Het is nou 4 maanden geleden dat het uit ging.. door mijn eigen stomme fout en ergens dacht ik dat het zoals elke andere ruzie van de afgelopen 2.5 jaar zou gaan, dat het uiteindelijk goed zou komen trouwens het was een telefoon gesprek een relatie kan toch niet echt ten einde gaan via een telefoon gesprek.. en ik was boos gefrustreerd dom en wat je ook maar verzinnen kunt maar de woorden die ik toen zei ik meende ze niet niet op de manier waarop ik het uitdrukte tenminste het was meer een KREET naar aandacht..

Maar nu is het telaat.. ik wilde het uitpraten,, of tenminste gewoon praten maar daar kreeg ik de kans niet voor
Het was de druppel.. mijn zoveelste fout en dit keer kwam het niet meer goed dit keer kreeg ik geen kans meer..

Ik dacht met de tijd kom ik er wel overheen gewoon afwachten ik bedoel zeker is het erg maar hoe moet het dan zijn voor iemand die al jaren getrouwd is en dan opeens verlaten word in die situatie zit ik toch niet mijn situatie is toch helemaal niet zo erg.. ik moet me gewoon op andere dingen concentreren,, leuke dingen doen,, en alles behalve zelfmedelijden hebben..

Maar het is nu al bijna 5 maanden geleden en de waarheid is.. dat ik het niet echt aan kan.. ik denk steeds aan al die momenten al die dingen aan WIJ.. en ergens blijf ik hopen.. wat ik ook doe met wie ik ook ben het is net een schaduw die me achtervolgd..

HELP