Tweestrijd

afbeelding van rozenblaadje

Na 2 jaar samengewoond te hebben, op zoek gegaan zijn naar een huisje om samen te kopen, gedroomd te hebben van een toekomst samen laat ie je zitten... "Ik weet t allemaal niet meer zo goed" krijg je dan te horen. Dus uit elkaar, na een week elkaar niet gezien te hebben konden we alweer niet van elkaar blijven (hij zette de eerste stap) Dan maar besloten elkaar een maand niet te zien (wel sms-verkeer) hij deed superlief en na die maand waren we opnieuw bij elkaar. Tot op het moment dat ik vroeg hoe het nu eigenlijk zat tussen ons... "Ik weet het nog steeds niet" kreeg ik als antwoord. Daar stond ik dan met mijn grote mond, aan de grond genageld door zijn antwoord. Dus elkaar maar weer een tijd niet meer zien. Na een tijdje kon ik zijn 'vrolijke' smsjes niet meer verdragen, dus ik vroeg of hij eens wou komen om te babbelen. Ik wou hem zeggen dat hij me met rust moest laten, dus niet meer zien, geen telefoontjes meer en geen smsjes... Daar was hij dan ik zei wat ik te zeggen had en zijn anwtoord was "laten we het nog eens proberen" ik zei hem dat ik dat wel wou, maar dat hij dan wel zeker moest zijn. Enkele dagen erna is hij weer bij me ingetrokken.

Zo hard zit je te hopen dat alles weer goed komt, als het dan uiteindelijk zo ver is dan voel je je gefrustreerd. Ik zou eigenlijk blij moeten zijn en ervan genieten, maar dat kan ik niet. Ik wil hem gewoon vragen of hij er nu werkelijk voor gaat, maar steeds opnieuw faal ik. Als het moment aangebroken is krijg ik het er niet uit. Misschien moet ik gewoon afwachten, maar ik word ook waanzinnig! Ik vraag me af wanneer hij me weer zal verlaten, wanneer ik er weer alleen voor zal staan en vooral waarom. Ik doe men best en ik weet het, soms teveel, maar ik houd ontzettend veel van hem (ondanks alles wat hij me al tekort gedaan heeft). Ik wou hem echt de kans geven, maar ik heb ergens het gevoel dat er iets niet klopt... Of beeld ik me dat alleen maar in?

Ik weet me gewoon geen raad meer, ik voel me in een tweestrijd met mezelf. Ik moet met hem praten, vlakaf vragen hoe het nu zit, maar ik kan het niet...Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen, blij zijn dat ik hem terug heb, angstig zijn om hem opnieuw te verliezen, boos zijn, ... ?

Iemand tips hoe ik hier uit geraak? Groetjes!

afbeelding van stuurloos

@roosje

Je kunt misschien ook eens een keer de touwtjes in eigen handen nemen en denken "wat wil ik nu eigenlijk nog"? Wat verwacht ik van onze relatie, waar word ik gelukkig van? Dat getwijfel daar word je door verscheurd. Je kunt eens op papier zetten wat jij belangrijk vindt in een relatie en kijken of je dat ooit zult krijgen met hem? Volwassen mensen gaan niet meer zo snel veranderen en er was toch blijkbaar al een hoop mis. En als het echt niet goed voelt, dan kun jij er misschien een eind aan maken. En ik weet, dat is het moeilijkste dat je ooit zult moeten doen, maar het gaat om jou. Jij moet gelukkig worden en wees eens heel eerlijk; ga je dat worden met hem? Als je volmondig kunt zeggen; "ja, ik weet zeker dat ik met hem gelukkig kan worden" ga er dan voor. Maar, dan moet het wel van 2 kanten komen. Je moet er beiden aan werken. Je kunt niet in je eentje aan een dood paard trekken en ik spreek uit ervaring. Bij ons moest ook alles van een kant komen, en wel die van mij. Ik heb ook zoveel gegeven en geïnvesteerd in de relatie en dat deed hij niet. En dat ga je echt niet volhouden hoor. Doe het goed, of doe het niet, zo denk ik erover. En het zal niet makkelijk zijn. Heel veel sterkte!!! Liefs, stuurloos

afbeelding van rozenblaadje

@stuurloos

Hey stuurloos,
bedankt voor jouw reactie. Ik heb inderdaad al nagedacht of ik wel nog met hem verder wil. Ik heb al vaak getwijfeld, ik denk dat hij een beetje een probleem heeft met zichzelf, gebrek aan zelfvertrouwen ofzo... Hoewel hij heel sociaal overkomt hoor. Hij wil echter geen problemen zien, het enige probleem is dat hij twijfelt of hij het wel zal aankunnen om hier te komen wonen ipv in de buurt van zijn ouderlijke thuis (dat is wel een eind weg). Ik wil ginder niet gaan wonen om bepaalde redenen. Als ik alles bij elkaar optel, dan vind ik dat hij mij niet verdient (sorry dat ik dit zo grof zeg). Maar anderszijds houd ik ook ontzettend veel van hem en wil ik hem die kans geven. Ik kom er gewoon maar niet aan uit. Ik vind het ook erg dat hij zoveel invloed heeft op me, als hij zou zeggen dat we niet meer verder kunnen samen zou ik er kapot van zijn. En toch weet ik niet of dit wel de beste oplossing is en wat morgen zal brengen. Ik wil wel sterk zijn, maar ik voel me echt zo zwak (dit terwijl ik eigenlijk best wel een sterke vrouw ben).

Hoe gaat het verder met jou?
Vele groeten!

afbeelding van stuurloos

@roosje

Je kunt misschien ook eens een keer de touwtjes in eigen handen nemen en denken "wat wil ik nu eigenlijk nog"? Wat verwacht ik van onze relatie, waar word ik gelukkig van? Dat getwijfel daar word je door verscheurd. Je kunt eens op papier zetten wat jij belangrijk vindt in een relatie en kijken of je dat ooit zult krijgen met hem? Volwassen mensen gaan niet meer zo snel veranderen en er was toch blijkbaar al een hoop mis. En als het echt niet goed voelt, dan kun jij er misschien een eind aan maken. En ik weet, dat is het moeilijkste dat je ooit zult moeten doen, maar het gaat om jou. Jij moet gelukkig worden en wees eens heel eerlijk; ga je dat worden met hem? Als je volmondig kunt zeggen; "ja, ik weet zeker dat ik met hem gelukkig kan worden" ga er dan voor. Maar, dan moet het wel van 2 kanten komen. Je moet er beiden aan werken. Je kunt niet in je eentje aan een dood paard trekken en ik spreek uit ervaring. Bij ons moest ook alles van een kant komen, en wel die van mij. Ik heb ook zoveel gegeven en geïnvesteerd in de relatie en dat deed hij niet. En dat ga je echt niet volhouden hoor. Doe het goed, of doe het niet, zo denk ik erover. En het zal niet makkelijk zijn. Heel veel sterkte!!! Liefs, stuurloos