Het ging beter met mij. Ik zocht zelf geen contact met haar en voelde me ook echt wel beter, beetje bij beetje. Ik had goede vooruitzichten op professioneel gebied, werkte aan een spannend, leuk en belangrijk project die mijn o zo prille carriere een stevig zetje in de rug kon geven. Ik heb mezelf helemaal gegeven en voelde dat dit echt het begin was van iets nieuws.

Tot ze twee weken geleden belde... Om te vragen hoe het was en hoe het ging met het project. Ik ben gewend dat ze af en toe belt, als het niet zo goed met haar gaat. En iedere keer luister ik aandachtig en probeer haar te troosten. Maar twee weken geleden... Ze zei me dat ik overschot aan gelijk had over die vent en dat ze er met open ogen was ingerold. En dat ze me geen valse hoop wou geven, maar dat ze me écht nog graag zag en dat ze heel blij was van me te horen ( dat hoorde ik ook wel aan haar stem ). We hebben meer dan een uur aan telefoon gehangen, en ik voelde me zo goed dat ze het ingezien had. Ze stelde voor om een dagje naar zee te gaan, na haar examens, om te zien hoe het tussen ons zou gaan. Ik heb ingestemd, want ik wil haar nog steeds terug. Ze voelde haar ellendig om wat er gebeurd was ( en het is niet de eerste keer dat ze zegt dat ze het niet had mogen uitmaken ) en ik probeerde haar te troosten en begon in het rare accent te praten waarvan ik wist dat ze dat ongelofelijk leuk vindt en altijd om moet lachen. En nu ook begon ze te lachen, maar met een krop in haar keel. Ze moest gaan eten zei ze. Ik zei dat ik haar nog altijd graag zag en zij zei dat ze me ook nog altijd graag zag. Ik heb me een tijdje goed gevoeld omdat ik toch weer hoop kreeg. Maar ondertussen zijn er alweer twee weken voorbij en ik ben zelf zwak geworden en heb haar een keertje een sms gestuurd en nog eens een mailtje. Puur uit interesse voor wat ze deed. Ze heeft ook geantwoord, wat ze meestal niet of pas later deed. Maar nu ben ik weer helemaal bij af... Alles wat net beter begon te worden, doet nu weer pijn.

En ik vraag me af of ze het meent. Okee, ze heeft het wel heel druk met haar examens, en haar thesis. Maar waarom zegt ze die dingen en laat ze dan niets meer van haar horen? Ik hou mezelf voor dat ze het nu heel druk heeft ( wat ook wel zo zal zijn ) en dat ze haar eerst op haar examens wil concentreren. Maar toch...

Waarom blijft ze bellen om die dingen te zeggen? Is het omdat ik zelf geen contact meer zoek en dat ze me dan echt begint te missen en dat ze me echt nog graag ziet? Of zijn dat zwakke momenten van haar? Ik weet het niet meer. Ik wil me gewoon beter voelen en verder gaan, met of zonder haar.

Mijn vrienden zeggen allemaal dat ze nog wel terugkomt, als ze zo doet en dat ik haar nu vooral tijd moet geven. Dat is misschien ook het beste... maar zelf zoek ik nu ook geen contact meer. Ik hou me sterk, ook al doet het ongelofelijk veel pijn. En ik denk dat ik haar nog wel zal horen...als de stress keihard toeslaat. Want ik ben de enige die echt luistert naar haar, dat zei ze zelf...en dat ik ook altijd maar een half woord nodig heb om te weten wat er in haar omgaat. Dat is waar, maar das alleen omdat ik haar zo graag zie en dat heb ik haar ook gezegd... Ik heb echt het gevoel alsof ik de enige ben die om haar geeft, maar dan écht om haar geef...

Er was nog iets raars waardoor ik ben gaan hopen... Ze zei dat ze goed nieuws voor me had... Dat ze in Leuven ging studeren in plaats van verder weg. Dus dat dat niet zo ver meer zou zijn voor mij. Ik weet niet wat jullie denken, maar voor mij kwam dat over als een teken dat ze terug gaat komen, anders zou ze zoiets niet zeggen toch?

Maar ja, nu is het alweer een tijd geleden dat ik van haar heb gehoord ( buiten die mail van me waarop ze geantwoord heeft deze week... )

Ik zit in zak en as. Ik weet echt niet meer wat ik er van moet maken. Ik zal maar afwachten tot haar examens gedaan zijn, dan heeft ze geen excuus meer om zo te doen. En als ze dan nog verder doet, dan trek ik definitief de streep. Dan moet het maar eens ophouden, want ik heb al teveel begrip getoond...

Ik snap het gewoon niet. Ze zegt dat ze alles mist en dat ze me echt nog graag ziet, en toch komt ze niet terug. Misschien heeft ze tijd nodig om haar fout te verwerken voor ze opnieuw kan beginnen, maar daar mag ik niet op hopen...

Ik hoop gewoon dat ik er snel uitkom, want deze laatste maanden hebben veel van me gevergd, en ik weet niet hoe ver ik nog kan rekken....

Sterkte aan iedereen die het nodig heeft. We komen er wel, ooit.