Ik dacht dat ik in mijn laatste relatie wel aangaf wat ik wilde en niet wilde, maar het bleek dat hij doodsbang was voor ruzie en heel de relatie zijn grenzen niet heeft aangegeven. Wij hadden nooit ruzie. Eigenlijk best wel raar. Maarja, ik vroeg hem wel eens dingen, maar altijd was het goed. Ik dacht gewoon dat hij een relaxed persoon was. Ik kon toch niet ruiken dat hem vanalles dwars zat?

Overigens vind ik het ook erg moeilijk om boos te worden of een grens duidelijk aan te geven. Ik ga ook het liefst ruzie uit de weg, maar als het moet dan moet het nou eenmaal.

Eigenlijk is het nog veel kwetsender om er na 2,5 jaar achter te komen dat je geliefde nooit tegen je durft te zeggen wat hem dwars zit.

Ik mis de optie van wel goed ruzie kunnen maken zonder dat daar nou meteen seks uit voortkomt. Bovendien mikken vrouwen volgens mij bijna altijd wel onder de gordel tijdens ruzies . Da's een beetje de indruk die ik gekregen heb. Maar ja, an sich konden wij ruzie maken zonder elkaar te kwetsen.