hoi, vreemd eigenlijk hoe je leven zo ineens op z'n kop kan staan...ben 33 en m.u.v. van een paar kort durende relaties (hooguit 5 maanden) al heel lang vrijgezel. Eigenlijk vond ik dat best zo. Heb een hele leuke vriendenkring waarvan sommige dichter bij me staan dan mijn eigen familie. Uiteraard heb ik ook wel eens behoefte aan sex maar dat is eigenlijk nooit een probleem geweest omdat je in het uitgaanswereldje genoeg kansen hebt op een one-night stand. Misschien omdat ik in het verleden genoeg liefdes ellende heb meegemaakt houd ik die one-night stands overigens altijd wel emotioneel op een afstand. Maar nu...vorige week zaterdag was ik met vrienden op stap en aan de bar stond een hele leuke jongen naar me te kijken. We raken aan de praat en staan op een gegeven moment heftig te zoenen maar ineens is hij weg omdat hij in de gaten heeft dat zijn vriend er ook rondloopt. Een half uur later komt een andere gast (een, niet de vriend van de knapperd) naar me toe en duwt een briefje in mijn hand met het email adres van die knappe gast. Ik stop het achteloos in mijn zak en denk "ach why bother, hij is al bezet". Toch stuur ik de volgende dag een mailtje en krijg al heel snel antwoord. Hij is spaans, heeft 4 jaar in belgie gewoond maar is onlangs terug naar spanje vertrokken. Hij zou nog een paar dagen hier zijn en wilde graag langskomen. In eerste instantie mailde ik terug dat dat niet kan, ik moet de hele week werken, vroeg op en laat thuis enzo. Toch stuur ik de volgende dag een sms-je dat ik woensdagavond wel wil afspreken, eigenlijk omdat een paar vrienden zeiden: "je bent wel gek als je zo'n one-night stand laat lopen". De nacht liep echter heel anders dan ik verwacht had...vanaf het allereerste moment dat ik hem op het station ophaalde was er een klik die ik met geen woorden kan beschrijven...ik heb met hem de meest fantastische nacht van mijn leven gehad, nog nooit heb ik zo'n innige zielsverwantschap gevoeld met iemand...we kennen elkaar niet eens en toch voelden we elkaar zo precies aan, soms zelfs zonder woorden. Zijn vetrek de volgende dag deed ongelooflijk veel pijn, ik heb zelfs gehuild aan de ontbijttafel, simpelweg omdat ik zo blij was dat hij me dingen heeft laten voelen die ik nog nooit gevoeld heb, omdat hij die dikke muur rond mijn hart in een klap heeft afgebroken maar ook omdat ik me realiseerde dat hij weg zou gaan en onbereikbaar is, zowel letterlijk (hij woont in Spanje) maar ook figuurlijk omdat hij een relatie heeft...sindsdien hebben we gemaild..beiden zijn we ervan overtuigd dat onze ontmoeting geen toeval is geweest..het heeft zo moeten zijn, al weet ik nog niet waarom....Beiden worstelen we ook met tegenstrijdige gevoelens..hij omdat hij een vriend heeft en ik omdat ik in mijn hoofd weet dat ik hem maar het beste kan vergeten...what chance have we got? Maar in mijn hart kan ik hem gewoon weg niet vergeten...daarvoor heeft hij teveel in mij losgemaakt. De afgelopen dagen heb ik veel lopen huilen en herken mezelf gewoon niet meer...ik zou alles willen doen om hem beter te leren kennen en voel me machteloos...Eigenlijk ook omdat ik, hoe stom het ook klinkt omdat we elkaar maar 1 keer echt ontmoet hebben, niets liever wil dan dat hij gelukkig is...Ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat onze ontmoeting "was meant to be" en dat daarom wat er ook tussen hem en mij gebeurt "will be meant to be as well". In ieder geval heb ik een ongelooflijk mooie herinnering die niemand me meer kan afpakken en weet ik nu dat liefde op het eerst gezicht echt bestaat...
Als laatste wil ik dit nog met jullie delen: in de afgelopen dagen heb ik heel veel troost en kracht kunnen vinden in de muziek van Mylene Farmer (Franse zangeres die de meesten van jullie niet zullen kennen) en in het bijzonder in het nummer "pas le temps de vivre":

Je n'ai pas le temps de vivre
Quand s'enfuit mon equilibre
Je n'ai pas le temps de vivre
aime-moi, entre en moi
Dis-moi les mots qui rendent ivres
Dis-moi que la nuit se deguise
Tu vois, je suis comme la mer qui se retire,
de n'avoir pas su trouver tes pas..

Ik heb niet de tijd om te leven
Als mijn evenwicht mij ontglipt
Ik heb niet de tijd om te leven
hou van me, dring binnen in mij
Zeg me de woorden die me dronken maken
Zeg me dat de nacht zich verhult
Zie je, ik ben als de zee die zich terugtrekt
omdat ik je voetstappen niet heb kunnen vinden..