Cryptische omschrijving voor een blog-item.... Verder niet heel veel bedoelend, maar misschien heeft het je interesse gewekt om deze blog-item eens te openen en te lezen.... Goed, het was eigenlijk een woordspeling met 69 dagen en dat het verstand eindelijk is gekomen.
Combineer dat en je kan zoiets er uit krijgen... Inhoudelijk dan nu even: Het gaat goed met mij. Echt waar. Ja het is "pas" twee maanden na de breuk tussen mij en mijn ex en ja het is nog niet heel lang geleden dat ik haar graag terugwilde. Maar het is voorbij. Geen tranen meer, behoorlijk wat afstand gecreeerd en objectief gekeken naar haar minpunten. Ze was niet goed voor mij, ze was eigenlijk hypocriet en egoistisch. Niet alleen met de breuk maar door de hele relatie heen. Ik heb als n verliefde kip zonder kop op mn achterste poten gelopen (ook zo'n mooie woordspeling... net alsof kippen voorpoten hebben haha!) en niet ingezien dat het ook anders kan!

Waarom weet ik dat dan nu wel? Wat is mij overkomen?
Wat kon mij nog overkomen toen ik dacht dat de wereld was vergaan? Erger kon het toch niet meer worden! Wat mij restte was aan mezelf te gaan werken en het onmogelijke doen. Ik heb lessen getrokken uit wat er gebeurd is en ben veel dingen anders gaan aanpakken. Het lijkt wel of ik in twee maanden tijd heel wat wijzer ben geworden: over mezelf, over relaties, over wat ik wil en wat ik niet wil, over wat mogelijk en onmogelijk is, wat het is om opnieuw passie voor iets te kunnen ontwikkelen. Deze winst is van mij en mij alleen.

Er is veel contact geweest met vrienden, oude vrienden en vooral ook nieuwe vrienden. Laat toevallig eentje daarvan iets in dr te hebben gehad waar ik voorzichtig aan wat dichterbij op ben gaan schuiven. Eerst nog afstandelijk van mijn kant uit, vergelijkend met wat ik eerder had. Zelfs na een date bewaarde ik gevoelsmatig nog mn afstand: ik had nog een ballast mee, de erfenis van gedumpt worden door je grote liefde. Toch is daar een geweldig weekend onverwacht uitgekomen. Een weekend waarin ik heb gezien hoe het is om wel gewaardeerd te worden om wie je bent, wat je kan, wat je doet, hoe je denkt, wat je denkt, en wat je wilt... Opeens kwam ik erachter dat mn ex mij op zoveel punten niet mij had gegeven wat ik verdiende. Ik werd monddood gemaakt door mn ex dr fanatieke streverige precisieuze eisenpakket in de loop der tijd, dat ik mezelf op ten duur niet meer voelde te zijn. Ik verlangde weer naar mijn vrienden te zien omdat ik onderbewust me niet meer op mn gemak voelde bij die meid. Ik was verliefd, ja dat zeker, maar ook was zij mn warme nest wat ik niet wilde laten gaan, ookal dacht ik zelf dat er altijd een barriere zou zijn die ZIJ niet kon en niet wilde slechten. Vooral dat laatste: Zij wilde geen concessies doen omdat ze het niet kon. Geen wonder dat geen kerel het met haar uithield. Nee, dit weekend is mij geleerd dat niet alles perfect hoeft overeen te komen zolang er ruimte is voor leergierigheid naar de ander. Je moet er een type voor zijn dat zich flexibel kan opstellen en mocht je een perfectionist zijn, prima, maar dat is nog altijd anders dan weten wat je wil en weten wat je niet wil. Mijn ex heeft nog veel te leren blijkt...

Ik heb dus iemand dit weekend leren kennen die ik nu een tijdje ken. Het riekt naar meer.... ik voel me happy, levenslustig en fanatiek! Ik wil weer eens wat, wat anders dan mn ex willen. Dat schip moet echter nog wel verbrand worden. Ik voel me sterk en strijdbaar en wil mn ex confronteren met mij, hernieuwd. Dat komt nog wel, dat hoeft nu nog niet. Maar de liefdesverdriet is daarmee voorbij. Het is zeker zo dat de mooie herinneringen bewaard blijven, want ook zij was voor mij uniek, dat wel. Maar ze is ook niet zo speciaal dat na haar alles op is gaan houden. Ik wilde er overheen komen; dat riep ik al vanaf de eerste dag; en ja... ik ben er overheen. Ik stort mezelf in een nieuw avontuur; een heel andere weer; wijzer ook. Het zit gewoon in mijn karakter om niet te lang stil te blijven zitten, wetende wat er mogelijk is en wat op mijn pad komt te liggen.

Dus.... concluderend: negen-en-zestig dagen heb ik erover gedaan; een groot deel daarvan waren de meest verschrikkelijke van mijn leven. Niet alleen tijd heelde mijn wonden: veel afleiding, veel bezigheden, veel nieuwe bezigheden, hernieuwde oude bezigheden en het op zoek zijn naar uitdagingen hebben mij geduwt in de jusite richting met als hoogtepunt het afgelopen weekend waarin iemand mij dicht naar haar toe trok en liet zien hoe het ook anders kan. Zonder haar had het nog wel een beetje langer doorgemodderd dus ik geef daarmee aan hoe zeer het kan helpen dat het ontmoeten van nieuwe mensen na een breuk essentieel is voor je vooruitgang. Ik las dat mensen jaren later nog last kunnen hebben van een breuk. Ik was er eentje van bij mn eerste ex, maar dat was eens maar nooit meer. Ik gun mezelf geen jarenlang liefdesverdriet om iemand die het niet waard meer is.

Deze nieuwe persoon vraagt zich terecht af in hoeverre ik echt over mn ex heen ben nu; jullie, diegenen die mijn blogs hebben gevolgd zullen zich afvragen of ik echt die stap heb kunnen maken. Ik weet zelf ook eigenlijk niet of ik wel moet geloven in wat ik nu blijk te denken en te voelen, maar het is wel zo dat voor het eerst in lange tijd mijn verstand en hart weer op 1 lijn zitten. Gevolg is dat ik handel met zelfvertrouwen en zonder onderzekerheid. De enige valkuil is, en blijft, is dat ik voor altijd mee zal dragen dat ik van de een op de andere dag opzij gezet kan worden. het is aan mij om te zien of ik mezelf ga beschermen tegen die mogelijkheid en daardoor moeite zal hebben mezelf te geven zoals ik dat bij mn ex deed of dat ik dat -zoals het eigenlijk hoort- wel weer ga doen en het gevaar te accepteren weer zoiets mee te maken. Die vraag houdt mij nu bezig; daarover ben ik niet uit... Daar hebben we mn ex voor om te bedanken dat ik nu in die impasse zit; als DAT geen reden genoeg is om me tegen af te zetten

Het komt goed met mij; ik ga voor iets nieuws! Dit is leuk!!