En niet zo zuinig ook...Krijg ik afgelopen zaterdag een telefoontje van Opa. Een altijd erg opgewekte Opa, die plots heel timide en stil klinkt. Die nacht is er nog een hart "gebroken". "Oma heeft vannacht een lichte hartaanval gehad", waren z'n woorden. Paniek alom in die "oh-zo-heldere-kop-van-mij-leek-het-de-laatste-weken". Geen zorgen verder, met Oma gaat het momenteel weer een stuk beter, en gelukkig, nuchter bekeken, ze is in erg goede en professionele handen nu. Nu heeft ze eigenlijk al jaren allerlei kwaaltjes, dus een complete verrassing is het nooit, maar toch blijft altijd gewoon k*t dit soort nieuws.

Maar verdomme. Dan zit je daar dus. Waar in vredesnaam is dat armpje? Juist op zo'n moment. En toen was deze er. Immers we wonen nog samen natuurlijk en klaarblijkelijk, al deed ze soms anders doen denken de laatste weken, lijkt A. toch niet de koude kille ijsheks van de afgelopen tijd...

Verdomme, het is uit, elke dag dringt de acceptatie meer en meer tot me door. En elke dag lijk ik er meer en meer vrede mee te hebben. En dan is ze er gewoon voor me. Op een verrot moment. Wanneer je juist dat armpje nodig hebt.

En nu? Ik kapot natuurlijk, dit kan er "nog wel even bij", en juist door dat armpje, ben ik plots haar weer gaan missen. Stom. Juist nu ze er voor me is, mis ik haar weer. Besef ik ineens hoe stom het is dat we niet meer samen zijn. Besef ik ineens dat al die f*cking fouten die ik gemaakt heb (en ja, schiet misschien weer even in het zelfverwijt) zo ontzettend dom waren. Besef ik eigenlijk dat het misschien helemaal niet zo goed ging als ik dacht...Zal door situatie komen ongetwijfeld nu, maar verrot voelt het wel...