Lieve Akemi, je verhaal is zo verschrikkelijk herkenbaar voor mij. Ook ik zit al 7 maanden aan te leven, zonder doel, met maskers, verschrikkelijke pijnenn die nooit meer weg lijken te gaan. En hij... hij heeft zijn leven alweer opgepakt. Waarom kan ik dat niet, waarom kan jij dat niet? Wat is dat toch dat gevoel van liefde en pijn die je zo overweldigd dat je lichaam functioneert zonder dat je het gevoel hebt dat je er enige grip op hebt. Het voelt doods en koud en leeg en oneerlijk. Wat is dat toch dat een ander mens heeft dat ie zo diep in je lichaam, in je vezels, in je hersenen en in je hele zijn kan doordringen. Waarom laat je dat gebeuren vraag je je nu na 7 maanden nog af. Daar heeft niemand een antwoord op. Loslaten schijnt de oplossing te zijn, mar waar kan ik daar een medicijn voor vinden? Nog steeds ben ik ook op zoek naar de lijm die mijn gebroken stukjes hart weer aan elkaar kunnen lijmen.
Het doet me goed te lezen dat ik niet de enige ben in ieder geval. Hopelijk geeft dat jou ook wat meer rust (een ieniemienie-beetje zou al fijn zijn toch?
) Sterkte!

Hoi iedereen,

Bedankt voor alle lieve woorden. Het is een rare situatie. Mijn ex heeft het destijds uitgemaakt. Het kwam niet onverwacht, maar het was niet mijn keus. Ik wilde zo graag voor ons vechten, hij niet meer. Of dat gemakzucht was of dat hij het echt niet meer kon opbrengen, dat weet ik niet, want ik kan niet voelen wat hij heeft gevoeld. Ik doe dan ook mijn best om daar geen oordeel over te vellen.

Gaat hij nu gewoon vrolijk door met zijn leven? Ik weet het niet. Zijn carriere lijkt een behoorlijke vlucht te nemen, hij leert allemaal nieuwe leuke mensen kennen. Laatst mailde hij om nog iets zakelijks te bespreken en toen liet hij zich ontvallen dat hij het wel moeilijk had gehad toen hij een liedje hoorde dat voor hem heel sterk met mij verbonden was. Dan heb ik de neiging om te gaan hopen, maar uiteindelijk is het voor hem niet meer dan nostalgie, vrees ik. Hij kan zulke dingen heel lief en mooi verwoorden, maar zal nooit een daad stellen. Hij mist mij misschien wel, maar alleen als maatje. Ik mis hem nog steeds als geliefde, en daar zit het probleem.

Tsja, en loslaten. Hoe doe je dat? Ik heb het me al meerdere keren voorgenomen, en ik doe mijn best. De laatste tijd zocht hij af en toe contact. (Om gewoon wat bij te praten hoor, verder niets) Ik merkte dat ik daar onrustig van werd, het schopte mijn leven in de war. Daarom heb ik gezegd dat alle contact voorlopig maar van mij moet afhangen. Dat geeft mij meer rust omdat ik het dan zelf in de hand heb en niet hoef te zitten hopen dat hij misschien belt of mailt. En tot nu toe lukt het me ook goed om de afstand te bewaren.

Maar toch, hij sluipt telkens weer naar binnen. Ik denk dat het komt omdat mijn leven nu zo anders is dat ik geneigd ben te vergeten dat ik hem ooit heb gekend. Als ik terugkom in de stad waar we samen hebben gewoond voelt alsof ik daar nooit ben geweest. Maar je kunt natuurlijk nooit vier en een half jaar van je leven wegstoppen. Dat werkt zich toch weer naar de oppervlakte. Alleen, als ik al die herinneringen weer toelaat, word ik opnieuw verdrietig. Van de pijn die hij me heeft bezorgd ?ɬ©n van hem missen.