Soms moet je dingen terugdraaien. Al is het alleen maar om eerlijk te zijn tegen jezelf.

Ja, ik had het allemaal onder controle. Het was genoeg, tijd om afstand te nemen. Ik had alles verwerkt. Ik was er klaar voor.
Niks is minder waar. Blijkbaar na ruim 4 maanden, komt alles terug, als een boemerang.
Het gemis, het verdriet. Om haar, om alles.
Ik voel me alleen, en ik worstel met alles.
Doe de dagelijkse dingen die ik moet doen, probeer het beste eruit te halen.
Maar ik mis haar zo. En waarom eigenlijk? Die vraag die ik me elke dag stel. Maar mijn gevoel zegt iets totaal anders dan mijn verstand.
Van de een op de andere dag was ze weg. En ze blijft weg.
Ik weet dat er geen weg terug is, ik moet er doorheen. Maar ik heb een arm nodig, een schouder. Iemand die me opvangt, die me een lach geeft, en mij troostende woorden geeft.
Iemand die met me meereist. Dat waren jullie, en daarom ben ik hier weer. Omdat ik het blijkbaar niet alleen kan.

Mijn wereld die ingestort is. Alles kwijt. En echt ik maak er het beste van, maar soms valt me het zo moeilijk.
Mijn meissie, mijn zoontje....alles. Elke dag is een dag die ik met lood in de schoenen moet nemen. En dan ineens realiseer ik me, dat we inmiddels ruim 4 maanden verder zijn.
Tijd heelt, dat weet ik, en dat zal het bij mij ook doen.
Maar vertel me waarom ik deze hel moet nemen. Geen zelfmedelijden, nee, een constatering. Waarom moet ik deze weg gaan?

Elke morgen valt me zwaar. nog maar net wakker, gedroomd weer, afwisselend boos en verdrietig. En je door de dag heen worstelen, hopend op iets wat niet zal komen. En dan ook nog eens het "zware gevecht" om mijn zoontje.
Npg steeds geen vordering in het proces.
Het is niet eerlijk, en dat weet ik. Ik krijg geen eerlijke kans van haar. Ik vecht een onmogelijke strijd. Maar ik vecht, en hoe ik zelf er ook onder doorga, ik blijf vechten. Omdat ik niet opgeef. Omdat ik weet dat het eens beter zal zijn. Omdat ik weet dat er eens ook voor mij weer liefde en geluk zal zijn.
Daarom hou ik me staande.

Ik kijk elke dag naar mijn mobiele telefoon...ik zie daar mijn zoontje als wallpaper.
Toen, lang geleden, dat ik de foto had gemaakt.
Het was het laatste contact dat we hadden. Zittend op de glijbaan in de speeltuin. Zijn lieve lach op die foto, doet mij huilen, omdat ik hem zo mis. Maar als hij nu maar gelukkig is, ben ik het ook.

Tranen van verdriet, het gemis. En dit valt me zwaarder dan ik had gedacht.

Terug bij af, en het klimmen gaat weer beginnen.
Stapje voor stapje. Weer opnieuw beginnen.
Met de bagage op mijn rug, die voelt als een zware ballast.
Ook al kom ik maar een klein stukje vooruit, dan is dat meegenomen. Vallen en opstaan....maar nooit blijven liggen.

Ik mis je zo erg Nathan.
En jou ook Aurora, maar ik weet dat het over is.
En ik weet dat er geen "ons" meer is.
Mis jullie, maar ik weet ook, dat het hoogst haalbare Nathan is.
In mijn armen zal je niet meer liggen, maar mag ik straks aan Nathan vol trots vertellen over zijn moeder, over toen?
Wil je me dat nooit afnemen?

Ron
x