Vanwege de privacy zal ik in dit verhaal spreken over Mara (dit is niet de echte naam van mijn ex)

ik heb geen hoop voor m'n studie. Voor mijn eerste keus word ik toch zonder reden geweigerd en mijn grote tweede keus is een hel.
Ik heb geen hoop meer in liefde; mijn enige echte grote liefde heb ik weggegooid. Verliefd worden kan ik niet meer. Alle huidige pogingen lopen toch op niets uit.
Ik heb nergens zin in.. niets doet me nog veel plezier, en vooral niet lang.

Ik heb m'n leven vergooid; de liefde van m'n leven geruïneerd.
Nu weet ik hoe het is, om iets te verliezen wat je nooit meer terug kan krijgen. En het was niet eens nodig..
Ik ging bij minerva in de hoop op een zo leuk mogelijke studententijd, nieuwe vrienden, zelfs een nieuwe liefde.
Het tegengestelde is gebeurd: ik mis m'n vrienden van de middelbare, kan geen opvulling vinden voor wat ik mis, en voel me slechts inferieur in het gezelschap van al die jolige kerels.

Ik kon het niet weten. Hoe kon ik weten dat Mara inderdaad de liefde van m'n leven was. Het was niet perfect, of toch wel? Ik heb Anne (eerste ex) nooit gemist, hoewel dat ook leuk was.
Ik dacht ook nu dat het misschien niet goed was.. dat het niet zo hoorde te zijn; dat ik beter bij een ander pastte..
Job well done; ik heb de liefde van m'n leven kapot gemaakt, haar onnodig veel pijn gedaan, hoewel ze al zo lichtgevoelig was. Uiteindelijk mijzelf nog wel het meeste pijn gedaan.. ongelofelijk. Het had me minder pijn gedaan als zij het had uitgemaakt, dan had ik geweten hoe het was.

Ik zeg wel eens vaker, meer komisch dan doordacht: "mijn grootste vaardigheid is dingen verneuken".
Als ik er overna denk, is dat inderdaad het geval.. waar ik ook kijk. Vriendschappen die ik verpest, feesten die ik verkanker en harten die ik breek..
Het heeft voor mij geen zin iets moois toe te komen; ik maak het toch wel weer kapot.
Gelukkig zijn is onmogelijk voor me. Ik weet maar al te goed dat het vergankelijk is. Hoe perfect mijn leven ook zou zijn, het geluk zou van korte duur zijn.

Misschien was mijn relatie met Mara wel te mooi om waar te zijn. Te mooi om aan vast te kunnen houden. Hoe kan ik nog gelukkig worden, nu ik het hoogtepunt al achter me heb liggen.

Ik vind meisjes nog steeds leuk, maar kan er niets mee. Mara vergeet ik niet meer, en dat na driekwart jaar.. Ik heb geen ander doel voor ogen dan haar terug te winnen. Het probleem is niet eens dat ze me haat of te verliefd is op een ander (dat valt wel mee denk ik graag), maar dat ze me niet meer vertrouwt. En dat vertrouwen is een van de belangrijkste eigenschappen in elke relatie; zowel vriendschappelijk als romantisch. Ze gelooft niet eens dat ik daadwerkelijk (nog) om haar geef.
Stap één is dus wat vertrouwen terug te winnen en haar iig te doen geloven dat ik van d'r hou..
Hoe kan ze mij geloven, als ik ook mijzelf voorlieg.

Ik weet dat de kans niet groot is dat het goed komt.. Maar ik hou hoop. Het lijkt steeds lastiger te worden, ook daar haar relatie steeds langer stand houdt.
Maar ik kán de hoop niet verliezen. Ik zou wel willen; ik zou haar wel willen vergeten, en stoppen met aan haar denken, maar dat kan ik niet. Ik zou het niet trekken. Dat maakt mijn koppige hoop dan ook feitelijk.
De enige uitweg zou zijn, als ener ons te overlijden zou komen. In mijn geval zijn er nul zorgen meer. Zou zij sterven, dan kan ik in ieder geval doorleven met het idee dat ze toch ergens nog van me hield. Wellicht kom ik niet veel verder, daar ik haar mijn leven lang zou missen, maar ik zou in ieder geval verder kunnen zonder me schuldig te voelen.

Ik ben erachter, dat ik eigenlijk heel gesloten ben. Ik dacht altijd dat ik emotioneel was. Dat is ook zo, maar gaat blijkbaar niet automatisch samen met open.. een van de redenen dat onze relatie brak. Ik had mijn werkelijke zorgen met haar moeten delen, maar dan niet in de vorm van ruzies.
Ik zie alsmaar meer in, dat ik niet alleen de knoop door heb gehakt, maar de knoop ook zelf gelegd heb.

Mara was nooit het probleem. Natuurlijk is ze niet perfect, maar niet minder dan ik. In plaats van steeds vaker te struikelen over de kleine dingen, had ik eerlijk moeten zeggen wat me ergerde. En er grotendeels aan moeten leren wennen.
Ze deed nooit moeilijk over mijn problemen..

Maar problemen heb ik zeker. Het is verschrikkelijk, ik kan er niets aan doen! Ik ben een vreselijk persoon. Ik lijk af en toe wel opzettelijk mijn leven in de afgrond te storten. Drie soorten drugs op een avond dat je moeder nog thuis komt, en het de volgende dag alleen maar erger maken..
Dit was tevens de eerste stap in het afsterven van de relatie. Hoe, kan ik niet precies uitleggen; maar Mara zag het.

Ik heb woedeaanvallen en bizarre stemmingswisselingen. Vanwege de sulligste dingen kan ik een uitbarsting hebben; blijkbaar is die woede van vroeger ook niet verdwenen, maar onderdrukt..
En die stemmingswisselingen (of noem het inconsequentie); ik lijk gewoon impulsief dingen te doen, die ik helemaal niet wil doen. Of waarvan ik weet dat ze een uitkomst zullen hebben die me niet toekomt. Toch doe ik het; zelfs als ik weet dát ik het doe!

Maar in veel gevallen kan ik het niet voorkomen vanwege eer, gezichtsverlies en koppigheid (=angst).
Het ergste is nog wel de periode rondom het moment dat ik het had uitgemaakt. Mara wilde me nog steeds zien (of eigenlijk, ze kon niet zonder me), en ik haar stiekem ook (dit liet ik alleen nooit merken. Ik had immers een keus gemaakt, daar moest ik achter staan toch? Het was inconsequentie en vrees voor gezichtsverlies tegenover mijn koppigheid), maar ik kwam nooit naar haar. Dit leidde natuurlijk tot gigantische ergernissen (bij beide partijen). Ik wilde zo graag naar haar toe, naar haar ouders en haar broertje. Ik begon haar dorpje zelfs te missen.
Ik kon het gewoon niet maken.. ik had mezelf ontzettend voor schut gezet en kon me daar niet meer vertonen. Ik was bang, en schaamde me.

Dit aspect van mijn persoonlijkheid was tevens de grootste reden dat het niet meer is aan gegaan in de periode na het uitmaken. Iedereen wist ervan; ik had mezelf voor schut moeten zetten voor vrienden en familie. Wie kon me dan nog serieus nemen?

Toen ik me eenmaal over deze eer had heengezet en vastberaden was het goed te maken, was het alweer te laat.. het was simpelweg te laat..
Het was weer "goed", maar we voelden allebei aan dat het niet zo was. Toch had ik niet verwacht wat zij toen deed. Ze was natuurlijk boos, en had liefde nodig die ik haar in tijden niet had gegeven. Ik kan het haar niet meer kwalijk nemen.. Maar in die week van examenreis ging ze met een andere jongen. In de eerste plaats probeerde ze het ook nog te verbergen; en was dat haar maar gelukt..
Ik had nog nooit zoveel woede en verdriet tegelijk gevoeld. Ze verontschuldigde zich nog, en natuurlijk was het niets serieus..
Maar in een woedende impuls veranderde de regen in de drup (ik treed nu niet in de details).

Nu, driekwart jaar later, heeft zij een relatie met diezelfde jongen; en dat doet pijn. Dat is een pijn die ik niemand toe wens, zelfs Gerben niet.

Ik weet ook niet meer wat ik kan doen om Mara blij te maken. Sterven lijkt soms de makkelijkste optie, maar zo stom ben ik niet.. of eerder: zo egoïstisch ben ik niet. Bij de gedachte aan sterven denk ik aan de mensen die me zullen missen, de mensen wiens leven ik kapot zou maken. Vooral die van mijn ouders (lees: mijn moeder).

Ik kan me steeds lastiger inleven in Mara; ik weet niet meer wat ik kan doen. Het enige wat ik kan bedenken, is eigenlijk laten merken dat ik er nog ben, en om haar blijf geven. Misschien ziet ze vroeg of laat wel in dat mijn liefde oprecht is.
De liefde is nooit uitgedoofd; slechts onderdrukt (hoop ik dan maar).

Ik wil ook niet dat ik eroverheen kom. Dat zou betekenen dat mijn slechte daad geen gevolgen heeft. Dat mijn slechte kant wint. Ik zou er niets van leren; het zou mij vormen tot wat ik vrees te worden: iemand die weinig waarde hecht aan relaties.

Een van de ergste dingen van onze breakup vind ik nog wel dat ik me niets kan herinneren van de dagen voordat ik het deed. Alleen het moment zelf en de keren dat ik haar nadien zag.
Mooie en minder mooie momenten uit onze relatie zijn zo helder als kristal (hoewel ik bang ben dat ook deze na verloop van tijd zullen vervagen.. misschien toch voor het beste), maar ik weet niets van die week ervoor. Zelfs de dag niet. Ik was me zo onbewust van wat gaande was, waar ik mee bezig was..
Het was zo'n bizarre impuls; ik snap nog steeds niet hoe het kwam..

Het is alsof ik meeging in mijn lust; iets wat er niet zo nauw mee verbonden had mogen zijn. Zoals ik voorafgaand aan seks erg opgewonden ben, en na afloop onverschillig, nam ik deze onverschilligheid mee in mijn mening over de relatie. Het deed niet eens pijn..
Ironisch genoeg liet ik me leiden door gevoel in een situatie waar dat zou moeten, doch het niets dan narigheid bracht.

Er was een aantal maanden geleden een lichtpuntje in de situatie: Ik had op een of andere manier weer een beetje contact met haar gekregen, hoewel het niet erg gezellig was. Het was me gelukt met haar "af te spreken". Ik zou haar van haar werk naar het station brengen (vandaar zou ze naar haar vriendje in Groningen gaan; wij wonen in Zuid-Holland). Het was een prachtige dag.. Hoe ze teleurgesteld was toen ze dacht dat ik d'r in de steek liet (ik stond om het hoekje), en vervolgens heel vriendelijk en vrolijk deed toen ze achterop zat. Het was eigenlijk raar hoe weinig ongemak er was. Eenmaal op het station hadden we nog wat tijd, dus we dronken nog een drankje.
Toen ze eenmaal in de trein zat, en ik weer naar huis was, bleven we met elkaar appen. Het was net als in de bloei van onze relatie, zoveel deelde ze met me.
Toen ze was aangekomen bij haar vriendje hoorde ik de rest van het weekend niets meer van haar; het viel te verwachten..
De week erop zei ze dat ze een fout had gemaakt; ons contact was opslag weer grimmig..

Tussen toen en nu heb ik haar nog eenmaal gezien. We zouden afspreken op het station, wanneer ze terugkwam van haar studie. Helaas was het voor die tijd alweer minder leuk, en dus wilde ze niet meer. Toch liet ze weten wanneer ze aankwam.
Wat moest ik ermee? Zoals ik ben, ben ik uiteindelijk gewoon m'n hart achterna gegaan en heb ik haar opgezocht.
Het was lang niet zo leuk meer als de vorige keer.. Ze wilde snel naar huis en deed nors. Zei dat ze nog wel eens wat wilde drinken, maar dat het nog te vroeg was. Ik was teleurgesteld en wilde vroegtijdig weglopen, maar dat leek ze ook niet te willen.. Uiteindelijk liep ze zonder omkijken naar haar bus.

Ik ben radeloos.. Ik weet niet meer wat ik kan doen. Erg veel hoop heb ik niet meer om haar terug te krijgen.. Maar wat moet ik anders? Ik ben ongelukkig in dit leven als single, maar kan aan niemand anders dan haar denken..

Groetjes van Rick