Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Teleurgang of nieuwe start ?
Goedenavond,
Ik wil mijzelf even in het kort anoniem voorstellen. Man, leeftijd 40-45. Heb een heftige relatie achter de rug met mijn ex partner die een heel stuk jonger was. Nou weet ik niet of ik hier mijn verhaal kwijt kan. Of mensen mij zouden begrijpen of juist veroordelen? Maar ik zit met diepe pijn in mijn hart en ik snap het eigenlijk niet. Eigenlijk zou ik haar diep moeten haten. Maar nee ik snap het niet. Iets blijft mij in mijn hoofd gek maken. Hoe psycho zij ook was.
Schrijven mannen hier wil in het openbaar over hun verdriet ?
Ik was eens een hele stoere zelf verzekerde man, die nu gebroken is van verdriet en tegelijkertijd haat en woede.
Ben benieuwd of iemand hier op zit te wachten en misschien kan of wil delen.
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Je bent anoniem. Ik zou dus
Je bent anoniem. Ik zou dus gewoon je verhaal doen. Het van je af schrijven is ook een medicijn heb ik gemerkt!
Nidasa
Er zitten hier heel veel mannen. Stoere mannen kunnen ook verdriet hebben. Dat is niet meer dan logisch. Als het je helpt zou ik als ik jou was je verhaal doen. En dan niet te veel details over haar en over jou. Puur het verhaal en hoe jij je voelt. Het kan echt helpen. Hier op deze site zitten een aantal mensen die ook heel wat hebben meegemaakt en jou zonder twijfel een beetje kunnen helpen, met advies, troost of een luisterend oor. Sterkte
Nou dan ga ik maar, 8 jaar
Nou dan ga ik maar, 8 jaar geleden had ik alles prima voor elkaar. eigen zaak met redelijk wat personeel getrouwd met mijn jeugdliefde en 3 leuke lieve kids. De zaak liep goed en mijn toenmalige vrouw stelde voor om een soort van nany te nemen welke dan ook gedeeltelijk op kantoor kwam werken.
Uiteindelijk tegen mijn zin in een vriendin van een werknemer aangenomen maar vooruit mijn toenmalige vrouw zag er de voordelen van in.
Uiteraard zonder te weten wat er zou gaan gebeuren.
Na een half jaar ging het met de zaak ging het iets minder en kwamen er spanningen.
Op kantoor raakte ik in gesprek met de zeg maar Nany en toen sloeg plots de vonk over.
Nog nooit had ik zulke vlinders in mijn buik gehad.
We zoende elkaar en bam.
Ik zei haar dit moeten we niet doen.
Zei had een relatie met mijn medewerker, ik was getrouwd en ze was 15 jaar jonger.
Maar toch het was niet te stoppen en binnen 2 maanden was ik bij mijn vrouw weg.
Maar tussen het eerste zoenen en vertrekken bij mijn ex vrouw ging al heel wat vooraf en had een duidelijke waarschuwing moeten zijn.
Iedere avond stalkte ze me en lag vaak in mijn tuin te kijken wat ik uit spookte bij mijn toenmalige vrouw.
Maar goed ik was verliefd en vertrok met niets het huis uit om direct met haar een appartement te betrekken.
Een scheiding volgde en ook een faillissement kwam er boven op.
Nu zijn we 6 jaar verder en uiteindelijk 3 weken geleden heeft zij ineens besloten te vertrekken.
In deze 6 jaar ben ik van een waardige kerel een klein kereltje geworden.
Psychisch kapot gemaakt door haar en uiteraard ook mijzelf.
Wat een tijd heb ik achter de rug.
Ik zou blij moeten zijn verlost te zijn van haar maar het doet veel pijn
Ik mis haar
Hoi Nidesa
Als ik dit lees denk ik dat het erg hoog tijd is voor je om zaken weer in eigen hand te gaan nemen. Wat wil jij met je leven? Je zegt dat je getrouwd was met je jeugdliefde, een lopend bedrijf had en zo voorts. Dan komt Nany binnen, en je laat alles uit je handen vallen. En toch blijkt Nany niet de geschikte persoon hiervoor......
Tijd voor grote opruiming. Tijd dat jij je leven zelf gaat leiden, en niet door anderen laat leiden. Want zo wordt het niks. Zo wordt jij speelbal. Zo wordt jij geleefd. En dat is niet de bedoeling.
Meestal heb je even tijd nodig je eigen evenwicht en je eigen lijn weer terug te vinden. Die tijd ben je kwetsbaar, en moet je een beetje oppassen op het kompas van anderen te varen. Maar je moet jezelf en je eigen kompas weer op orde krijgen. Anders blijft het puinhoop.........
Heel veel sterkte!
Waterman
Ik denk dat je je vasthoud
Ik denk dat je je vasthoud aan iets wat het zou kunnen zijn, maar niet is. En dat is gebleken. De prijs was ook hoog, je zaak en je gezin weg. Ik denk dat je het los moet laten, hoe lastig ook. Probeer er eens achter te komen wat je nu echt werkelijk mis. De ellende die je met de nanny had is het niet denk ik. Vind je het lastig om alleen te zijn?
Als je er achter bent wat je werkelijk mist kun je er iets aan doen. Leegtes kun je opvullen met nieuwe uitdagingen, vrienden en kennissen. Ik weet niet of je nu een baan hebt, maar misschien kan je eens kijken of je weer iets op kunt starten. Ga fanatiek sporten. Het helpt je je hoofd leeg te maken. Stel nieuwe doelen. Waar wil je over een jaar zijn en werk daar naartoe.
Ik weet dat het makkelijk gezegd is dan gedaan maar uiteindelijk werkt het wel, weet ik uit ervaring.
Re:
Waarom is zij vertrokken "waardige man"?
Nou dan ga ik maar, 8 jaar
Nou dan ga ik maar, 8 jaar geleden had ik alles prima voor elkaar. eigen zaak met redelijk wat personeel getrouwd met mijn jeugdliefde en 3 leuke lieve kids. De zaak liep goed en mijn toenmalige vrouw stelde voor om een soort van nany te nemen welke dan ook gedeeltelijk op kantoor kwam werken.
Uiteindelijk tegen mijn zin in een vriendin van een werknemer aangenomen maar vooruit mijn toenmalige vrouw zag er de voordelen van in.
Uiteraard zonder te weten wat er zou gaan gebeuren.
Na een half jaar ging het met de zaak ging het iets minder en kwamen er spanningen.
Op kantoor raakte ik in gesprek met de zeg maar Nany en toen sloeg plots de vonk over.
Nog nooit had ik zulke vlinders in mijn buik gehad.
We zoende elkaar en bam.
Ik zei haar dit moeten we niet doen.
Zei had een relatie met mijn medewerker, ik was getrouwd en ze was 15 jaar jonger.
Maar toch het was niet te stoppen en binnen 2 maanden was ik bij mijn vrouw weg.
Maar tussen het eerste zoenen en vertrekken bij mijn ex vrouw ging al heel wat vooraf en had een duidelijke waarschuwing moeten zijn.
Iedere avond stalkte ze me en lag vaak in mijn tuin te kijken wat ik uit spookte bij mijn toenmalige vrouw.
Maar goed ik was verliefd en vertrok met niets het huis uit om direct met haar een appartement te betrekken.
Een scheiding volgde en ook een faillissement kwam er boven op.
Nu zijn we 6 jaar verder en uiteindelijk 3 weken geleden heeft zij ineens besloten te vertrekken.
In deze 6 jaar ben ik van een waardige kerel een klein kereltje geworden.
Psychisch kapot gemaakt door haar en uiteraard ook mijzelf.
Wat een tijd heb ik achter de rug.
Ik zou blij moeten zijn verlost te zijn van haar maar het doet veel pijn
Ik mis haar