Hoezeer ook ik me misschien schuldig gemaakt heb aan de uitlating dat Valentijnsdag, net als Vaderdag en moederdag, een commercieel feestje was en dat je geen specifieke datum nodig hebt om iemand te laten merken dat je diegene bijzonder vindt - Valentijnsdag is voor mij vaak toch niet vrij geweest van enige spanning.

Vroeger, toen ik nog op de middelbare school zat, was ik nog wel eens in stilte verliefd. Ik was een wat verlegen jongen en durfde niet echt contact te maken met een meisje als ik verliefd was. Dan is Valentijnsdag een uitkomst: een kaartje sturen! Ik heb dat, als ik mij goed herinner, twee keer gedaan, naar twee verschillende meisjes. Ik kan me de eerste keer nog goed herinneren - heel nerveus ging ik samen met een meisje met wie ik wel naar huis fietste naar de winkel om een geschikt kaartje te kopen. In mijn onzekerheid, kon ik een second opinion wel gebruiken. Had uiteindelijk een bijzonder schattig kaartje gevonden en schreef daar een hint op zonder mijn naam erbij te schrijven. Iets met de strekking van 'jammer dat je niet meer bij me in de klas zit'.

Het tweede kaartje was voor het meisje dat mee was geweest om het eerste te kopen. Was eigenlijk een grap, want ik had haar toen we dat kaartje gingen kopen beloofd dat ik haar ook eens eentje zou sturen. Maar eerlijk is eerlijk, jong, naief en groen als ik was, had ik het ook niet erg gevonden als het vervolgens wel een serieuze wending had genomen.

Beide kaartjes hebben echter niet echt een effect gehad, althans niet wat ik ervan merkte. Zelf hoopte ik natuurlijk ook altijd stiekem met Valentijnsdag verrast te worden. Dat zou blijken dat er iemand is die in stilte verliefd op mij was, of zoiets. Maar dat is nooit gebeurd.

Toen kreeg ik wat met M. Aanvankelijk hadden we over en weer naar elkaar de praat die ik in het begin van dit stukje noemde: commerciele onzin, dus we doen er niks aan. Maar allebei hebben we vervolgens anders gehandeld en hadden we toch iets liefs voor elkaar. Dat is eigenlijk ieder jaar daarna opnieuw gebeurd, behalve de laatste keer. Toen ging het allemaal al echt niet goed meer en, in de staat waarin ik toen verkeerde, had ik aangegeven dat het mij om die reden misschien beter leek om het dit jaar maar stilletjes voorbij te laten gaan. Zij zei nog optimistisch en lief dat dat goed was, maar dat het haar er misschien toch niet van zou weerhouden om wel wat te doen. Uiteindelijk hebben we echter allebei niks gedaan. Drie dagen later maakte ik het uit.

Dit is de tweede Valentijnsdag na die. Vorig jaar was mijn eerste vriendinnetje na M. nog in the picture, al was het toen wel formeel uit (om later wel even weer voor drie weken aan te gaan, maar dat terzijde). Met Valentijnsdag hebben wij niks voor elkaar gedaan. Sowieso heb ik daar eigenlijk niks van gemerkt toen, behalve dan dat er 's avonds een gala was waar ik met haar naartoe geweest ben. Op die manier was het wellicht toch beter te overleven. Het was nog niet zo lang uit toen met haar en helemaal vrij van heftigheid was het toch niet, en om dan in deze ambivalente situatie toch nog met elkaar naar een gala te gaan, bracht wat spanning met zich mee.

Dit jaar is het weer anders. De Valentijnsdag is over de helft inmiddels, maar ik heb er eigenlijk niks anders van gemerkt tot dusver dan dat het het verdriet en de eenzaamheid die ik van binnen voel op subtiele wijze accentueert. Dat zou denk ik nog niet zo erg het geval geweest zijn als ik niet eergisteren voor het eerst een zeer dwingende aanwijzing had gekregen dat M. een nieuwe vriend heeft. Zulk nieuws heeft impact en dat is niet meteen weg, helaas.

Twee jaar geleden viel Valentijnsdag samen met de voorbode van het einde van onze relatie. Twee jaar later is diezelfde relatie nog steeds in mijn geest aanwezig, maar ben ik nog steeds verwikkeld in 'the aftermath' - en is het ook diezelfde relatie die ervoor zorgt dat mijn Valentijnsdag in mineur gewikkeld is. Ik geef eerlijk toe dat ik zelf de indruk heb dat ik me vandaag gewoon een beetje zielig zit te vinden en dat dat iets is waar ik misschien, met een beetje actieve controle, wat aan zou kunnen doen. Ik doe het alleen niet, omdat ik niet zou weten wat ik ermee op zou schieten. Ik voel me gewoon eenzaam, op een bepaalde manier, en door dat volkomen te negeren zou de blik in mijn ogen en de uitdrukking op mijn gezicht wellicht wat positiever zijn. Maar ermee verder komen, doe ik niet.

Hoe het met M.'s Valentijnsdag zit, weet ik niet. Ik kan daar natuurlijk zelfkastijdend over gaan fantaseren, hoe dat moet zijn, als ze net een nieuwe vriend heeft. Maar daar heb ik geen zin in en daar schiet ik ook niks mee op. Het enige wat ik zeker weet, is dat ze een kaartje in de bus heeft gekregen. Een kaartje van een jongen die twee keer eerder een kaartje stuurde op Valentijnsdag aan een meisje met wie hij geen relatie had. De eerdere twee keer heeft het niks opgeleverd. Eerlijk gezegd ben ik bang dat het dit keer niet erg anders zal gaan.

Wel denk ik dat het een hoop zou kunnen helpen als ik nou vandaag in ieder geval wél positieve aandacht zou hebben gekregen. Het verandert niks aan de situatie tussen M. en mij, maar het zou misschien het gevoel van eenzaamheid wat verzachten. Het is juist op dagen als deze, dat dat gewoon wat geaccentueerd wordt. Hier op m'n werk had men een Valentijnsactie georganiseerd dat mensen elkaar, al dan niet anoniem, wat konden geven door een briefje met een naam in een doosje te doen. Komt degene die dat georganiseerd heeft doodleuk met een zakje met van die dingetjes langs, om te vragen naar bepaalde collega's, of die er zijn, omdat ze wat voor ze heeft. Nouja, om een lang verhaal kort te maken, was ik de enige voor wie er kennelijk niks was. Niet dat die anderen nou daadwerkelijk een liefdesverklaring of iets dergelijks gekregen zullen hebben, maar het was in ieder geval iéts. Het feit dat ik de enige ben voor wie er niks was, zet, als ware het een watervaste viltstift, nog even een extra accentueerstreep onder het hele gebeuren.

Ja, ik zit me zielig te voelen. Ik gaf het eerder al toe en terwijl ik dit schrijf, ben ik me er eens te meer van bewust. Ook ben ik me ervan bewust dat de dag nog maar half voorbij is en je nooit weet wat er misschien nog gebeurt. En sowieso, dat er niks specifiek van deze dag afhangt; wat er in de toekomst allemaal nog met wie gebeurt, ligt open. Maar ik kan er niks aan doen. Het zal echt de nasleep zijn van het recent ontdekte 'nieuws'.

Al had ik vannacht ook iets merkwaardigs. Ik was met Italygirl aan het chatten via MSN over het hele gebeuren en op een gegeven moment kwam ter sprake wat ik er nou van zou vinden als zou blijken dat M. echt een nieuwe vriend heeft, daar gelukkig mee is en ze mij echt heeft kunnen isoleren in haar verleden. Niemand zal misschien verwonderder geweest zijn dan ikzelf, toen ik merkte dat ik vanuit mijn hart schreef dat het dan misschien goed zou zijn. Dat ik jarenlang mijn best heb gedaan, omdat ik zo van haar hield, om bij te dragen aan haar geluk. Ze was nooit écht gelukkig, vanwege en met zichzelf, en het is me uiteindelijk niet gelukt om daar écht verandering in te brengen. Als ze dat nu dan wel zou zijn... Dan is dát doel in ieder geval bereikt en daar zou ik oprecht blij om zijn, dát aspect zou zelfs fijn voor me voelen. Het zou denk ik rust geven. Een heel rare gewaarwording, die samenging met een vreemd warm gevoel van houden van, en tegelijkertijd op onverwachte wijze een stroom tranen teweeg bracht - tranen op een manier die ik lang niet meer gehad had.

Maar er staat tegenover dat het ook kan zijn dat ze dit bij hem niet vindt, misschien ook wel in mindere mate dan dat ze dat bij mij vond - maar dat dit toch veiligheid, stabiliteit en zekerheid brengt en ze niet meer alleen is en ook niet meer met mij bezig hoeft te zijn. Dingen uit het verleden meeneemt om het nu anders aan te pakken, maar misschien bij iemand te blijven terwijl ze diep in haar hart eigenlijk iets anders voelt. Het stukje diep in haar hart wat ze het liefste wil bedekken, dat stukje waar ze normaliter ook zelden tot nooit aan toegaf... Het stukje gevoel dat ze volgens mij zonder schroom zou ruilen voor de rationele dingen die ik hierboven noemde.

Erg nuttig is het in ieder geval niet, om hier zoveel over te speculeren, maar ik moest het even kwijt... Om dan nu maar verder te gaan met deze Valentijnsdag, na dit van me afgeschreven te hebben. Wellicht, gezien het karakter van deze dag, dat ik na afloop nog wat toevoeginkjes maak in reacties onder mijn eigen blog - maar dat zien we dan wel weer. En natuurlijk heb ik de post nog niet gecheckt, maar ik kan me zo voorstellen dat het enige wat ik vind, rekeningen zijn. Het is niet de eerste keer dat ik stiekem op een bepaald soort persoonlijke post zou hopen, maar in plaats daarvan rekeningen of zoiets niet-leuks vind. Nou ja, dat is vooruit lopen op iets wat helemaal niet zo hoeft te zijn, maar dat soort dingen ga je misschien doen, als je jezelf een beetje zielig zit te vinden.

Hopelijk laat het einde van dit gedoe niet meer zo lang op zich wachten. Hopelijk is Valentijnsdag volgend jaar beter. Een Valentijnsdag in mineur - hopelijk is de componist ervan zo creatief om daar ineens een knallend intermezzo tussendoor te gooien waarna we verder kunnen gaan in majeur. Maar ik zal, zeker ook op deze site, niet de enige zijn die dat soort dingen hoopt.