Mijn relatie is heel vers uit elkaar. Ik ben er stuk van.
Ik wil hem elke dag bellen, elke dag sms'en. Heb het ontzettend moeilijk dat wij niet meer samen zijn. Niet meer samen wakker worden. Niet meer samen leuke dingen doen. Heb geen vrienden meer zodat ik afleiding kan zoeken.

Het is potverdikkeme nu 05.45 uur en kan ineens niet meer slapen. Moet ineens aan hem denken.

Ik moet proberen om hem de rust en de ruimte te geven om over onze slechte relatie heen te komen. Als ik hem vraag om ons nog een kans te geven dan zegt hij direct: Nee, ik blijf bij mijn standpunt. Maar volgens mijn psycholoog komt het dat hij dit zegt omdat hij bang is. Hij rent weg voor zijn gevoel en gaat conflicten uit de weg, net zoals ik dat deed. Het is net gebeurt en hij heeft rust nodig zegt hij. Rust die ik hem wil geven maar het mij tot nu toe niet lukt. Ik stuur hem berichten en bel hem. Krijg natuurlijk geen reactie van hem terug. En dat doet pijn. Maar aan de andere kant snap ik het wel. Hij heeft het ook moeilijk. Hij zegt dat hij niet meer van mij houdt, maar dat zegt hij alleen omdat hij sterk moet zijn.

Ik loop al een tijd bij een psycholoog voor het verwerken van het verleden dat ik nooit heb kunnen doen. Het verleden heeft mij zo gecreërd dat naar wat ik nu ben en dat wil ik niet, vandaar de hulp. Het reflecteerd in onze relatie. Door wat er ook in het heden speelde heeft mijn behandelaar gevraagd of mijn vriend mee wilde. Dat wilde hij wel als het mij/ons hielp. Dat vondt ik heel moedig! Nog steeds.

Gisteren weer een sessie gehad met mijn behandelaar. Ik vroeg of het verstandig is dat mijn nu ex bleef mee komen.
Hij zei van wel. Hij zei ook dat het misschien goed was om elkaar toch minimaal 1x in de week samen te komen en te praten en leuke dingen te doen. Praten over ons, de goede dingen/momenten en niet alleen de slechte dingen/momenten.
Ik heb met tegenzin gebeld met mijn ex, omdat ik hem niet wilde lastig vallen en bang was voor een afwijzing.
Hem deze dingen gevraagd en voorgelegd en hij wilde het wel proberen.
Hem ook verteld dat voor wij uit elkaar gingen zo goed ging tussen ons en dat wij wel in staat zijn om een hele goede relatie te hebben. Alleen wij zijn al die tijd samen gebleven en nooit gepraat om een oplossing te vinden zodat ruzies en conflicten niet uit de hand zou lopen. En dat is het dus nu wel gebeurt. Onze ruzie is zo uit de hand gelopen dat hij daar terplekke op slot viel, dicht klapte en een einde heeft gemaakt aan ons.

Gelukkig heb ik tijdens deze relatie mijn appartement aangehouden. Dat was een les die ik geleerd had van mijn vorige relatie. Die ging ook uit en ik had geen huis, niets meer. Dat wilde ik niet nog een keer meemaken.
Nu is deze relatie uit en zit ik nu in mijn appartement. Eenzaam, verdrietig, gekwets. Muren komen op mij af.
Geen behoefte om te eten en te drinken. Moet het huis opruimen maar het kan mij allemaal niet meer schelen.
Kortom het gaat niet goed met mij. Ben onrustig. Wil hem terug.

Mijn doel is nu om hem te laten zien dat wij wel een hele goede relatie kunnen hebben. En dat wij naar oplossingen moeten kijken zodat het niet meer uit de hand gaat lopen. Door bijvoorbeeld een stopwoord in te voeren. Als dat woord wordt gebruikt dan weten we van elkaar dat we moeten stoppen met ruzie maken of voorkomen dat een discussie uit de hand gaat lopen. Heb dat toen gezegd tegen mijn ex en hij begreep mij wel maar hij blijft bij zijn standpunt. Het is immers heel vers en heeft een muur opgebouwd voor zelfbescherming.
Daarom moet ik hem proberen om hem de ruimte en de rust te geven en daarom moet ik sterk zijn om niet constant te willen bellen en sms'en aangezien ik dan 9 van de 10 x geen antwoord krijg. Bijvoorbeeld gisterenavond. Stuur ik hem een bericht van weltrusten. Krijg geen reactie. Dat doet best wel pijn en ben dan geneigd om hem te bellen. Heb ik niet gedaan.

Ben gisterenavond best snel in slaap gevallen maar ineens werdt ik wakker. Ik wil bij hem zijn.
Toen besloot ik maar mijn verhaal hier te doen.

Is dit voor sommige herkenbaar? Of ben ik hier alleen in? Hoe kan ik het beste hiermee omgaan? Hoe kan ik mijzelf dwingen niet elke keer hem te bellen en berichten te sturen.

Mijn behandelaar is er ook van overtuigd dat wij een goede relatie met elkaar kunnen hebben. Mijn ex heb ik gevraagd of hij mijn kon beloven zijn hart en zichtzelf wilt open te stellen om weer (goede) relatie met mij op te bouwen. Hij was even stil. Ik heb hem gevraagd of hij deze belofte wilde maken. Hij was steeds even stil en toen zei hij dat hij dat zou beloven. Dat gaf mij wel weer een beetje hoop. Ik weet het dat nog steeds niets zegt dat het goed gaat komen tussen ons, maar ik heb wel een houvast. Ik heb binnenkort weer iets om naar uit te kijken en dat is dan onze afspraak om elkaar minimaal 1x in de week af te spreken.

Maar in de tussentijd dat ik hem niet spreek, niets van hem hoort of zie wordt ik gek. Kwam gisteren een voicemail bericht tegen die ik ooit had opgenomen. Die speelde ik af. Toen ik zijn stem hoorde schoot ik weer in tranen.
Een kaart van hem van een maand geleden waarin staat dat wij inderdaad tegenslagen hebben gehad en dit achter zich wilt laten en alleen nog maar positieve dingen/momenten wilt hebben. Samen met mij oud wilt worden. Uiteindelijk alles goed zou komen. En toen schoot ik ook weer vol.

En nu...? Nu lijkt het alsof deze woorden niet meer betekenen.

Ik hou zo ontzettend veel van deze man. Veel samen meegemaakt. Wij hebben elkaar zo veel gesteund in slechte en goede tijden. Vanaf het begin hebben wij een bluetooth connectie. Hij dacht ik, sprak het uit, andersom ook. Zeiden dingen tegelijk. Wisten van elkaar wat wij dachten. Zelfs op een afstand. zelfs als hij op zijn werk was of een avond moest overnachten in het buitenland voor zijn werk.

Hoe moet ik nu verder? Ik kan dit niet alleen. Heb hulp hierbij nodig....Ik ga alle kanten op....