Ja, vandaag ben ik de held.

Na een jaar heen en weer. Weer in zijn armen vallen. Weer weggaan omdat hij niet voor me kiest. Hij wil eigenlijk vrij zijn, geen relatie. Maar mij ook niet kwijt. Weer terugkomen. Twee weken geleden definitief weggegaan. Toch weer gaan sms-en met elkaar. Weer lieve woordjes. Weer tik op mijn neus.

Maar vandaag ben ik een held.

Ik heb hem bedankt voor de mooie tijd samen.
Dat zijn liefde me mooi en sterk maakte. Dat hij een mooi en fijn mens is.

Maar dat ik nu zeker weet dat hij niet voor mij kiest. Dat ik wel verder met hem wil, maar alleen als hij er echt voor gaat. Dat doet hij niet. Dat ik geen bal van hem snap.
Maar dat ik het boek sluit. Dat ik mijn eigen leven op ga bouwen zonder hem.
Dat ik zijn nummer uit mijn mobiel wis. En hem gevraagd geen contact meer op te nemen. Vaarwel gezegd.

Daarna daadwerkelijk zijn nummer gewist. Al zijn spullen in een doos in de kelder gedaan.

Wat doet dat pijn. Maar toch voel ik me een held. Een kleine stap verder in mijn strijd tegen liefdesverdriet..
Het zout zit op mijn wangen, maar ik weet ik ga de goede kant op.

(nu maar hopen dat mijn hart ook zo gaat denken. En ik niet stiekem zijn nummer ga opzoeken. Ik sterk blijf. )

Maar vandaag ben ik de held.