel slecht en erg kort. Als ik wakker word dan mis ik jou altijd meteen. Wat ik maar niet kan onderdrukken is het gevoel dat jij en ik bij elkaar horen. Ik kan het met geen woorden goed beschrijven. Het is een niet aflaatbare schreeuw die zegt dat ik er alles aan moet doen om jou hart terug te veroveren. Ik blijf het zeggen de beslissing het uit te maken met jou was DE SLECHTSTE OOIT in mijn leven. Alle hieruit voortvloeiende consequenties kan ik alleen nog maar met enorm veel pijn in mijn hart accepteren. En kan mij er niet tegen verzetten hoe graag ik dat ook zou willen. Zo ook nu bijvoorbeeld, Mijn dochter die ik pas ga zien op zaterdagavond. Anders hadden we lekker bij jou geslapen vannacht. Ik hoop echt dat ik binnenkort iets hoor van jou over een datum te prikken dat we afspreken voor een date. Ik wil echt jou hart terug veroveren. Wij horen echt bij elkaar. Ik weet alleen niet wat de juiste weg is als het gaat om invullen van de date. Voor mijn gevoel zou ik het graag invullen met een etentje en een bioskoopje. Natuurlijk wil en ga ik met mijn billen bloot ik wil duidelijk maken dat ik zo ontzettend fout zat met mijn gedrag. Ik wil duidelijk maken dat ik wel degelijk aan het veranderen ben en dat het mij echt aan het lukken is. Ik zou wel een paar miljoen keer mijn excuses willen aanbieden om ONS nog een kans te geven. Maar ik besef mij dat ik niks kan en mag verwachten. Ik heb jou pijn gedaan. ..Heel veel en alweer!!! Jij hebt het nooit gehad over beëindigen van de relatie alleen dat je nog niet wist waar je zat met jou gevoel voor mij. Ik heb steeds gereageerd in paniek, frustratie, onwetendheid, impulsiviteit, nooit eens echt geprobeerd stil te staan bij wat je nou zei. Ik verstond iets heel anders, interpreteerde het heel anders. Ik hoorde ik hou niet van jou. Maar dat zei je niet. Je had last van twijfels en je was zo eerlijk om dat met mij te delen. Ik heb nooit gevraagd wat en waar die twijfels nou precies vandaan kwamen. Wat voor gevoel had je er dan bij. Ik was zo ontzettend bang voor de antwoorden.......vandaar dat ik wegrende, ik was gewoon in absolute paniek, niet instaat meer ook maar wat voor goede weloverwogen beslissing te nemen. Ik zat vast in mijn eigen gefrustreerde wereldje...egoïstisch en gevuld met angst en volledig gebrek aan zelfkennis.
Kan ik nu zeggen tegen mijzelf dat ik het anders kan doen een volgende keer.....absoluut!!!....wat als er weer iets gebeurt dat bij mij angst en paniek veroorzaakt en frustratie. ...ben ik dan instaat dat te herkennen. En het vervolgens rustig te beoordelen, en geen overhaaste beslissing te nemen geleid door mij angst en paniek en frustratie? Ik kan zeggen dat bijna zeker de angst en paniek er zullen zijn en dat die zeker hun best zullen doen mij over te nemen. Maar ik ben nu instaat ze te herkennen en er wel naar te luisteren maar er mij niet door laat lijden om op basis van die angst en paniek te beslissen. De uiteindelijke beslissing zal pas komen nadat ik eerst eens diep in mijzelf ben gaan kijken bij mijn diepste essentie te rade gegaan, wat doet het nu echt met mij...waar ben ik dan zo bang voor en wat is voor mij de juiste beslissing waar ik na jaren nog steeds achter kan staan. Nee ik laat mij niet meer lijden door angst. Ik ben bereidt de consequenties te dragen die volgen uit mijn huidige daden. Zo ook met deze date. Ik heb heeeel veel geluk gehad dat jij met mij nog wil afspreken. Tegelijkertijd ontstaan daarbij weer nieuwe angsten want jij kan het wel als laatste keer willen gebruiken om de zaak af te ronden. Zo ontzettend eng. Mijn gevoel zegt iets anders. Ik denk eerder dat jij zoiets hebt van overtuig mij maar waarom wij het nog een keer samen zouden gaan proberen. Na alles wat ik jou heb aangedaan. Dat is wat mijn gevoel zegt. Dat gevoel komt mede voort uit de gedachte dat ik jou zoveel pijn heb kunnen doen juist omdat jij zoveel van mij houdt. Waarschijnlijk iets wat je gezworen had dat, dat je nooit meer zou overkomen. En nu die man waar jij zo ontzettend veel van houdt kwetst jou op jou meest pijnlijke plekken. We zijn allebei volwassen mensen en als je je open stelde voor die persoon waar je van houdt laat je ook toe dat die jou mag kwetsen, je vertrouwd er daarbij op dat die persoon dat zo min mogelijk doet.......dat heet vertrouwen.... ik wil helemaal geen verkoop praatje houden of jou overtuigen. Wat ik wel wil is zeggen dat het mij ontzettend spijt en dat ik bereidt ben de consequenties te accepteren wat er ook gebeurt...ik stel mij verantwoordelijk op voor mijn daden Hoe dom ik ook was op dat moment. Ik heb dat nou eenmaal gedaan. ..en had met alles in mij dat heel graag ongedaan gemaakt. ..maar dat kan nu niet meer. Ik hoop van harte dat je hetzelfde gevoel hebt wat ik ook al die tijd dat ik jou ken al heb dat jij en ik bij elkaar horen. Het is geen mooie weg geweest voor beide maar ik weet gewoon dat als je dat gevoel een beetje meer vrijheid geeft en daar naar kan luisteren dat wij echt samen een kans maken naar een prachtige weg die ons heel gelukkig maakt. Ik weet gewoon dat jij ook ergens ver weg dat voelt. ..maar gezien mijn paniek en angst acties begrijp ik heel goed dat jij twijfelt en een flink gebrek in vertrouwen hebt bij mij. Ik snap dat...wat ik alleen nog kan zeggen is dat ik mijn houden van jou nog eens 1000x heb geëvolueerd. ..of ik echt van jou hou of dat ik van jou hou omdat ik anders weer alleen en eenzaam zou zijn. Ik vond je in het begin maar een aparte vrouw zo iemand als jou had ik nog nooit meegemaakt je had allemaal aparte dingen die ik in 1ste instantie zo nooit zou willen van mijn partner. Je was zoooo ontzettend anders als dat ik mijn partner zou willen zien. Maar jij overkwam mij gewoon. ..ik begon al die aparte dingen van jou te accepteren, het definieerde jou op een unieke prachtige manier waardoor ik jou steeds mooier begon te vinden. Natuurlijk speelde je uiterlijk mee maar hoe jij was hoe jij door het leven liep ik raakte steeds meer onder indruk van jou. Ik begon van al jou aparte dingen te houden. Ik begon van jou te houden om wie je bent en minder om hoe je eruit zag. Ik wilde een beter man zijn door jou. En kwam erachter dat ik nog eens goed naar mijzelf moest kijken. Wat dat dan precies ging inhouden. Ik wilde veranderen naar een positiever mens voor mij en jou. ...Dus ja, ik kan nu meer dan ooit tevoren zeggen dat ik oprecht van uit mijn innerlijke essentie kan zeggen dat ik van jou hou. En van alles wat bij jou hoort. Natuurlijk zonder jou daar mee te benauwen. Dat is nog wel even zoeken. ...ik heb al wel een idee hoe dat te doen maar kan dat natuurlijk beter aan jou vragen wat jou zo benauwd.........Kan en wil je ONS nog een kans geven?

Dit ligt het dichste bij mijn gevoel....ik kan natuurlijk ook zeggen: schat hoe je het ook draait of keert wij maken een grote fourt door uit elkaar te blijven dus laten we daar nu meteen een einde aan maken en de relatie opstarten...hahahaha.

Affijn....het is wel erg fijn om mijn hersenspinsels hier te schrijven. Dank jullie wel allemaal.