Hoi iedereen!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog eens iets gepost heb, maar maak je niet ongerust, ik leef nog.

En laat ik maar alvast zeggen dat ik BLIJ ben dat ik leef. Voor de meeste mensen die hier zitten ( nog maar net of al een tijdje ) lijkt het misschien even niet zo maar geloof mij, het komt echt goed!

De mensen die me kennen en mijn verhalen hebben gevolgd zullen ook wel weten dat ik DIEP in de put heb gezeten na het afspringen van mijn vorige relatie. Ik zag geen uitweg meer, niets zou ooit nog goedkomen. Tenminste...dat dacht ik toen. Ondertussen zijn we alweer enkele maanden verder en ik voel me nu beter dan ooit.

De mensen die hier nog maar net zijn zullen dit het hardst voelen, het gevoel alsof alles je ontglipt, alsof je leven " out of control" is. Je mist je ex, je wil niets liever dan terug samen zijn met hem/haar en het lijkt alsof het hen niets doet. Maar ondertussen zit jij in je persoonlijke hel. Twijfels, angst, noem maar op. Zal ik hem/haar bellen? Misschien toch snel even een sms dat ik hem/haar echt mis? En als je dan iets hoort van je ex, dan ben je in de wolken want misschien komt het wel weer goed denk je dan. Misschien wel ja, dat hangt af van relatie tot relatie. Maar daar mag je nu niet aan denken. Gewoon zelf dingen doen, terug alleen weggaan, doen waar JIJ zin in hebt. Neem je leven in handen. Ook al doet het pijn, je hebt je zoveel jaren gered voor je je ex kende, dus waarom zou je het nu niet meer kunnen? Okee, 't is even wennen, maar het gaat best. De pijn blijft en slijt langzaam. KLOTE! Maar hij slijt en dat is belangrijk.

Okee, in deze situatie zat ik dus tot voor kort. PIJN, ACH EN WEE, SMART, ANDRE HAZES EN MARCO BORSATO! Ik had totaaaaaal geen controle meer ( dacht ik ). Mijn ex belde en deed alsof er nooit iets geweest was tussen ons. Het was haar doen en laten. Ik moest er maar zijn als zij even wou bellen. MAAARRRRR! Nu zijn de rollen mooi omgedraaid. Ik ben eruit! Genoeg! Gedaan! D-E-F-I-N-I-T-I-E-F! Weg met die handel!

Ik heb mijn oude leventje weer en ik zeg het je : HET IS GEWELDIG! Mijn werk gaat goed, ik heb vrienden en familie die van me houden. Alles is gewoon super. Ik heb ook iemand nieuw leren kennen en pas daardoor zie ik wat mijn ex niet had. Klinkt misschien bekrompen, maar het is wel zo. En dan komt die langverwachte "KLIK". Het HOEFT allemaal niet meer, die ex van mij. Ze heeft op een bepaald moment een beslissing genomen om niet meer bij me te zijn. En dat is haar goed recht. Maar dan moet ze ook de gevolgen dragen van die beslissing. Dat ik niet meer zal bellen om haar te troosten, dat ik niet meer langskom, dat het allemaal nooit meer hetzelfde zal zijn. Ze heeft het misschien nog niet door, maar het zal wel komen. Ze heeft me de voorbije weken steeds maar gebeld, ook al had ik gevraagd om me met rust te laten. Vroeger zou ik de telefoon niet kunnen laten liggen. Nu doe ik zelf als niet meer de moeite om hem op te nemen van tafel, als ik zie dat het haar nummer is.

Sorry meisje, die tijd is voorbij. Misschien heb je spijt van je beslissing, maar ik hoef deze ex-relatie niet meer. Misschien wil je gewoon weten of ik er nog ben. Nee, ik ben er niet meer. Misschien wil je weten hoe het met me gaat? Het gaat goed want geen nieuws is immers goed nieuws. Of ik wil horen over je nieuwe leven of misschien je nieuwe vriend? Nee. Je hebt geen controle meer over mijn leven, meid. Ik heb de touwtjes van mijn leven opnieuw in handen. Ik sta aan het roer en de koers is uitgezet,weg van jou. Ik zal ongetwijfeld nog stormen doorstaan, maar niet meer met jou en niet meer voor jou.

Het is voorbij, het is helemaal voorbij. Maar ik voel me bevrijd. En voor de mensen die hier nog maar net zijn, hou je daaraan vast. Het komt goed, het komt écht goed.

En als je dat niet gelooft, lees dan mijn blogs. De zon komt terug, voor iedereen, als je maar gelooft.