Uhm... First post... Waar begin ik?

afbeelding van Akemi

Oef, ben blij dat er een site als deze is. Tot nu ben ik heel lief opgevangen door mijn ouders en zo, maar ik voelde me zo'n freak in al m'n gevoel. En nu lees ik al jullie verhalen en ze zijn zo herkenbaar: ik ben niet raar maar gewoon een mens. Wat er verder ook gebeurt, daar ben ik al heel dankbaar voor.

Tsja, mijn verhaal...
Mijn vriend en ik waren 4,5 jaar samen, waarvan we 2,5 hebben samengewoond. Begin april gaf hij te kennen niet meer verder te willen, ook al hield hij van me. Ik was meer een zus dan een vriendin geworden (gadver, wat cliché). We hadden het ooit wel over kinderen gehad en die wilde hij nog steeds, alleen niet meer met mij. Man, dat deed zeer.

Ik dacht dat er nog genoeg was om voor te vechten. Dat wilde ik ook, ervoor gaan. Maar hij kon het niet meer opbrengen. Eigenlijk had hij ook wel gelijk: als ik hem had overtuigd was het over zes maanden weer hetzelfde verhaal geweest. Hij zei wel vaker te twijfelen over zijn gevoel, telkens krabbelde hij terug, maar het was elke keer weer ietsje slechter.

Ergens ben ik ook wel blij. Ik hoef niet meer zo bang te zijn dat hij me niet leuk vindt. Er valt een last van m'n schouders. Maar ik mis hem ook vreselijk. Hij was de eerste die ooit verliefd op me werd en daar heb ik me zo aan vastgehouden. En we hebben gewoon zoveel samen gedaan, we hadden onze kleine dingetjes, grapjes, je weet wel.

Ik was ook niet altijd makkelijk. Ik kan koppig zijn, slechte buien hebben. Hij verborg voor mij hoe moeilijk hij het daarmee had. Ik heb vaak genoeg geprobeerd erover te praten, me zelfs voor hem verstopt als ik me niet goed voelde. Maar hij kon blijkbaar pas praten als de emmer al was overgelopen.

Ik durf nauwelijks vooruit te kijken. Voel me een lege schelp. Het is beter dat ik nu op eigen benen moet staan, maar toch. Geen identiteit meer: thuis kwijt (ben weer op kamers gegaan in een andere stad), gezamenlijke vrienden kwijt... m'n werk houdt me gelukkig bezig en m'n familie is geweldig. Maar of ik me ooit weer een compleet mens zal voelen?

Het is net zoals mensen waarvan een ledemaat is geamputeerd en ze voelen het nog steeds. Net zoals prikkende huid omdat een zenuw slaapt. Mijn lijf maakt me wijs dat hij in de buurt is. Geheugen dat in je lichaam zit, niet in je hersens. Soms ben ik dankbaar voor zulke herinneringen. Meestal raak ik erdoor van streek.

Ik heb hem gisteren laten weten dat ik voorlopig op een afstandje blijf. Hij wilde destijds vrienden blijven, raakte overstuur toen ik zei dat ik dat niet aankon. Want ik was toch de belangrijkste persoon in zijn leven. Daarna was ik gek genoeg degene die contact hield, uit zichzelf liet hij niks van zich horen. Maar het is zo moeilijk om niet zijn hand vast te pakken als we samen over straat lopen. Om geen lieve woordjes te gebruiken in de mail.

Hij blijft maar zwijgen, net als toen we samen waren. Langzaam krijg ik er vrede mee dat hij zijn gevoel of gedachten niet voor mij kan verwoorden. En dat hij het natuurlijk ook moeilijk heeft. Hij zal niet de dingen zeggen die ik wil horen. Maar dat is niet zo erg meer. Op een dag word ik wakker en voel ik me niet meer slecht. Het zal lang duren, maar ergens wil ik ook graag verder. En hopelijk groeien, volwassener worden. What the heck, misschien vindt iemand mij zelfs ooit weer aantrekkelijk Glimlach

Zo. Dat is er uit. Dank voor uw geduld en luisterend oor.
Ik hoop dat ik jullie straks een hart onder de riem kan steken, net zoals jullie dat voor mij doen.

afbeelding van Dearest

Ja het is heel lastig

Ja het is heel lastig idd!
Vooral toen ik hem zag, hij nam me altijd in zn armen als we ergens op wachtten om me warm te houden, we zaten altijd bij elkaar, onafscheidelijk!
Maarja, aan alles komt een eind. Meneer was ook niet zeker over zijn gevoelens en we hebben er een punt achter gezet.
Vooral nu dat ik hem nodig heb vanwege examens kan hij er niet voor me zijn. Zo'n pijn doet dat idd!

Jou beschrijving van ledematen haha, klopt helemaal! Vrienden en familie helpen je om overeind te bleven door de lol die ik met ze heb, maar tis net niet genoeg om me compleet te maken, een deel verlangt nog naar hem!

Nog veel sterkte verder en idd, op een dag zul je wakker worden en is dat rotgevoel weg!

Liefs,
Dearest...

afbeelding van Unremedied

Raar is dat he, zo'n

Raar is dat he, zo'n ongelofelijk naar gevoel, een gevoel waar je denkt nooit meer overheen te kunnen komen, een nachtmerrie in wakkere toestand, een wereld die niet meer klopt terwijl de rest van de wereld gewoon doorgaat... en toch een site vol met mensen die met exact hetzelfde soort gevoel rondlopen.

De parallel tussen de verhalen die ik zo langzamerhand wel begin te zien, is dat degenen die hier zitten over het algemeen redelijk open zijn en niet zoveel moeite hebben met communiceren. Ze praten bijvoorbeeld ook al op deze site over hun gevoelens, dat zullen ze tijdens de relatie meestal ook wel gedaan hebben. En de exen waar 't om gaat, hoor je nog wel eens van dat die communicatief wat minder bedreven zijn. Dat maak ik ook op uit jouw verhaal. Hij kropte op, schrijf je. Dat is een belangrijke doodsoorzaak van veel relaties naar mijn idee. Misschien niet als beide partners opkroppers zijn of zich niet zo bewust zijn van hun gevoelens.

Gisteren zei een vriendin tegen me: je hebt mensen die hun gevoelens analyseren tot ze erbij neervallen (zo eentje ben ik inderdaad wel een beetje, en met mij nog een hoop anderen op deze site) en je hebt mensen die wel voelen, maar daar niks mee doen, dat wegstoppen of opkroppen. Laten dat ook net degenen zijn die je hier op de site amper ziet. Vandaar dat het niet echt vaak voorkomt dat exen elkaar via deze site terugvinden. Vandaar ook dat je over het algemeen niet echt bang hoeft te zijn dat je ex je verhalen leest en herkent - hij of zij zal hier toch niet zo snel komen. Denk ik dan.

Maar goed, welkom in het duistere land der ldvd, waar niks klopt. Hier zijn we namelijk over het algemeen blijer om iemand te zien komen dan gaan. Goeie nieuws is dat er ook regelmatig mensen weer gaan na hier lang getoefd te hebben - en zij kunnen verder.

Begin april, dan zit je op zo'n 1,5 maand dus nu. Da's nog vrij vers. Je zult het inderdaad nog steeds erg moeilijk hebben en dat zal ook nog wel een poosje zo blijven. Ik maak uit je stukje op dat je nog wel contact met hem hebt. Is dat niet heel moeilijk?

Zoals je schrijft - het is moeilijk om niet zijn hand te pakken als jullie over straat lopen, het is moeilijk om geen lieve woordjes in een mailtje te stoppen. Nou, over gevoelens analyseren gesproken. Waarom stop je geen lieve woordjes in een mailtje?

a) de conventie: omdat het niet hoort als je niet de status van partners hebt
b) omdat je het niet meer zo voelt
c) omdat je bang bent gekwetst te worden door dat soort dingen te schrijven en met het antwoord teleurgesteld te worden

Ik wed dat het in veel gevallen antwoord a zal zijn, terwijl de liefde nou juist iets is wat zo vreselijk niet aan conventies gebonden is. Een aardig kijkje in de kromme wereld die ldvd heet. En zo zijn er nog wel een hoop meer.

Een veelgegeven advies is om, als je zeker weet dat de relatie verleden tijd is of als je dat zelf ook zo wilt, alle contact te verbreken. Dat advies zou ik je ook willen geven, al ga je 't waarschijnlijk niet van me aannemen, want het voelt zo fijn om contact te hebben en het voelt zo verschrikkelijk om dat definitief te verbreken. Of niet? Glimlach Maar als je het niet doet, verlang je naar iets wat je niet zult krijgen, hoop je op iets wat niet komt en dat is de perfecte formule voor teleurstelling na teleurstelling. Dat maakt je weg door het land van de ldvd langer en moeizamer...

Ldvd is vergelijkbaar met het afkicken van een verslaving. En iedere keer als je even kunt 'ruiken' aan hetgeen waaraan je verslaafd was, voelt dat op dat moment even heel fijn, waarna de tergende pijn omdat je het niet meer kunt of mag nemen nauwelijks te verdragen is. Okee, ik heb wel ervaring met ldvd en minder met verslavingen, maar dat is wel de indruk die ik krijg hoe het werkt.

Maar goed, wat een lang verhaal weer zeg, jemig. Had zeker even behoefte aan het fit houden van mijn vingers :S.

afbeelding van Akemi

Je hebt gelijk

Je hebt helemaal gelijk. Sinds een dag of vier heb ik het contact afgekapt en dat lukt me wel redelijk. Daar moest ik ook proefondervindelijk achter komen hoor, dat het beter is om geen contact te hebben. Elke keer als ik hem weer zag was het wel fijn, maar ook heel deprimerend: hij kan over en koetjes en kalfjes praten maar niet over wat er nou echt aan de hand is. Wat ik vooral mis is de genegenheid denk ik. Maar die toonde hij al veel langer niet meer... Dus dan is het niet zozeer hem die ik mis maar meer iets algemeens.

Ik baal wel dat er nog steeds dingen geregeld moeten worden: er staan nog meubels bij hem, hij moet mijn site nog aan de praat krijgen (want die was in de tussentijd stuk gegaan en hij had 'm gebouwd)... supervervelend om zo nog van iemand afhankelijk te zijn.

afbeelding van Unremedied

Die dingen die nog geregeld

Die dingen die nog geregeld moeten worden, kun je inderdaad misschien maar het beste zo snel mogelijk regelen. Ook geef je dan wel een goed signaal af: okee, dus jij wilt dat 't over is? Dan is het dat ook! Dat maakt dat jij wat sterker tegenover hem staat en dat is alleen maar goed.

Wat die site betreft, ik weet natuurlijk niet om wat voor site het gaat, maar je hebt best kans dat er ook wel anderen zijn die dat voor elkaar krijgen hoor. Als je wilt dat ik er een keertje voor je naar kijk (heb wel ervaring met het bouwen van sites) moet je 't me maar eventjes laten weten Knipoog.

afbeelding van Akemi

dank je!

Hoi unre,

Sorry dat ik er zo laat mee ben, maar ik wou je nog even bedanken voor het aanbod betreffende de website. Ik had het nog even afgewacht en mijn ex heeft de boel uiteindelijk toch nog aan de praat gekregen. Dat hoofdstuk is gelukkig afgerond, maar je aanbod was heel sympathiek. Groetjes!

afbeelding van wattedoen

Het doet heel veel pijn en

Het doet heel veel pijn en het voelt wellicht haast onwerkelijk. Maar je zegt zelf al heel goed dat je in de toekomst moet kijken. Op een dag zal je zeker wakker worden en geen pijn meer voelen en zonder twijfel zal er weer iemand zijn die jou aantrekkelijk vindt. Het is nu heel zwaar, maar het gevoel van missen, van de kleine dingetjes tot de grote dingen, zal kleiner worden en je zult er sterke uitkomen dan je ooit voor mogelijk had durven houden.

Veel sterkte en succes en twijfel nooit aan dat het goed gaat komen Glimlach

Wattedoen

- Aan het eind komt alles goed; Is het nog niet goed, dan is het nog niet het eind -

afbeelding van Scribent1981

Hoi, Jouw uitgangssituatie

Hoi,

Jouw uitgangssituatie ligt dicht bij de mijn. Ook 2,5 jaar samengewoond alleen 5 jaar samen, maar da's bijna hetzelfde als jouw 4,5 jaar... Gek genoeg ging het ook bij mij stuk omstreeks half april, dus we zitten vast in dezelfde fase... Goed dat je deze site gevonden hebt, ik ben er ook net een poosje en ik moet zeggen: ik krijg ongelooflijk veel fantastische en wijze reacties van de mensen hier.

Sterkte, ik blijf je volgen - en helpen, voor zover ik dat kan.

Liefs Scribent