Hey iedereen

Net deze site ontdekt doordat ik naar verhalen over liefde zocht. Ik heb al enkele verhalen gelezen en twijfelde of ik er ook één zou schrijven omdat ik nog niet eens verder ben geraakt dan een afwijzing en dus 'echt' liefdesverdriet er nooit aan te pas kwam. Maar, zoals de titel al zei, denk ik van een mug een olifant te maken. Aan de andere kant, ieder z'n problemen zijn het belangrijkst, ook al lijkt dit voor een ander niets.

Om te beginnen, ik ben een jongeman van rond de 20 en heb nog geen relatie gehad... Laat staan een kus op de mond. Niet dat het me echt stoort dat ik een 'laatkomer' ben, maar als ik het zo neerschrijf doet het toch iets met me. De reden dat ik iets post is voornamelijk om het van me af te schrijven en eventueel raad van anderen te kunnen meepikken. Liefde is geen onderwerp waarover ik makkelijk openlijk praat. Al is mijn beste makker wel altijd een goede steun geweest. Maar als je een persoon zo goed kent, weet je hun antwoorden al van voor je het gesprek start. Vandaar mijn zoektocht naar andere inzichten via deze site.

Drie jaar geleden begonnen met hogeschool. 1 kalverliefde doorgekomen en nooit echt 'op zoek' geweest. Ben geen partyanimal en contact met meisjes was toen ook zeer miniem. Tot ik een kot dicht bij mijn school vond dat prachtig was. Dicht tegen de school, mooi gebouw, ... Bovenop dit alles waren al mijn andere kotgenoten meisjes. NU, begrijp me niet verkeerd, ik heb er geen enkele seconde aan gedacht dit kot te nemen uitsluitend voor het vrouwvolk, ik ben nu eenmaal een rustig type (drink geen alcohol, hou niet echt van uitgaan,...) en we hadden geen betere koten gevonden dan dit. Het was misschien ook niet slecht om wat vlotter te leren omgaan met meisjes. Enkele maanden later kreeg ik gevoelens voor één van deze meisjes. Een lang verhaal kort: ik werd heel zachtjes afgewezen en pas na een maand of 2 had ik pas door dat het nooit wederzijds ging worden. 2 jaar lang niet veel gebeurd, tot 2 maand geleden. De oude 'kotpopulatie' was in deze 2 jaar al volledig veranderd door nieuwe aangename meisjes. In mijn 2e kotjaar (vorig jaar) kwam er een meisje bij waar ik het echt goed mee kon vinden, tot op de dag van vandaag is dit nog steeds het geval. Vorig jaar vond ik ze ook een zeer leuk meisje, maar zag ze nog niet echt als potentiële partner. Enkele maanden geleden gingen we met het kot in groepjes naar een studenten kick-off. De dag erna hoorde ik dat ze een jongen had ontmoet. Dat was het moment waarop ik een soort van besef kreeg dat ik op het punt stond iets te verliezen. Een vriendin waar ik( achteraf bekeken) eigenlijk al een tijdje mee aan het flirten was op mijn manier. Ik voelde me al veel keren verliefd, ondernam nooit actie omdat ik het: 1 Niet durfde, 2 het diep in me nooit zag werken. Maar deze keer voelt het zo anders... Ik voel me gewoon goed bij haar, ik had niet die verliefdheidsstress (al duikt die wel later in dit verhaal op), ik had niet die onoverkomelijke angst om me open te stellen aan haar. Een nieuw gevoel van verliefdheid dat ik achteraf gezien al even onderdrukte en niet wou beseffen. Na een kleine maand liep het contact tss haar en die jongen vast. Hij gaf haar totaal geen aandacht meer, eigenlijk was die jongen gewoon op zoek naar makkelijke seks. Na het een maand te laten rusten, vond ik eindelijk de moed om haar mee uit te vragen. Dit kwam niet zonder risico's, want we kenden elkaar al een jaar en leefden samen op hetzelfde kot waar je die persoon elke dag opnieuw terugziet. Maar toch had ik alle moed bij elkaar geraapt en was er klaar voor. Diezelfde avond had ze met enkele andere meisjes van kot een Tinder-acc aangemaakt en zaten ze samen in de leefruimte grondig het vlees in de kuip te keuren. Geen aangename gesprekken om te volgen in deze situatie. Zoals je al kan raden deed dit alle moed terug de schoenen in zakken. Nadat ze op date met hem was geweest probeerde ik mijn gedachten zoveel mogelijk te verzetten. Maar in plaats van dat ik het probeerde te vergeten, dacht ik er steeds meer en meer aan, de gevoelens werden sterker. Tot we op een nacht samen buiten zaten, voelde ik een drang in me opkomen om haar uit te vragen. Ook al wist ik dat ze soort van datete met die jongen van Tinder, ik MOEST het gewoon doen. Na een aarzelend 'antwoord' op mijn vraag gingen we beide naar bed. De ochtend erna kreeg ik een berichtje met de boodschap 'beter vrienden te blijven'. Ik was zeer teleurgesteld maar nam het verrassend goed op vind ik zelf. De dagen erna verliepen stroef. Ik ontweek blikken, deed anders dan normaal en het leek erop dat een vriendenrelatie zelfs teveel gevraagd was. Na een examen- en vakantieperiode was de storm gaan liggen. We kunnen terug normaal met elkaar omgaan zoals ervoor, niet helemaal hetzelfde maar dat is misschien slechts mijn kijk op de situatie... Nu betrap ik mezelf erop dat er geen dag voorbijgaat zonder aan haar te denken. Ik was op het moment dat ik haar uitvroeg vrijwel overtuigd van een soort van wederzijds gevoel. Ik voelde in het voorbije jaar een soort band groeien tss ons. Het was misschien niet de ideale moment om haar uit te vragen, de afwijzing kwam op een vreemde manier toch zwaar aan. Ik kreeg nog steeds geen rust in mijn hoofd. Ik respecteer haar keuze boven alles, doch kan ik het niet helpen nog steeds te denken dat er later iets mogelijk wordt. De manier waarop we naar elkaar lachen alleen al geeft me deze hoop. Interesse voor andere meisjes zit er op dit moment ook niet in. Ik balanceer nu tss het besef dat het mogelijk niets wordt en de hoop van wel. Ik dreig mezelf te verliezen in de gedachtegang van het hoopscenario. Eigenlijk ben ik het denken gewoon even moe... Het doet alvast deugd om het eens van me af te kunnen schrijven...