Ha Grizabella,

ik vrees dat de boodschap nog steeds keihard is. Zo lang hij niet heeeeel duidelijk zegt dat hij terugkomt op zijn beslissing en weer een relatie met jou wil, moet je er van uit gaan dat het uit is!!! Echt hoor, dit zijn alleen maar strubbelingen omdat hij zich niet goed houding weet te geven. Het is uit, en daar is niks aan veranderd! Ik lees in ieder geval niets waardoor ik zou denken dat het veranderd was.

Inderdaad, je koestert dus valse hoop. Laat hem los, ga weg bij hem en ga op zoek naar wat anders. Mocht hij alsnog besluiten dat het anders moet, dan kan hij jou wel vinden. Maar jij moet wegwezen, jij moet geen contact meer zoeken, want anders kom jij te bungelen. En bungelen.... dat moet je echt niet willen!

Sorry dat de boodschap zo hard is. Volgens mij.

Sterkte!!!!

Ach weet je, jullie hadden allemaal gelijk. Hij geeft geen zier om mij, het enige waar hij op uit was, was het lichamelijke. We zijn weer even verder en ik heb een klacht tegen hem moeten indienen wegens fysiek geweld. Geweldig toch. Zucht... Hij heeft me behandeld als een goedkope hoer, een stuk ongedierte. De ene avond heb je een geweldige tijd samen en geeft hij zelf de hint "ik zit morgen daar en daar, je ziet maar..." en het volgende moment laat hij je uit een café zetten omdat ik hem "ambeteerde". Ik heb zelfs daar de politie moeten bellen om mijn jas binnen te mogen gaan halen. Waarop hij dan in een razernij aan mijn deur komt staan en me gewoon neerslaat. Langs de andere kant weet ik het nu wel zeker: die kerel spoort niet in zijn bovenkamer. Ik heb het helemaal gehad!

Ik kan er nog altijd niet bij hoe dit zo ver is kunnen komen…

Nadat we vorige week dinsdag terug gekust hebben en als twee tieners in de auto hebben zitten “vrijen”, dat hele spelletje woensdag nog eens over gedaan hebben, kwam hij woensdagavond met het idee af om samen naar een hotelletje te gaan. Want niemand mocht weten dat we terug “samen” waren. En “samen” is niet eens het juiste woord, want we gingen het heel, heel rustig aan doen.
En dat hebben we dus gedaan, we zijn naar een hotelletje getrokken, hebben daar geweldig van elkaar genoten en nadien zelfs nog heel serieus gepraat over wat er fout gelopen was en hoe het nu verder moest. Op een bepaald moment zei hij dat het misschien geen goed idee was om elkaar elke dag te zien. Natuurlijk was ik ergens teleurgesteld, dus heb ik hem gevraagd mij alsjeblieft niet te gebruiken voor de lichamelijke pleziertjes en dat als het hem uitkwam. Waarop hij antwoordde dat ik niet zo wantrouwig moest zijn en dat het niet in zijn bedoelingen lag mij te gebruiken.
Toen ik hem weer bij zijn auto afzette, vroeg ik of ik hem met rust moest laten tot hij zelf contact opnam en daarop zei hij dat ik dat zelf moest weten. Om er vrijwel direct aan toe te voegen dat hij vrijdag na zijn werk daar en daar ging zitten en dat ik maar moest zien of ik tot daar kwam of niet. Vrijdag kreeg ik nog een sms’je dat hij het zo’n superavond gevonden had…

’s Avonds ging ik dus eerst naar zijn stamkroeg, waar ik te horen kreeg dat zijn moeder – die normaal vrijdag het ziekenhuis mocht verlaten – dan toch nog langer moest blijven. Hij deed redelijk afstandelijk naar mij toe, toch in vergelijking met de vorige dagen. Ik was al van plan om naar een feestje te gaan en hoorde van hem dat hij er ook naartoe ging. En vanaf dan liep het fout, want eens in de auto deed hij redelijk hufterig en daar aangekomen liet hij verstaan dat ik hem niet moest lastigvallen. Ik heb hem dan maar zoveel mogelijk met rust gelaten, hij heeft de hele avond bij andere mensen gestaan en mij eigenlijk geen blik waardig gegund. Toen ik het op een bepaald moment echt niet meer hield, ik voelde me zo gebruikt, ging ik naar hem toe (slecht idee, ik weet het) en liet hij me buiten zetten door de cafébaas omdat ik hem “ambeteerde”. Zonder jas, zonder iets vloog ik aan de deur. Ik heb dan de politie moeten bellen om mijn jas binnen te “mogen” gaan halen en dat was dat. Op mijn sms’jes reageerde hij niet eens.

Ik voelde me zo goedkoop, zo aan de kant geschoven, vertrapt als een stuk ongedierte. Dus heb ik iets gedaan wat niet zo mooi was, ik heb zijn autospiegels onder handen genomen, iets waarvoor ik me nu diep schaam. Waarop hij nadien in een razernij hier aan de deur kwam opdagen en toen ik die open deed, zijn vuist in mijn gezicht kreeg, tot twee keer toe. Hij heeft me dan nog keihard tegen de grond geduwd en is weg gereden.

En dat is het laatste wat ik van hem gehoord of gezien heb.

Dus nu zit ik hier, ik ben er klaar mee, maar het blijft wel pijn doen. Dat iemand die je zo graag ziet je als een stuk vuil behandeld heeft, zo schaamteloos van je gevoelens geprofiteerd heeft, is erg moeilijk te vatten. En ik weet dat het – alweer – de alcohol was die gesproken heeft, de nuchtere versie van hem zou dit nooit gedaan hebben.