Met mijn ex vertrok ook mijn toekomst. Zo voelt dat nog steeds. Ik weet het af en toe allemaal echt niet meer. Heb de huisarts maar weer gebeld, want ik kom er niet uit. Ik word er gek van. De een zegt doe dit de ander zegt doe dat. En zo tussen neus en lippen door veroordelen ze de manier waarop je ermee om gaat. Maar niemand voelt wat ik voel. Ik voel nog steeds intense pijn, heb spijt dat alles zo gelopen is. Ik denk zoveel terug aan vroeger, mijn "normale leven". Ik heb het gevoel dat ik nu alleen maar aan het moederen en huishouden ben. De weinige verzetjes zijn voor mij niet genoeg, maar energie heb ik niet. Ik kan amper genieten van de twee mooie jongens die ik in huis heb rondlopen.

Ik moet wel ontzettend veel van deze man gehouden hebben. Mensen gaan mij ontwijken omdat ze niet meer weten wat ze met mij aan moeten. Ook dat doet zeer. Ik voel me zo eenzaam en begrijp gewoon niet hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren. Ik heb het gevoel weer dieper te zinken, kan nergens van genieten. Waarom lukt het mij niet? Waarom zie ik de mooie dingen niet meer?

Verstandelijk weet ik het heus wel, maar gevoelsmatig kan ik hem gewoon niet uitschakelen. Als ik er aan denk dat er echt geen toekomst meer voor ons ligt, raak ik in paniek.

Ik ben echt radeloos.

Patty