Uit elkaar en het licht gezien

afbeelding van Brokenone

Hallo,

vorig jaar word ik stapelverliefd op een vrouw met 3 kinderen. het klikt enorm en we hebben de tijd van ons leven. Zelf heb ik ook een dochter van 9 jaar. Het gaat zelfs zo goed dat we besluiten om samen een huisje te zoeken na 3 maanden ( we woonden al een maand samen in haar huisje). In november van 2012 verhuizen we met 6 naar ons stekkie.
Door de drukke agenda, verhuis, eventorganisatie, werk, eindejaar,... verliezen we ons zelf en de kinderen een beetje uit het oog, vooral mijn dochter welke het moeilijk heeft. Papa 2 jaar alleen gehad en nu niet meer.
Zij begint zich te verzetten tegen mijn nieuwe vriendin, terwijl die ontzettend hard werkt voor ons gezin van 6, haar kinderen zijn constant bij ons en mijn dochter co-ouderschap.
Daar ik er mij niet veel van aantrek en zeg dat het wel goed komt, blijft dit gedrag escaleren, zo verre zelfs dat ze grootouders, ex vrouw,... voor haar kar spant, met als resultaat dat wij constant in stress en ruzie zitten.
Zo ver zelfs dat ik februari met ruzie wil vertrekken met mijn moto, val en been breek op 3 plaatsen.
2 maanden plat in bed, en minsten 6 maanden revalidatie, nu nog.
Ik hoef jullie niet te vertellen dat de frustraties nog hoger oplopen.
Op een bepaald moment is mijn vriendin leeg, helemaal op, moe getergd door mijn dochter, en constant nog geschopt door mij en mijn frustraties. Op een bepaald moment zie ik het licht en herpak mij, helaas te laat. Na een zoveelste ruzie zet ze er een punt achter.
Ondertussen ben ik verhuist maar we spreken elkaar alle dagen, telefoon, facetime, persoonlijk,... zijn samen al een paar keer gaan eten en zelfs nadat ik 2 dagen weg was zijn we samen in bed beland.
Ik ben ondertussen professionele hulp gaan zoeken voor mijn dochter en mij daar ik meer en meer info binnenkrijg over haar gedrag, nu dit ligt ook een stuk aan de opvoeding welke ik haar gegeven heb.
Mijn ex vriendin verteld me dat ze niet weet wat ze wil op dit moment, een relatie met mij, of niet, een ander voorlopig zeker niet. Belangrijk voor haar is rust vinden, nieuwe energie en dan zien we wel.
Ik voel dat de liefde wederzijds zeer hoog is en de stressfactor, mijn dochter, zit niet meer tussen ons en we voelen weer wat we de eerste maanden voelden. Probleem is dat er zo veel gebeurt is en dat zij dit moet verwerken, met de kans dat het nooit meer goed komt tussen ons. Ik heb nog steeds het licht gezien en ben enorm aan het werken aan mijn dochter en mezelf, wat ze ook ziet en enorm apprecieert maar zich ook afvraagt "waarom niet vroeger".
Heb met haar de afspraak dat ik haar zo weinig mogelijk lastigval met bellen, sms'en, ... dat het van haar moet komen, ik weet wat ik wil, zij nog niet.
Nu ze belt me minstens 2 keer per dag en om de 2 a 3 dagen spreken we samen af, terrasje, etentje, ... maar na die ene keer in het begin vermijden we de lakens, knuffel en klein zoentje is maximum.
Zij verteld me wel dat ik moet zien wat ze doet en het moet ervaren als positief, dat ze me telkens belt, komt, alles met mij deelt maar dat ze nog geen antwoord heeft op relatie of niet.
Ik heb het soms zeer moeilijk, ben 12 kg verloren, kom bijna niet buiten en geniet nu enorm van onze momenten samen.
Ik lees constant berichten op internet over een rustperiode en samen komen terug, lukken of niet,....
Heeft er iemand met een soortgelijk verhaal ook ervaring, of kan mij iemand vertellen hoe ik hier mee moet omgaan of mij gedragen ??? Vind het allemaal heel moeilijk en zie haar doodgraag en voel die liefde ook bij haar maar wordt niet beantwoord uit zelfbescherming bij haar.
Buiten problemen met onze kinderen hadden wij persoonlijk een perfecte relatie, dit geeft zij ook toe.
Graag wat tips om hier door te geraken Glimlach

broken one

afbeelding van hortensia

Brokenone

Ik kan me helemaal voorstellen wat een enorme stress situatie het voor je is geweest. Ergens begrijp ik je vriendin wel , dat ze even een beetje afstand wil nemen , ondanks hoe zo ook haar best deed heeft ze heel wat voor haar kiezen gekregen en het is echt niet leuk als de dochter van je vriend je niet wil accepteren, het zal haar kinderen ook gekwetst hebben .
Toch is het wel fijn dat jullie nog steeds met elkaar omgaan en alles eerst in rustiger vaarwater laten komen. Voor jou is het heel rot want je hebt hun allen ook het liefst weer thuis en na de drukte met zijn zessen is het nu ineens wel heel stil.
Toch zou het denk ik verstandig zijn om eerst deze rust te bewaren, je vriendin weer vertrouwen kan opbouwen, in deze tijd kan zien dat je dochter zich anders gaat opstellen ten opzichte van haar. Begrijpelijk dat ze niet meteen terug wil om samen te wonen , het heeft tijd nodig om te beseffen dat dit niet meer hoeft te gebeuren, om zomaar er ineens weer in te stappen met je kinderen, dat doe je niet zomaar meer na alles wat er gebeurt is.
Ik denk dat het verstandig is om haar de tijd en de ruimte te geven die ze nodig is en niks gaan opdringen. Het is vervelend om nu weer gescheiden te leven ,maar ik hoop voor je, dat je met geduld en inzet van je dochter jullie misschien een heel eind komen.

afbeelding van Brokenone

@Hortensia, bedankt voor je

@Hortensia, bedankt voor je reactie. Van binnen weet ik wel dat ik rust moet geven maar helaas val ik soms toch nog door de mand en sms ik dat ik aan ze denk of ze mis om toch een sprankeltje bevestiging terug te krijgen. Het is moeilijk maar we komen er wel hoop ik.

afbeelding van hortensia

Brokenone

ja hoor , je komt er heus wel , probeer haar tijd te geven , bel en sms zo weinig mogelijk laat ook een beetje initiatief van haar kant komen. Ik las net ergens van het zand ( ik meende dat jij dat had geschreven bij iemand anders op het blog) hou dat in gedachten, is inderdaad heel mooi.

afbeelding van Brokenone

Gisteren samen gaan eten, op

Gisteren samen gaan eten, op uitnodiging van haar. Best wel leuke avond gehad. 'S avonds bij mij barst ze in tranen uit, als ik haar dan wil vastpakken verstijfd ze helemaal en laat geen knuffel toe. Laat haar doen, vraag of ik kan helpen, het ligt niet aan jou en ze vertrekt, laat mij met een hoop vragen en gekwetst achter. Nadien nog een sms met ,sorry, enigst later , kei moe en een beetje ziek, ga slapen nu ...xxx,. Heb ik maar niet meer op gereageerd.
Wat moet ik hier mee, blokkeert ze mij, is er ander (denk ik niet), staat ze werkelijk al zo ver, waarom die vele tranen plots,....

afbeelding van hortensia

brokenone

geen idee....misschien bang om de controle te verliezen, ze heeft een stap gezet en wil niet zwak worden als je haar dan een knuffel geeft omdat ze al geemotioneerd is..
Waarom de tranen vraag je.. omdat ze net als jij het er moeilijk mee heeft denk ik zo, dat ze je ook mist en jullie zo'n leuke avond hadden terwijl eigenlijk de omstandigheden helemaal niet leuk zijn.Ik kan er een heel verhaal van speculaties op los laten maar ik kan het je ook niet precies zeggen al hoe graag ik dat ook zou willen..

liefs

afbeelding van PoemLover

@ Brokenone

Het klinkt alsof er hier een nogal uitgebreide dynamiek plaatsvindt, tussen personen, gebeurtenissen en het verleden. Het is dan ook niet zo gek dat je 'de draad kwijtraakt', als jullie die al ooit duidelijk hebben gehad.

Het viel me op dat je je dochter (uitgebreid) noemt, en dat haar gedrag als een verrassing voor je leek te komen. Voor zover ik zelf weet komt het vaker voor dat een kind uit het 'nieuwgevormde gezin' zich kan gaan afzetten tegen de relatie van zijn/haar gescheiden ouder. Maar dat wist je waarschijnlijk al. Aangezien ook dit probleem complexer lijkt te zijn, zijn jullie in therapie gegaan, en dat lijkt me een gunstige stap.

Ik ben zelf nooit in een dergelijke situatie geweest, en ben naar mijn mening ook niet de aangewezen persoon voor 'het perfecte advies'. De situatie is ook geëscaleerd, en dat is een feit. Maar dat hoeft natuurlijk niet onoverkomelijk te zijn.

Daarom wil ik het bij deze opmerkingen houden. Ik wens je heel veel sterkte en als je het goed vindt volg ik de ontwikkelingen.

afbeelding van Brokenone

Ondertussen is het zo ver dat

Ondertussen is het zo ver dat ik mijn dochter ging oppikken bij mijn vader om naar een feest te gaan. De juffrouw had niet veel zin en voelde weinig ruimte bij mij. Resultaat, wenend haar opa rond de vinger gedraaid en die vertelde doodleuk dat hij ze niet mee gaf. Wat kan je oen, politie, ruzie,.... Geen zin in en zorgt voor meer trauma's. Heb haar dar gelaten met de oorden tegen mijn vader, als het zo zit voed je ze maar zelf op ook, dit is een strijd die ik niet kan winnen, ex, vader, dochter tegen mij...... Misschien toch de co ouderschap maar opgeven, weet het niet.
Met de vriendin nog dagelijks contact, vandaag samen boodschappen gedaan daar ik nog steeds met krukken loop na lijn ongeval en moeilijk te been ben.
We praten goed, lachen terug een beetje maar laat de knuffels, zoen, sms'en,.... Allemaal van haar komen, de ene dag kan bijna alles, de andere bijna niets. Nu dit is zeer moeilijk voor mij maar ik weet wat ik wil en zij zoekt rust en antwoorden bij zichzelf.
Ben ondertussen al wel begonnen met mijzelf te dwingen om buiten te komen, al zijn het nog maar korte stukken.
De dochter deze week niet meer gezien of gehoord, volgende week is het mijn week maar ga me even koest houden, ik weet dat ze problemen gaan hebben met opvang, dit zorgt voor meer onderhandelingsruimte voor mij en misschien wat meer positieve hulp in de opvoeding van onze dochter/kleindochter.
Makkelijk is het niet, dochter op de rails krijgen, mezelf op de rails krijgen en proberen van een relatie te redden.

afbeelding van torn

@Brokenone: Je dochter als stressfactor. Really...?

Op de een of andere manier voel ik altijd de behoefte uitgebreid te reageren bij het lezen van blogs waarin kinderen betrokken zijn. De “prikkel” zit ‘m dan met name in het feit dat de blogger(ster), ondanks dat jij het uitgebreid over de relatie met je dochter hebt, en de reacties gericht zijn op relationele perikelen tussen de volwassenen en het verdriet en wanhoop daarover. Over de kinderen en wat het met hen doet, wordt eigenlijk amper gekeken of over gesproken ( m.u.v. Evee en mrpither).

Mmmmja, het maakt het allemaal zo ingewikkeld om met de nieuw verworven “liefde van het leven” samen te kunnen zijn. Daar waar ik vind dat je als ouder een belangrijkere relatie met je kind hebt, en problematiek die daarin kan ontstaan ook zeker een vorm van verdriet is. Het is namelijk de enige relatie die hoe dan ook je levenlang zal duren. Glimlach

Ik zoom even eerst in op je dochter. Poemlover legt in mijn beleving haarfijn zijn vinger op de zere plek, waarvan jij, je vriendin en al de kinderen nu op de blaren zitten. De dynamiek tussen jou en je dochter.
Ik schrik eigenlijk een beetje als ik lees hoe jij over je dochter schrijft. Jij en je vriendin, je kindje hebben ervaren als stressfactor binnen jullie relatie. Je dochter geen ruimte ervaart meer bij je, en het opgeven van co-ouderschap in beeld komt. Je lijkt,met de nadruk op lijkt, het afgelopen jaar totaal voorbij te zijn gegaan aan de dynamiek van je dochter.

Goed punt wat ik uit je verhaal haal: je hebt nu hulp daarbij, probeert jezelf en je dochter weer op de rails te krijgen. En je dochter lijkt instaat heel goed haar gevoel te kunnen weergeven, want ze geeft je namelijk een gigantische richting aanwijzer aan: "waarom niet vroeger". Maar voelt haarfijn aan, en dit is even een eigen invulling, dat paps zijn energie aan het verdelen is. Aan het vechten is voor het behoud van zijn vriendin. Zijn kind niet totaal op nummer een zet (zou haar gevoel kunnen zijn), daar waar zij dat gevoel en die bevestiging nu misschien wel even nodig heeft. Paps fietst met drie benen. Vriendin, dochter en zichzelf.

Even terug naar de dynamiek van je dochter waar jij aan voorbij lijkt te zijn gegaan. Uit eigen ervaring, ex-en, omgeving, blabla. Ik wil ook niet voorbijgaan aan het feit dat kinderen echt soms “pain-in the-ass" gedrag kunnen vertonen, maar zij geven je altijd terug wat ze zelf ontvangen hebben.

Ten eerste is je kind al geconfronteerd met de scheiding van haar ouders. Hoeft op zich geen “littekens” creërend issue te zijn. Mits ouders dat goed begeleiden. Beter netjes uitelkaar, dan dat een kind op groeit met ouders die bij elkaar blijven en langs elkaar heen leven, of elkaar de tent uit aan het vechten zijn (t.b.v het behoud van het grote huis, de 2 auto's voor de deur, caravan, en 2x per jaar op vakantie gaan). Maar ook een kind moet die ‘scheiding’ verwerken en mee leren omgaan. Ineens 2 thuizen, verschillen in opvoeding, bla,bla. Daarna heeft ze je twee jaar niet hoeven delen, went aan nieuwe situatie en omgeving. Iedere keer “quality time” met pap. Pap heeft alle aandacht voor haar. En dan ineens moet ze paps gaan delen met een nieuwe vriendin. In de “blinde” verliefdheid, en in de behoefte om samen te zijn wordt er na 2 maanden al besloten samen te gaan wonen. Weg “veilige” omgeving, waar ze net aan gewend is geraakt. Krijgt er daarnaast nog 3 zusjes cadeau bij, waar paps full-time bij is, en in rap tempo een “band” mee aan het opbouwen is. Wat op zich prima kan gaan, maar bij hommels haar het gevoel kan geven dat zij in een “minderheids” positie zit. Tevens is er (alweer) een nieuwe plek alweer in het vooruitzicht waar ook weer aan gewend geraakt moet worden. Ohja en paps heeft het ook nog razend druk met allerlei andere activiteiten. En wordt zij als de bron ervaren van het uit elkaar gaan (de stressfactor). JOY!!!!!!

En wie heeft haar wat gevraagd ? Of de tijd gegeven om hier in haar eigen tempo aan te mogen wennen/ acclimatiseren ? Of de ruimte gegeven om te kunnen zeggen: nee dit wil ik niet ? Of haar de simpele gevraag gesteld: hoe is dit nu allemaal voor jou ? Of wat heb jij van paps nodig om het voor jou aangenamer te maken ?En dan is het nog niets eens duidelijk hoe de situatie er aan moeders kant uit ziet.

Het komt allemaal misschien hard en oordelend over. Maar ik reageer op basis van wat ik lees wat jij allemaal beschrijft. En je kind zal vast geen “schatje” zijn op het ogenblik voor je. Hoort ook bij de leeftijd. Echter krijgt zij dit allemaal ongevraagd op haar bordje geschoteld. Dus vind ik het niet zo gek dat zij opa nu inpalmt. Want die “ziet” en “hoort” haar wel. En lijkt opa hierin de enige volwassene die duidelijke keuzes maakt, en de juiste.

Tips over hoe je dit “gedoe” met je vriendin aanpakken zal je hier vast genoeg krijgen. Ik zoom liever even in op je dochter. Blijf bezig met de hulp die je nu hebt gezocht, probeer je te verplaatsen in haar gevoel, “hoor haar” en zie “haar”, maak oprecht met hart en hoofd tijd voor je kind.

Ennuuuu, ze is 9 jaar, een kwetsbaar kind (meisje), puberteit in aantocht, over 2/3 jaar naar het voortgezet onderwijs. Een belangrijke en vormende levensfase voor een kind. Met al die problematiek die er nu al is: “winter might be coming.

*torn, tikkeltje dramatisch, belerend en oordelend op de vroege ochtend. Maar "children are our future"*

afbeelding van Zaza

Pfff, ik zou willen dat mijn

Pfff, ik zou willen dat mijn moeder vroeger zo met mij was omgegaan als jij hierboven beschrijft. Terugkijkend naar mezelf leg je echt de vinger erop. Een kind weet wel wat ie voelt maar kan dat niet op een volwassen manier uitspreken dus gaat in plaats daarvan 'raar' en 'vervelend' gedrag vertonen. Het is aan de volwassene om dat te filteren en niet zozeer het gedrag alleen als gedrag te zien (moeilijk uit te leggen). Gedrag is vaak een uiting van iets. En dan heb ik het niet over typisch kindergedrag waar een 'reprimande' op moet staan. Ik denk dat kinderen niet kunnen zeggen: pap, ik mis je en ik ben bang dat ik straks niet meer belangrijk voor je ben.

Ik zou ZEKER niet het co-ouderschap opgeven. Je kind heeft je meer nodig dan ooit. En moet voelen dat je altijd van haar zal houden, dat ze er altijd mag zijn (waarmee ik niet bedoel dat ze zich maar mag gedragen zoals ze wil)! Geef het niet op!!

afbeelding van Brokenone

Je hebt volledig gelijk,in

Je hebt volledig gelijk,in hetgeen je hier neerschrijft, uw kind is het product van haar opvoeding. Probleem is hier een klein beetje dat hetgeen ik verkeerd gedaan heb, vandaar in de titel "en het licht gezien" wil rechtzetten. Maar ze heeft ondertussen een grootvader welke denkt dat hij het beter weet dan kinderpsychologen en haar daardoor alles moet blijven geven wat ze vraagt, maar zo zijn grootouders nu eenmaal, en voorts heeft ze een moeder welke 4 dagen voor en na school voor haar zorgt, en zo veel mogelijk toe laat om zo weinig mogelijk 'last' te hebben met haar. Van vrijdag tot maandag wordtbze gedumpt bij haar grootmoeder dan omdat de mama 2 dagen van 12 u werkt tijdens het weekeinde en de andere uren moet slapen, daar ze door de week de hele week wil thuis zijn.
Na een week van alles wat haar hartje verlangd, komt ze terug bij de papa welke structuur en regels in haar leven wil brengen, samen met zijn nieuwe vriendin, niet verwonderlijk dat mijn dochter zo opstandignis, hoe zou je zelf zijn. Ik heb dus 2 keuzes, co ouderschap houden en een week stress hebben tot ze oud genoeg is om te beseffen wat ze bij mij heeft, of ze over laten aan de mama waar ze een vogel voor denkt is als die zich niet herpakt in haar opvoeding. Ideaal zou zijn om met de mama op 1 lijn te komen qua duidelijke opvoeding, maar die vind het goed zo, heeft geen last, en heeft er geen oren naar.
Welke keuze ik ook maak, het zal altijd een moeilijke/verkeerde zijn.

afbeelding van hortensia

@brokenone

Voor kind(eren) is het soms moeilijk om om te gaan met veranderingen in een gezinssamenstelling . Wat ook eerder werd gezegd eerst met vader en moeder en het "normale" gezinsleven met de daarbij behorende regeltjes. Daarna een scheiding waarbij ze de ouder ineens alleen hebben. als daar later een nieuwe partner weer bijkomt met kinderen, veranderd alles op slag en moet er weer gedeeld worden en soms met bijbehorende nieuwe regels . Mijn zoontje ( 11) had er ook moeite mee om mij te delen ineens en ging zich er ook tegen afzetten. Omdat voor zijn gevoel hij een stap achteruit moest doen (mij delen met een ander) .
Dat uitte hij ook in een grote mond etc en snel zijn naar zijn vader rennen als hij zijn zin niet kreeg waardoor ik mijn ex weer aan de tel kreeg.
Het is wennen voor iedereen en rekening houden met elkaar en bovenal met elkaar blijven praten, en vooral een kind in deze situatie vind het fijn als je heel positief de dingen van haar benoemt , prijs haar extra al is het maar voor kleine dingetjes . Dat ze weet dat ze je niet "kwijt " is aan een nieuwe vrouw en haar kinderen, dat ze belangrijk is en de band tussen juliie door niks en niemand verstoord kan worden. Dat is de zekerheid lijkt mij die kinderen ook zoeken en hun grootste houvast is.

afbeelding van torn

@Brokenone: uitersten in opvoeding

Mijn reactie had niet als uitgangspunt je te vertellen dat je dingen "verkeerd" zou hebben gedaan.

Tsja opa's rol hierin. Misschien zijn kleine oogappeltje die hij in bescherming probeer te nemen op zijn "manier" ?Ziet zijn kleinkind in een worsteling geraken, omdat beiden ouders het te druk met zichzelf hebben ?

Als buitenstaander lijkt dat waar je kind mee geconfronteerd wordt, en doorheen gaat redelijk zorgelijk over te komen. Van het ene uiterste in het andere om de week terecht komen, eigenlijk nooit echt wetende waar ze zo ongeveer aan toe is. Met als resultaat opstandig en onhandelbaar gedrag thuis en (mogelijk) op school, slechte schoolprestaties, ouders worden tegen elkaar uitgespeeld,etc,etc. Kinderen zijn flexibel, kunnen zich makkelijk aanpassen, maar ergens houdt het op.

En zoals ik het zie hoeven ouders niet per definitie op een lijn te zitten wat opvoeding betreft. Een mamma is een mamma, een pappa is een pappa. Daar zal en mag verschil tussen. Mits er niet een te groot verschil zit in de verdeling "zorg en pretpakket".

Maar nogmaals, goed dat je ervoor gekozen hebt hier hulp bij in te schakelen.

Zeker, zoals ik al in mijn vorige reactie al aangaf, met de puberteit in aantocht. Als die zich door deze perikelen al niet eerder zal aankondigen. Los van het feit wat je kind hiervan mee kan krijgen waar ze op latere leeftijd last van gaat krijgen met zichzelf, en binnen relaties. Keuzes gaat maken waarvan de "oorsprong" voor een deel ligt in de opvoeding en de keuzes die ouders maken.

In mijn beleving, als overbetrokken ouder, heb je eigenlijk maar een keuze hierin. Maar die heb je niet benoemd.

Wederom, ook goed om te zien dat je het wel allemaal in beeld al hebt.

afbeelding van Brokenone

neem u niets kwalijk hoor

had het ook niet begrepen als en aanval op mij alsof ik een slechte vader zou zijn.
Apprecieer je eerlijkheid.

afbeelding van Brokenone

Moeilijke dag

Pffff, gisteren zeer moeilijke dag gehad. Avond er voor mezelf gedwongen om weg te gaan, met oude kennissen gepraat en alleen maar over haar, terwijl ik dat niet wou. Weinig geslapen en gewoon een huildag van gemaakt tot een uur of twee in mijn bed. Voelde mij precies depri worden, haar ook even gecontacteerd (doen we regelmatig en is ook de afspraak als het minder gaat), maar kreeg natuurlijk niet de dingen te horen die ik wou horen.
Ze stelde voor om 's avonds te komen, maar heb me sterk gemaakt en het afgewimpeld , gewoon door het feit dat ik haar dan wil vasthouden en knuffelen, en als zij dat niet wil (soms wel) komen er irritaties van.
Maar afgesproken eventueel voor vandaag, dan voel ik me iets sterker en geniet ik ook meer van haar aanwezigheid.
Uiteindelijk mezelf gisteren in de douche gegooid enorm pad met de auto, maar waar naar toe .... Rondgereden, naar huis vrij vroeg en nog een drietal keer samen gebeld, was het ergste weer door Glimlach
Ja jongens, dit is moeilijk, elkaar zo graag zien, en van haar kant niet weten of ze dit avontuur nog aankan .....
Zij heeft rust nodig en ik haar liefde, zoals eerdere blogs ben ik aan het werken wat er fout ET en vorder in de juiste richting. Als ze ook maar is vertrouwen kreeg in deze vorderingen. De liefde is er zeker en vast nog.
Zie ze doodgraag.

afbeelding van Brokenone

Kutdag

Mag je wel zeggen. Ze had het druk, bijna niet gehoord. Komt ze 's avonds nog even, en starten we een discussie. Ze wil rust maar ik verstik haar, ze voelt aan dat ik bevestiging zoek, omring mij,met positieve verhalen waar het goed komt.
Met een kutgevoel het bed in n slapen is er niet meer bij.
Life sucks at the moment

afbeelding van Brokenone

Moeilijk we

Moeilijk weekeindecachter de rug. Zondag had ze door priveredenen moeilijke dag. Ze komt toch langs en alles escaleert een beetje. 'S anderendaags sms je met excuses en 's avonds terug een normaal gesprek via FaceTime.
Ze wil en vind geen rust, haar verteld dat ik alle contact via haar wil laten komen en dat ik niets meer uit mijn eigen stuur, resultaat, mail of ik iets moest hebben van appie, 2 sms en van haar met zeer stomme vragen welke ik netjes beantwoord heb, maar vandaag onze dagelijkse chat via FaceTime niet ontvangen.
Het is zeeeeer moeilijk om niets te sturen maar heb het gevoel dat ik dit even moet volhouden om haar echte gevoelens te kennen.

afbeelding van Brokenone

ruimte geven

wat doe ik, vertel haar dat ik niet meer bel of sms of wat dan ook maar dat ik er ben voor haar want als je mij laat doen hang ik de hele dag aan de lijn of sms ik constant. Ze vroeg ruimte ik geef die, altijd bereikbaar.
Wat gebeurt er, gisteren iets minder contact, was niet thuis toen ze wou face time doen, vanmorgen face time en giftig gesprek.
Stuurde haar nog wel slaapwel gisterenavond, haar antwoord: "heb ik gelezen ja, maar had zo veel sms'en gehad die ik nog moet beantwoorden maar was te moe", en je was er niet toen ik je FT maar ik been ook heel de dag weg geweest.
Jij zal wel bij andere vrouwen gezeten hebben, .... enz
Den deze janken, ik zie u graag, mis u, respect, ... allemaal zaken die ik meen. Onmiddellijk lief smsje gestuurd, kreeg er op terug, "moet toegeven het pikte een beetje, maar je doet maar".
Vlug even gebeld, geen antwoord,.... janken, janken, janken.
Half uurtje later is ze terug via facetime, je had gebeld en waarom, weer janken verhaal dat ze zo doet tegen mij,...
Kortom een hele hoop stress en zever voor niets, gewoon omdat we mekaar zo graag zien en zij alles op een rij moet krijgen eer we terug samen kunnen zijn, als ze al dan niet alles verwerkt, want die kans is er ook nog.
Waarom niet gewoon toegeven aan onze gevoelens, wij hebben geen problemen, er waren problemen met de kinderen en die ben ik aan het oplossen,....
Allemaal heel pijnlijk en moeilijk, ik ben zo moe en zo leeg................

afbeelding van wotsk

@brokenone

heel herkenbaar! ik kan ook niet meer.
Het sloopt me, grrrr
Sorry hoor, moet dit ook even kwijt!

afbeelding van Brokenone

no problem

geen probleem, gedeelde leed is halve leed. Bij mij zit ze zo in de knoop dat ik alles van dag tot dag moet nemen, of keihard zijn en met alles breken.
Wat is het beste als er bij beiden nog liefde zit

afbeelding van Brokenone

niks meer

na een contact van verschillende keren per dag, totaal niets meer, ik heb natuurlijk beloofd alles zo te laten en kan niet bellen.
Het is nu bijna avond en nog geen stom sms'je, weet dat ze het contract gaat tekenen voor haar nieuwe woning in september en durf zelfs niet sturen.
Ben in mijn bed gekropen en janken natuurlijk, eten zat er ook nog niet in vandaag.
Misschien is beginnen om strepen te trekken en de pijn te laten afnemen

afbeelding van Goethe

Je verhaal gelezen.....MET

Je verhaal gelezen.....MET RESPECT.....
alleen : Ik kies voor mijn kinderen......

Kinderen gaan voor....

Sorry