Je denkt dat je een heel eind bent en dan ineens, slaat het weer toe. Je vraagt je af waarom, wat ging er mis, wat heb ik fout gedaan, had ik niet beter zo kunnen doen, of miss juist niet.
Dat zijn van die momenten, dat je bijna weer gaat terug verlangen naar je oude leventje, je basis, de veiligheid, je realiseert je dan dat dat niet meer kan. Het is voorbij, over en uit na 30 jaar.
Dan breekt er weer even iets in je en heb je weer zo;n berucht jank dag, pfff
Slapen gaat niet, je ligt alleen maar te piekeren over het hoe en waarom.
Nu ik dit hier zo neer zet, weet ik ook weer dat er geen weg terug is, ook al zouden hij het willen, ik kan niet meer terug, ook al heb ik al die 30 jaar van hem gehouden.
Te veel kapot, geen vertrouwen, ik ben verder gegaan, met nu nog steeds veel vallen en opstaan.
Je vraagt je af hoe het kan, dat het houden van weg is, zo op eens, of toch al langer en was het meer die veiligheid die je aan hem bond.
Alles passeert de revue, de mooie momenten, leuke momenten, de rot momenten, heb ik wat gemist, was het allemaal toneelspel, vooral de laatste 2 jaar, zoals hij zegt, waren er geen gevoelens meer, of toch alleen maar het laatste halfjaar toen zij in beeld kwam. ik weet het niet, weet wel dat ik me flink bedonderd voel en dat gevoel steekt af en toe de kop weer op en maakt me boos en verdrietig.
Ik hoop dat dat zo allemaal voorbij is en dat ik dat gevoel van bedonderd te zijn kwijt raak.
Het remt me enorm in de omgang met anderen, ik laat nu niet makkelijk iemand dichtbij komen bang om weer gekwetsd te worden. Ik weet dat het tijd nodig heeft en dat er veel mensen zijn die je die tijd wel geven.
Zo, misschien dat ik dan nu zo lekker kan gaan slapen nu ik het weer ff van me afgeschreven heb.
Ben erg blij met deze site en jullie, die juist op dit soort momenten er zijn, het heeft me door heel veel moeilijke periodes heen gesleept, me moed ingepraat en dat heb je ozo nodig.
truste