Er zijn momenteel 0 gebruikers en 6 gasten online.
Terugval
Net als velen hier beleef ik vandaag ook een terugval.
De hele dag huilbuien, stijf staan van de spanning, veel zenuwen, trillen, overal pijn, alleen maar denkend aan haar.
"Zal ik haar bellen om te vragen hoe het gaat?"
Ik durf het niet.. ik WIL het niet, maar het toch blijft aan me knagen.
Ik denk nu constant, laat haar haar eigen boontjes maar doppen, maar aan de andere kant zou ik ook willen weten hoe het met haar gaat. Is ze gelukkig nu?, heeft ze verdriet?
Tja.. "Genaaid" of niet, ik zal altijd om haar geven, no matter what.
Kan haar niet spreken op msn, die heb ik geblocked en verwijderd. Zou haar terug kunnen zetten, maar waarom weet ik niet. de gevoelens zijn op het moment weer enorm sterk, maar ik moet me ook sterk zien te houden.
Zou ik bellen, heb ik twee opties. Of ze vind het niet leuk, en hangt op, OF ze gaat praten met me, waardoor ik me nog meer klote ga voelen.
Beide opties zijn niet goed. IK MOET ME ERVAN AF ZETTEN!.. maar waarom lukt dat niet 
Ik voel me net dat Smeagol geval uit Lord of The Rings
- Desphex's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hoi desphex... gewoon sterk b
Hoi desphex... gewoon sterk blijven nu:)!!
Je kan het wel:)
Kun je niet ff lekker weg? ff met vrienden de stad in ofzo of iemand opzoeken? Dat was mijn oplossing in het begin van het "geen contact"
Op den duur gaat die drang wel over. Bij hele slechte momenten komt het even terug maar dan kun je je zelf beter sterk houden..
Hang on!!
Xje
Nope. De enigsten met wie ik
Nope. De enigsten met wie ik dat had kunnen doen zijn 3 weken op vakantie
Verder heb ik geen echte vrienden. Paar via msn, maar daar blijft het bij. Ouders zijn tot maandag ook al weg, mijn zus en broer wonen te ver weg, mijn jongste zusje is veel met haar vriend bezig, en mijn jongste broertje geeft er geen ruk om.
Daarnaast ben ik niet echt sociaal (te verlegen), dus vrienden maken is ook niet echt makkelijk.
Het enigste wat me eigenlijk rest, is de hele dag thuis zitten, af en toe op de computer, maar meestal in m'n bed. er is niets anders te doen hier.
Genoeg tijd dus om na te denk
Genoeg tijd dus om na te denken wat je kan gaan veranderen bij jezelf en kunt gaan ondernemen om meer onder de mensen te komen?
Ik snap dat je erg in de put zit, zoals iedereen hier, maar je zult er uiteindelijk toch zelf wat aan moeten doen als je leven niet is zoals je wilt. Een ander kan dat niet voor je doen.
Ik heb al 11 jaar gehad om na
Ik heb al 11 jaar gehad om na te denken. En zelfs met therapie is er niets van gekomen. Ja.. ik kan mensen nu in de ogen kijken, maar de rest lukt niet.
ik WIL wel veranderen, maar het lukt niet. Heb al zoveel geprobeerd, en elke keer loopt het uit op een fiasco.
11 jaar, en er niets van bakken. dat moet toch wel heel wat zeggen.
11 jaar, en alleen maar teleurstellingen.
Maar misschien dat er iets gedaan kan worden bij het Riagg.. de tijd zal het zeggen.
Misschien kun je proberen wat
Misschien kun je proberen wat meer dingen te doen die je leuk vindt, of die je vroeger voor je je zo rot voelde leuk vond? En de deur uit dan bedoel ik; desnoods dingen die je alleen kunt doen, verzin maar wat! Gewoon een beetje leven, wanneer je daar weer aan toe bent? Volgens mij kun je nl. ook teveel bezig zijn met alleen het negatieve waardoor je je alleen maar slechter voelt dan, en als je in de put zit omdat het net uit is ziet alles even zwarter dan het is. En dat het tot nu toe niet gelukt is wil niet zeggen dat dat zo hoeft te blijven. Misschien is die heftige reactie nu wel reactie op dingen die er nog zaten en eruit moesten? Ik probeer maar met je mee te denken, maar je moet het maar met je psych erover hebben denk ik. Ik vind het gewoon zo zonde, dat je zoveel aan het piekeren bent terwijl ik denk: KOM OP!! Er valt nog zoveel meer uit te halen voor je!! CH is vast heel vervelend maar daar is heus wel wat aan te doen! Ik zou nu in ieder geval ondanks alle ellende proberen er toch wat van te maken, te genieten van de kleine dingen, dat is in ieder geval een begin!