Vandaag niet naar school gegaan, was gister tot circa 03:30 op. Om 01:15 een film gekeken terwijl ik wist dat ik de volgende dag vroeg op moest...

Het komt door dat overheersende verdoofde gevoel, wat met mij meegaat waar ik ga en sta... Een gevoel dat het me echt niets meer kan boeien... Dan weet ik dat ik moet knokken!

Eergister hoorde ik wel een leuk verhaal; er waren eens 2 vrienden die het nogal krap hadden. De ene wist dat er ergens een gratis diner georganiseerd werd en strikte de andere... Eenmaal aangekomen was het voorgerecht een echte aanfluiting, mierikswortel. De meegekomen vriend verliet verontwaardigd het diner. Even later kwam hij diegene tegen die hem uitgenodigd had, die kwam lachend en volgegeten aangelopen. "Ja, waarom ging je nou weg, dat voorgerecht was onsmakelijk, de gerechten daarna waren overheerlijk..."
Ja, soms moet je even door de zure appel heenbijten, maar je ogen openhouden voor de mooie dingen die kunnen komen!

Dit verhaal deel ik met jullie om mezelf en jullie wat op te fleuren(voor zoverre dat nodig is)!

Nou maar hopen dat ik uit die verekte roes kom van pijn en verdoofdheid... Of misschien moet ik het accepteren en op die manier beter verwerken...