Gewoon weer eventjes van me afschrijven.

Trots op mezelf, maar ondanks dat voel ik me nu heel ellendig. Gisteren voor het eerst mijn ex nu samen gezien met zijn ‘nieuwe vriendin’ (zijn vorige ex dus). Op een verjaardag van vrienden. Na lang twijfelen ben ik toch gegaan. Gewoon puur omdat ik me eigen niet wou laten kennen. En thuis te blijven voor hun 2. Ik zag er als en berg tegen op. Aangezien ik het nog steeds niet goed kan geloven hoe het nu allemaal is gegaan en hoe hij in minder dan 2weken alweer terug was bij zijn ex.

Terug naar gisteren avond…
Gelukkig heb ik vrienden die me erg steunen en me echt hebben geholpen. Toen ze uit eindelijk binnen waren voelde het alsof ik geen lucht kreeg. Langzaam ging het wel een beetje. Op een gegeven moment heb ik iets gedaan wat ik zelf nooit had verwacht. Normaal ben ik iemand die wegloopt voor dingen en die dan ergens in een hoekje gaat staan zo ver mogelijk van iemand vandaan. Maar nu.. ik dacht bij me eigen stik er maar in, en bij hem aan de hang tafel gaan staan. Nu lijk dit misschien niets, maar voor mij was het een hele stap en ik voelde, en nu nog steeds me eigen heel stoer. Vooral omdat niemand inc mezelf dit niet had verwacht. Toch ben ik niet aan die tafel te staan om aandacht te krijgen. Daar deed ik het niet voor, maar gewoon voor mijn eigen gevoel dat ik mezelf niet overal van buitensluit.

Hoe rot ik me erna ook voelde en nu nog steeds. Toch ben ik blij dat ik het gedaan heb. Zo ie zo omdat het hier in mijn dorp nu kermis is. En ook vandaag blijf ik niet thuis, denk ik.
Helaas, is mijn gevoel nog niet veranderd voor hem. Kan ook niet in 3/4 weken. Ben gewoon nog verliefd op die eikel ondanks alles.....

Maar toch, ik ben zo trots op mezelf!