Dit verhaal komt misschien niet erg bekend over bij de meeste mensen, ten minste in mijn omgeving dan. Want vrienden nemen mij niet serieus als ik over mijn liefdesverdriet praat. Wel kunnen ze veel over liefde vertellen, maar wat ik heb gevoeld bij mijn eerste, tot nog toe enige, en waarschijnlijk ook de laatste echte vriendin, komt hen over als een grap.

Zomaar op een dag ben ik met een collega even de stad in geweest. Daar zag zij een goeie vriendin van haar en ik mocht ook even kennismaken. Onze eerste oogcontact is gewoon niet te beschrijven in woorden. Zoveel spanning.
Dat was dus liefde op het eerste gezicht en ook meteen het begin van een fantastische relatie. Het duurde alleen niet lang. Na zes maanden ben ik in de val gelokt door die collega die eigenlijk zowat jaloers was. Verdere detaills laat ik hier buiten beschouwing, maar het kwam erop neer dat ik ben vreemdgegaan met haar. Je begrijpt het, meteen de grootste fout die ik in mijn leven heb begaan.

Ik heb er echt alles aan gedaan om het goed te maken, maar tevergeefs. Alles wat je kunt bedenken.
Dit alles is ong. 4 jaar geleden gebeurd, en ik moet zeggen, ik weet zelf niet wat ik meemaak. Al die tijd heb ik aan niets anders zitten denken. Ik huil echt bijna elke dag (ondanks dat ik een man ben). Ik heb mijn hele leven overhoop gegooid. Ik zou bijvoorbeeld als alles wel goed ging, nu over 1 jaar mijn universiteitsdiploma kunnen halen, maar doe nu 3de jaar HBO. Een groot verschil dus.

Dit alles brengt mij tot het feit dat ik nog jong ben, ik dacht eerst dat alles goed zou komen, dat ik haar wel zou vergeten. Eerslijk gezegd ging het ook wel, maar nu ik via via heb vernomen dat ze gaat trouwen binnenkort, heeft alles nog erger gemaakt dan het al was.

Ik ben nog 22 jaar en alles lijkt zo uitzichtloos.......