Tornado in m'n hoofd.

afbeelding van melle

Tranen weer en ik zit op m'n werk. Alleen gelukkig, of toch ook niet gelukkig.
M'n leven niet zoals ik het wil, thuis,werk, familie en vooral relatie.
Keuzes die ik moet maken in het leven, die zoveel makkelijker zijn als je
even je partner kon bellen. Al het andere dat je makkelijker aan kunt als je weet dat de liefde goed zit. Nu na 11 maanden weer even een moeilijke dag.
Ach vond dat het best goed ging de laatste 2 maanden. Nauwelijks een traan gelaten maar alleen nu toch even te veel allemaal. Ook al anderhalve maand geen contact meer met m'n ex. Mijn keus, maar het valt me toch zwaar. Ik kwam
hem nog een keer tegen en toen stuurde die dat ie het toch wel raar vond
om me zo voorbij te lopen en alleen te zwaaien, daaronder 'groeten mij'. Nou
ik dacht 'hele dikke groeten' terug maar ik stuur niks meer.

Waarom kan het nou niet eens sneller opschieten met dat ldvd, zomaar een
heel jaar van me leven weggegooid. 'Een relatie zit er nou gewoon niet in'Wat moet ik daarmee, ja verdergaan, ik doe m'n best maar het lukt dus niet
altijd. Stiekem wacht ik m'n verjaardag af binnenkort, ik weet dat ie
dan wel smst. Misschien een nieuwe opening, misschien ook niet. Wil nog steeeds
vragen of ie dan mee gaat op reis voor een weekje, gewoon als vriend omdat
ik m mis (voordat ie straks een ander heeft en hij heeft al eens gezegd dat
als ik het zou organiseren, dat ie mee zou gaan), maar ja mist hij mij ook als goede vriendin? Als ik zeg ik wil geen contact, houdt ie zich daar strikt aan... De laatste tijd jeuken m'n handen alweer om hem te sms-en. Beter van niet zou ik tegen een ander zeggen, het moet nu van zijn kant komen, maar ja ik zei dat ik geen contact wilde. Of misschien eens met z'n beste vriend
praten. Ach ik weet het ook niet meer.

Dit weekend naar een feest en je voordoen alsof je prima in je vel zit,
want mensen die niet gelukkig zijn, zijn niet aantrekkelijk. Tja m'n hoofd
blijft maar malen. M'n ex zei wel eens, jij zou eens moeten stoppen met
denken, want je maakt jezelf helemaal gek. Ja waar zit die knop die je
even omdraait? Sorry allemaal, moest het gewoon even van me afschrijven.
Liefs Melle

afbeelding van Mike74

Hey Melle, Ik ken je verhaal

Hey Melle,

Ik ken je verhaal niet, maar ik lees dat het nog steeds allemaal niet echt een plaatsje heeft gekregen, zelfs niet na 11 maanden... Das lastig, en dat blijft pijn doen! Ik ben hier op LDVD twee jaar geleden beland, en de liefde die me toen opbrak is er nog steeds elke dag... Ze is niet fysiek bij me (ik heb haar dik twee jaar niet gezien), ze is inmiddels een onwennige schim in een ver en vaag verleden, maar de gedachte draag ik nog wel bij mee... Zo blijven we allemaal onze passagiers en lifters meenemen op onze reizen door het leven... Alleen blijven sommige langer rondhangen en meerijden dan we misschien zouden willen...

Da's niet altijd even handig, want het risico bestaat dat het beeld wat je van iemand hebt en de werkelijkheid flink uit elkaar kunnen groeien... Meestal verlaten mensen relaties omdat ze zich niet kunnen ontwikkelen en uiten met de persoon waar ze mee zijn... Dus de kans is groot dat je ex inmiddels lang niet meer de persoon is die hij vroeger met jou was... Niet dat het minder moeilijk maakt, maar het is tenminste iets... De pijn verdwijnt nooit compleet ben ik bang... Sure, je kunt je leven oppakken en veel goede en leuke dingen doen, maar er blijft altijd een gloed van een herinnering... Wat op zich ook geen probleem hoeft te zijn natuurlijk... Zolang je het allemaal een beetje in zijn perspectief kan zien...

Anyways, inmiddels dwaal ik een beetje af... Ik wil je veel sterkte wensen deze dagen! En posten he, als je merkt dat je gedachten het nodig hebben om geuit te worden!

Mike
____________________________________________________________________________
Every moment marked with apparations of your soul...

afbeelding van Lis

Melle

Jouw vragen zijn ook de mijne. Ik ben bijna 8 maanden alleen, en heb natuurlijk ook mooie momenten, onderneem meer dan ooit daarvoor en heb zlefs openbaringsmomenten waarin ik (bijna) geloof dat het nu is zoals het moet zijn. Maar altijd dat vliesje van verdriet. Die knoop in mijn maag. Die angst dat ik hem nooit los zal kunnen laten en dat ik dan zelf verantwoordelijk zal zijn voor mijn ongeluk. Zoals je leest, de oplossing heb ik ook niet. Wel hoop ik dat de aanhouder zal winnen. Dat het ondernemen van nieuwe dingen, het proberen jezelf en je wensen te leren kennen en vooral het niet hebben van contact (met misschien af en toe een terugvalmoment waarop je hem toch zult sms-en) er uiteindelijk toe zal leiden dat je je weer goed voelt. En ik denk wel is dat het pas helemaal klaar zal zijn als er iemand anders is om het plekje te vullen. Ik ben net als jij ook altijd heel erg bezig om de "lekker in mijn vel Lis"uit te hangen, misschien moeten we die persoon eerst proberen te worden, maar onszelf niet opjagen-> het is immers niet niets om over een geliefde te komen (luister maar eens naar een gemiddeld liefdesliedje). Wat ik voor jou wens (en ook voor mezelf) is dat we onszelf de tijd zullen geven om dit proces te doorlopen. Zet em op!
Liefs Lis