Hoi, het is weer even geleden dat ik heb geschreven. Laatste keer had ik besloten dat hij zijn spullen moest komen halen. Het aparte was dat hij toen ineens veel contact wilde en we bijna dagelijks dus belde of elkaar zagen. Hij vertelde me dat alle gevoelens er nog waren maar dat hij nog twijfelde en dus geen keuze kon maken die ons beide misschien zou schaden. Dat doe ik eerlijk gezegd ook (dat twijfelen). Gisteren heb ik in een woede de sleutels van 'ons' appartement opgehaald en alles anders ingericht. Maar toch voelt het niet goed allemaal. Ik weet dat ik voor mezelf hoor te kiezen maar dat is toch erg moeilijk merk ik. Mijn vader zei gisteren nog tegen me: je bent meer met hem en zijn gevoelens bezig dan met jezelf. Dat klopt. Ik denk dat ik gewoon bang ben voor het onbekende...de onzekere toekomst. Het grappige is; als je een relatie hebt is die toekomst eigenlijk ook onzeker en onbekend. Het voelt alleen niet zo omdat je het gevoel hebt dat je iemand hebt die achter je staat wat er ook gebeurd enzo. Dat is ook zo, maar toch ben jij het allerbelangrijkste in je leven. En dat ben ik nu aan het beseffen/ontdekken. Vanochtend heb ik hem gesmst of hij vanavond wilde komen...maar ik denk nu alweer, waarom heb ik dat gedaan. Ik weet wel dat ieder verhaal hier uniek is en dat je eigenlijk niets kunt vergelijken. Dus dat probeer ik ook niet te doen. Niemand is slecht of heeft de schuld en een gebroken relatie kan helen of niet. Je weet het niet. Wat je wel weet is jezelf...athans dat probeer ik nu...