Als ze echt doorgegaan is met haar leven (en daar lijkt het wel op, maar goed het is natuurlijk allemaal wel een beetje beknopt zo) zou ik geen hoop putten uit die dingen. Ze nodigt je uit omdat ze je geen eikel vindt en omdat ze het zelf niet meer ingewikkeld vindt om je te zien op haar feestje en denkt wellicht dat jij er net zo tegenaan kijkt. Hetzelfde met die foto's - ze heeft die herinneringen ook, maar is nu zover dat ze weer kan kijken zonder zich rot te voelen en denkt misschien van jij ook. Ik denk dat het, als ik jouw verhaal zo lees, misschien niet zo handig is om je aan haar vast te houden. Maar rot blijft 't natuurlijk.

ik heb zielsveel van mijn man gehouden, maar hij beweert een vergissing te hebben gemaakt door met mij te trouwen.hij voelt zich gevangen ,kan niet meer ademen en bla bla bla........larie allemaal....als er een mens rond loopt die bruist van begrip en geduld, dan ben ik dat wel(wil niet arrogant klinken hoor maar dat is zo....),ik heb hem ooit zo vertrouwt dat ik hem een jaar lang zonder mij maar even zorgen te maken naar het buitenland kon laten gaan,daarna zag ik hem voor 9 maanden en dan weer een jaar uitelkaar.... maar na een tijdje merkte ik een verandering...noem het maar vrouwelijke intuitie...ik legde de feiten op tafel(had het vermoeden dat hij mijn vertrouwen had geschaadt en stiekem iets was begonnen met een ander.....fine..zeg het mij gewoon....nee natuurlijk niet), ik werd er van beschuldigt jaloers te zijn...hij besloot weg te gaan, want hij kon het niet meer aan....hij had niemand,ik verzon maar wat( maar na twee dagen werd hij gezien met een bloedmooie meid)

ik moest alles dus heel snel verwerken, men vertelde mij dat ik jaren om hem zou huilen....hell no....ik ben bewust begonnen al mijn eigen genezing.ik heb wraak genomen door mijn auto die hij reed weer teug te nemen,(hij bekijkt het maar)een ieder die ons kende en vroeg wat er aan de hand was,verteld en natuurlijk keurt een ieder het af, wat en hoe hij het heeft gedaan, zelfs zijn zakenrelaties die ik ook ken.......sorry hoor maar dit is mijn manier en mijn medicijn. als ik niet fout ben ga ik het echt niet voor je opnemen.als jij arrogant bent en aan jezelf denkt dan moet je mij maar leren kennen. als je mij als vriend hebt dan heb je er een voor het leven ,heb je mij als vijand dan moet je mij niet boos maken.

dat heeft hij wel gedaan(ben blij dat hij dat heeft gedaan, want het vergeten gaat nog harder)..........al bijna twee maanden zijn wij uitelkaar,eerst belde ik hem omdat ik eindelijk een eerlijk antwoord wou.....die mobiel werd in mijn oor neergelegd,genoeg dacht ik.... ik ben zo trots op mezelf dat ik al 5 weken niet meer die behoefte heb gehad om te bellen, als ik dat wel doe ......bij god mogen mijn vingers eraf vallen..(klinkt ruw,maar nogmaals...ik moet erover heen...dan maar wreed voor mezelf zijn maar ik zie dat het helpt....)als ik huilen wil luister ik naar ouwe indische liedjes(geloof me: als je hart van steen zou zijn laten zij het smelten)ik huil tot ik geen tranen meer heb...en dan sta ik op, een glimlach op mijn gezicht en doe iets leuks. weer 1 dag voorbij. ik voel mij binnen 1 maand steeds lekkerder en gelukkiger, zelfs mijn collega's kunnen het niet geloven(ze weten hoeveel ik van hem heb gehouden...)maar ja...ik ben pas 28....heb heel wat te bieden.....ik zie het zo...hij is de verliezer, maar als dat tot hem doordringt ben ik al zo ver dat hij mij alleen als een schim in de verte zal zien.......fara is verder gegaan.
zo denk ik erover:
ik heb 4 leuke jaren met hem gehad, maar er wachten mij nog andere tientalle leukere jaren. ik ben op aarde gekomen om te leven en niets zal mij tegen houden om dat te doen, als het leven soms als een bittere vergif naar mij toe komt....hell dan zal ik het drinken en verder gaan.....ik moet verder gaan..we moeten verder gaan......je kent jezelf toch....werk eraan!!!!!!
ik heb vandaag les gegeven....vergaderd.....lessen gevolgt....en nu even jullie schrijven...als ik straks naar huis ga ben ik zo moe dat ik als een blok in slaap val......welterusten!!!!!!!!!