Een verkeerslicht relatie. Dat is waar ik in zit: rood, oranje, groen, rood, oranje, groen..
Helemaal gelukkig met elkaar..je heel dicht bij elkaar voelen...maar ook veel tranen omdat hij er niet echt voor kan gaan. In het afgelopen jaar heb ik meer tranen gelaten dan ongeveer in mijn afgelopen leven. Het weer willen proberen, toch weer afstand nemen, elkaar niet kunnen missen, elkaar weer opzoeken, merken dat het toch niet werkt omdat hij er niet klaar voor is. Ondanks dat stapelgek op elkaar zijn.

Vroeger was ik de nuchtere ik. Ik snapte niet dat mensen blijven hangen in een relatie waarbij de ander er niet echt voor kan gaan. En nu ik er zelf in zit, merk ik dat het moeilijk is om er mee te stoppen. Om iemand waar je zo om geeft los te moeten laten. Tegen beter weten in, blijf je proberen. Alles geven. Veel gesprekken met jezelf voeren van: sukkel, laat hem los als hij echt voor je gaat komt hij wel. Of deze: Probeer te genieten van het moment! Laat het wat losser! Of deze: cijfer jezelf niet zo weg, iemand mag niet zo met je om gaan. Of deze: 'En nu ga je de stap zetten, en als je bij hem bent voelt het zo goed dat je alles vergeet'. We kunnen niet met elkaar zo maar ook niet zonder.

Ik snap niet van mezelf dat ik telkens de kracht niet heb om hem los te laten. Ik ben eigenlijk heel tevreden met mijn leventje, ben gezond, veel lieve vrienden en familie, genoeg hobby's,.ben eigenlijk gewoon gelukkig! Ik heb hem daarvoor eigenlijk niet nodig.

Ik wilde een blog schrijven over hoe het nu met me gaat. Dat er weer veel is gebeurd. Dat we weer bij elkaar waren en nu weer de stap hebben gezet om uit elkaar te gaan. Dat ik tot tranen toe geroerd was omdat hij op ons plekje in de natuur een mooi afscheidscadeautje had neergelegd. Dat ik daar een mooie afscheidsbrief voor hem heb achtergelaten. Dat ik me heel raar voel: een soort berusting, ik hoeft niet te vechten, minder paniek dan vroeger, ik lig niet te huilen, maar in mijn maag zit wel een knoop. Ik mis hem. Het voelt leeg, maar iets in mij zegt dat het echt zo niet kon. Er zit meer boosheid op hem in mij dan vroeger. Toch ook verbijstering dat het weer niet lukte. Ook hoop dat hij ooit echt voor me gaat. Maar vooral verlang ik naar rust. Rust in mezelf. Verlangen naar de ik zoals ik mezelf ken: relaxt, vrolijk met een nuchtere kijk op het leven. Geen slappe geest in een slap lichaam.

Verstandelijk weet ik wat ik moet doen...afstand houden tenzij hij echt voor me gaat. Ik heb veel steun aan al jullie lieve lieve woorden, adviezen en reacties op mijn blogs. Ik lees ook al jullie blogs, maar heb de kracht niet altijd om te reageren. Gek genoeg heb ik ook veel steun aan mijn eigen blogs...wat een spiegel is dat zeg!

Maar ik heb dit al zo vaak geschreven. Ik las mijn oude blogs..het is een herhaling van zetten. Hoe lang hou ik nu vol? Wanneer bezwijk ik weer - tegen beter in - voor zijn lieve lach? Pfff...