Vooreerst wil ik vooral nog eens meegeven dat ik een LATrelatie had, en dat mijn relatie dus helemaal anders was dan de meeste andere. De afstand was immers niet enkel 100den kilometers, maar 1000en (Nl. Spanje), iets moeilijker te overbruggen.

Nu, gisteren hadden we normaalgezien afgesproken om te babbelen. Woensdag had ik echter laten weten dat ik vooral tijd voor mijzelf nodig had en dit liever niet meer had. Per telefoon hebben we afscheid genomen en besloten dat ik pas contact zou opnemen wanneer ik er klaar voor was.
Donderdag wist ik echter of ik geslaagd was of niet, mijn diploma behaald had of niet. Dit wou ik hem toch graag nog laten weten, want ik wist dat hij dit ook zou willen weten. Ik wou hem vrijdag dus toch nog spreken en stuurde hem 's morgens een bericht. Hier kreeg ik - surprise surprise - geen antwoord op. Gisteren vroeg ik dan of hij zich nog ging aanmelden of niet, dat het wel leuk zou zijn om te weten. Ik had ook graag nog eens onze hamsters gezien - die bij hem zijn blijven staan. Toen stuurde hij terug dat ik geen druk mocht uitoefenen op hem, dat hij bij zijn familie was en niet wist wanneer hij zich zou kunnen aanmelden... Nu goed, na heel wat heen en weer gesms wou hij ook niet met mij babbelen aangezien ik gezegd had dat ik tijd nodig had om de dingen uit te klaren. Hij wou zelf ook niet droevig worden of beginnen wenen terwijl hij bij zijn familie was. Ik heb hem opnieuw gebeld en uiteindelijk hebben we nu maandag afgesproken om te babbelen omdat ik vandaag en morgen niet kan. Hier verschoot hij toch wel van.. en hij was ook (véél te) nieuwsgierig naar mijn plannen dit weekend, wat ik stiekem toch wel leuk vond.

IK had ons afscheid toch liever vroeger gezien, ik ben het beu dat alles zo blijft aanslepen. Ik wil er een punt (of een komma - aangezien het echte punt nog moet komen) achter zetten. Ik wil hem vergeten en mijn leven leven, ook al kan het mij allemaal niet meer schelen. Ik weet niet als ik nog contact zal opnemen. Ik weet dat ik hem altijd graag zal blijven zien en dat ik niemand zo graag zal zien als hij. Ik weet dat ik hem nooit zal vergeten en altijd een stomme hoop zal koesteren dat we opnieuw samen kunnen komen. Kinderachtig en dingen die enkel in films of sprookjes gebeuren, niet in het echte leven. Ik weet dat hij mij ook zal missen. Maar wat ben ik daar mee als hij niet terug verliefd zal worden op mij? Niet veel.
Ik heb geen zin om toe te kijken hoe hij zijn leven opnieuw zal opbouwen, alsof er niets gebeurd is. Hoe hij een vriendin zal vinden die mijn plaats zal innemen. Ik heb geen zin om daarbij op de eerste plaats te staan toekijken. Ik heb wel zin om op een stiekeme manier voor hem te vechten, om hem op een of andere manier te laten inzien dat hij niet zonder mij kan. Woensdag vroeg hij - toen ik zei dat ik afscheid wou nemen - om mijn emailadres niet te veranderen, voor het geval hij mij bepaalde dingen wilde vertellen. Ik moest hem beloven om Misschien moet ik gewoon akkoord gaan met het feit dat we een mooie relatie hebben gehad, dat we samen heel gelukkig waren, maar dat we door de afstand geen echte diepgaande relatie konden creëren, toch niet op fysiek vlak. Misschien moet ik maar akkoord gaan met het feit dat we goede vrienden, misschien de beste vrienden, kunnen worden, op een dag.

Of misschien moet ik hier gewoon niet akkoord mee gaan en blijven vechten en het pijnlijke gewoon nog maar meer uitstellen. Uiteindleijk beland ik toch op mijn bek en krijg ik de deur toch in mijn gezicht. Ik wil terug verliefd worden op hem en ik wil dat hij terug verliefd wordt op mij. Maar hiervoor moeten de gesprekken vooreerst al wat luchtiger worden. Ik weet wel dat hij mij nog steeds aantrekkelijk vind. Daar hoef ik dus al geen moeite voor te doen (al zorg ik er stiekem wel voor dat ik er ontzettend goed uitzie wanneer we afspreken).

Ahja, we zien wel hoe mijn leven verder loopt.
Wie weet kom ik opnieuw iemand tegen die voldoet aan mijn (hoge) verwachtingen. Hoewel deze altijd op een mooie tweede plaats zullen komen. Die eerste liefde stoot niemand van zijn troon.

Groetjes.