Tsja.. er is inmiddels anderhalve week verstreken dat ik haar voor het laatst zag; met zoveel vragen in mijn gedachten... En dan? Dan kom je haar in een volle winkelstraat in de vijf minuten dat je buiten bent ineens tegen! BAM! Raar moment, maar we waren er beiden toch blij mee.. ontwijken we elkaar? Nee, onzin.. zij wil net zo graag als ik even praten. We lopen wat.. en omhelzen elkaar goed waarbij er bij haar wat traantjes vallen 'dit voelt goed he?' zegt ze.. vervolgens kletsen we wat en vliegt de tijd voorbij.. ze mist me en moet zich zo nu en dan goed inhouden niet te smsen. Nog 19 dagen.. ze pakt mijn hand.. en streelt me.. nog 19 dagen.. en dan kijken we verder. De tijd is voorbij en ik moet naar mijn werk.. we geven elkaar een zoen en nemen wat lastig afscheid. Mooi moment was het; goed om te zien dat zij toch nog voelt voor mij.. fijn was het even.. maar we doen het goed. Ik sms haar nog even dat het een aangename verrassing was en dat ik haar lief vind en nog veel van haar houdt.

Zo, dat was even onverwacht..

En dan...

Net als je erover aan het nadenken bent en in een drukke vage straat aan het klungelen bent.. wat uren na de eerste verrassing, komt ze daar weeeer ineens aanfiesten!! Nou ja.. hoe groot is de kans, in die buurt, dat moment.. We moeten er beiden weer om lachen en snappen er niets van. Toeval? Vragen we ons af? How big are the odds? Nou ja.. ze fietst met mij mee naar het station. Ik mis de eerste trein, want we zijn weer even samen en praten weer.. knuffelen wat.. zij straalt naar mij en zegt dat ze me leuk vindt, ze noemt me schat en ze mist me.. weer laat ze wat tranen vallen.. Ze vraagt of ik me rust heb gevonden.. een beetje wel, zeg ik.. Zij zegt dat ze er nog elke dag mee bezig is. Ze vindt het lang duren.. en mist me. Maar ik zeg dat het even beter is zo en pak haar nog eens beet.. we houden elkaar even stevig vast. Weer een trein verder.. We moeten afscheid nemen en dat doen we. Ze zegt dat ze me niet zal vergeten en dat ze van me houdt. Ik loop naar boven maar ren snel weer terug om haar nog even een zoen te geven... Nog 19 dagen.. 'Wie weet komen we elkaar straks weer tegen!' Roept ze.. ik stap de trein in en kan mijn glimlach even moeilijk verbergen.. Fijne momenten waren dat vandaag.. wat voor gevoel er ook achter zit.. ik houd van dit wijffie! Ik dank diegene die mij deze momenten vandaag even heeft mogen geven..

Nu maar weer even afstand en rust.. wie weet wat voor verrassingen er nog meer om de hoek loeren.

Welterusten Babs..

V.