Dag iedereen,

Puur toeval, maar alsof het lot er mee speelt kwam ik vandaag op deze website terecht en wat bleek, vandaag ben ik 2 jaar en 19 uur geleden ingeschreven. Dat was toen enkele dagen nadat mijn grote verdriet begonnen was. Zo'n negen maanden later was voor mij de kous af, het grote verdriet was voorbij en ik moest toch verder.

Ik heb niet meer geschreven, maar het leven ging niet verder. Er is geen liefde gekomen meer, ik kwam terecht in negatieve spiraal van kwijtraken, dichtgooien en begraven van pijn, teleurstelling en frustratie. Ik heb geen vrienden meer over en mijn familie zie ik liever niet meer. Ik ben niet bepaald de vrolijkste geweest en wellicht is dat voor veel mensen genoeg reden om je de rug toe te keren.

Uit wanhoop ben ik gaan internetdaten omdat ik geen mensen meer zag buiten. Ik kwam nooit meer in de stad, had t lef nie meer op een vereniging te gaan en tussen huis en werk was er ook niet veel. Ik heb tientallen dates gehad maar geen van allen zagen mij zitten. Het is mij niet ontgaan dat ik waarschijnlijk -hoe zeer ik dat ook probeer te verbergen- een uitstraling heb die weinig aantrekkelijk is.

Ik ben bang dat dit een onomkeerbaar proces is geworden waardoor ik dag in dag uit eenzaam wegkwijn thuis. Waarschijnlijk heb ik dus professionele hulpverlening nodig, maar het is maar de vraag of ik dat trek. Er zijn andere mogelijkheden... daar ga ik maar niet verder op in.

Feit is wel dat destijds het schrijven over mijn verdriet me enerzijds geholpen heeft maar anderzijds misschien onnodig lang mezelf er mee liet confronteren. Liefde bestaat niet meer voor mij. En wat is leven zonder liefde te voelen?

Welnu, het is een terugblik. Er zijn vast geen mensen meer hier die er toen ook waren om mij te steunen en hopelijk heeft iedereen van toen zijn draai inmiddels wel gevonden. Voor de nieuwe mensen, heel veel sterkte en lees eens mijn verhalen en blogs. Misschien inspireert het je...

Bedankt en sterkte toegewenst allemaal.