Ten einde raad

afbeelding van Elly

Ik ben ten einde raad. Mijn vriend en ik zijn 5 jaar bij elkaar en hebben de afgelopen half jaar alleen maar ruzie en er is de afgelopen periode zoveel gebeurd. Dingen die een grote impact op ons beide hebben gemaakt. Zo erg dat hij nu heel erg in de knoop zit met zichzelf. Vrienden kwijt geraakt, huis kwijt, geen vertrouwen in mensen en zeer gestressed. Hij houdt nog heel veel van mij, althans dat zegt hij, maar kan het niet meer en voelt dat hij weg moet. Ik zit ook zo erg met mijzelf in de knoop en heb nog zoveel te kampen met zoveel pijn en verdriet; zelfmoordneiging gehad (incident), relatie verbroken, nieuwe baan die ik niet leuk vind, teleurstelling dat de baan die ik in buitenland kreeg aangeboden niet door ging, miskraam, in een medisch process waarin onduidelijk is wat de oorzaak is etc...En dat allemaal binnen 3 maanden! Het houdt maar niet op. We hadden het twee weken geprobeerd om weer bij elkaar te zijn, maar het gaat niet meer. Ik voel dat ook. Ik hou nog zoveel van hem. Hij vindt geen steun bij mij en ik niet bij hem. Hij wilt nog vrienden zijn, maar ik kan dat niet en had besloten hem niet meer te willen zien. Ik snap het gewoon niet, als je van iemand houdt, dan wil je toch juist bij diegene zijn en voor diegene zorgen? Zou hij echt van me houden?
Ik moet een nieuwe baan, een ander huis en een ander leven...Ik weet dat het allemaal moet gebeuren, maar het duurt zo lang en lukt ook niet zo gemakkelijk. Ook voel ik me nog steeds verantwoordelijk voor hem en wil dat het goed met hem gaat en wil op de een of andere manier ervoor zorgen dat hij psychische hulp gaat zoeken. Uiteraard kan niemand hem daartoe dwingen, maar ja het voor hem willen zijn maakt voor mijn afsluitingsprocess niet makkelijker op. Hierdoor weet ik dat mijn voornemen om hem nooit meer te zien niet gaat lukken. Fysiek en emotioneel ben ik echt op. Ik weet het allemaal, maar hoe moet ik nu doen om weer verder te gaan...

afbeelding van penelope

@elly

Het beste is toch om afstand te nemen. alleen op die manier kun je de situatie beter overzien. Dat kost tijd en gaat gepaard met heel veel pijn en verdriet. Daar moet je eerst doorheen voordat je je goed naar je relatie kunt kijken. Ik zit momenteel in een vergelijkbaar schuitje. Eerst was ik overspannen, nu hij. We hebben zoveel ruzie gemaakt dat hij mij er nu niet meer bij kan hebben met zijn overspannenheid. Hij zegt dat het hem teveel druk geeft ook nog het gevoel te hebben om voor iemand te moeten zorgen. Mijn hoofd zegt dat hij gelijk heeft. Mijn hart zegt: als je van iemand houdt (zoals hij nog steeds zegt) sluit je die niet buiten. Het is verdomde moeilijk. Maar soms moet je eigen leven ook even in rustig vaarwater zitten.

afbeelding van Elly

Penelope, je hebt helemaal

Penelope, je hebt helemaal gelijk. Ik ben "blij" dat er nog iemand is die in een soortgelijke situatie zit en het zo helder ziet. Bedankt voor jouw heldere kijk. Ik voel me net zo; dat mijn hoofd zegt dat het niet meer gaat en dat we beiden in rustig vaarwater moeten zitten om ons eigen "ik" terug te kunnen vinden. Maar ja...dat hartje he...als je van iemand houdt, dan wil je juist diegene alle steun geven ondanks je eigen problemen. Maar helaas werkt het niet zo voor iedereen, weet ik nu...*zucht*. Het is echt heel moeilijk om niet naar je hart te luisteren in moeilijke tijden. Ik wil heel graag afstand nemen nu, maar kan het niet doordat er nog vanalles geregeld moet worden qua woning en spullen. Bovendien zie ik hem volgende maand weer vanwege twee bruiloften van onze gezamelijke vrienden. Ik zie er nu al tegenop...
Mag ik vragen hoe het jou nu vergaat?

afbeelding van penelope

Rust proberen te vinden is

Rust proberen te vinden is ook proberen als je hem ziet de problemen even te laten voor wat ze zijn. Je gewoon bezig te houden met de dingen die geregeld moeten worden. Dat is niet makkelijk, maar anders raak je steeds in de strijd verwikkeld Ik wil dat en hij wil dit. Dat veroorzaakt alleen maar meer ruzie en pijn waar jullie beide even geen behoefte aan hebben. Verder proberen te accepteren dat je verdriet hebt en niet steeds te denken als ik maar dit gedaan had, dan was dit en dat niet gebeurd. Dat heeft geen zin daar word je enorm onrustig en verdrietig van. Verder kun je hem steunen door af en toe een kaartje te sturen dat je aan hem denkt en hoopt dat het beter gaat. Dat legt geen druk en kan hij op de lange termijn alleen maar waarderen. Wat betreft de bruiloft gewoon heengaan voor die vrienden en zo normaal mogelijk doen. Uiteindelijk is het de bedoeling dat ook jij je ook weer een beetje goed voelt. Dat gaat niet als je alleen maar aan hem denkt. Klinkt egoistisch maar op een gegeven moment moet je dat wel zijn anders blijf je je in je eigen verdriet wentelen. Dat is niet goed. je hebt tenslotte ook een eigen leven wat je op de rails moet houden. Dat klinkt allemaal heel rationeel maar lijkt me gezien de situatuatie de beste oplossing nu. Niet de makkelijkste. Zo probeer ik het in ieder geval voor mezelf te zien. En dat gaat de ene dag beter dan de ander maar ook hier geldt: de beste oplossing is niet altijd de makkelijkste.