Verdriet. Hoe hard en pijnlijk kan verdriet zijn. Het overvalt me op momenten, zonder dat ik daar iets tegen kan doen. Op momenten waarop je er niet op zit te wachten. Op werk, alleen thuis, in de auto, in de stad. Het maakt niet uit, verdriet laat zich niet tegenhouden.
En waarom ben ik dan zo verdrietig? Mijn ex is een waardeloze zak, sorry dat ik het zo moet zeggen. Maar daar ben ik nu wel achter. Ik zou blij moeten zijn dat hij weg is, uit mijn leven, een ander meisje 'gelukkig' aan het maken.
Maar de gedachte aan die twee samen maakt me misselijk. Ik moet er ook gewoon niet aan denken maar dat is zo zo moeilijk. Zou hij haar hetzelfde noemen als hij mij altijd noemde? Zou hij net zoveel van haar houden, haar vasthouden in bed, zoals bij mij?
Dat verdriet, ik moet er doorheen, maar oh, wat zijn er zware momenten.
En aan de andere kant kan ik zo boos zijn. Hoe kan iemand je zo behandelen? Waarom is het mij niet gegunt, het leven wat hij nou leidt en dat ik zo immens graag had willen leiden.
Alle oude pijn komt naar boven en overvalt me. Waarom heb ik toen een miskraam gehad? Was dat al een voorbode? Anders zou ik nu 4 maanden zwanger zijn geweest. Maar wil ik dat, van zo iemand? en diep in me weet ik het antwoord wel. Nee.
Nee, dat wil ik niet. Hij is het niet meer waard. Hij is niet meer de persoon waar ik zo diep en zielsveel van gehouden heb. De persoon waarmee ik alles deelde. Maar tegelijkertijd wel de persoon die mij keihard liet vallen op de momenten dat ik hem eens nodig had.

En dat moet ik goed onthouden. Hij had ook zoveel mindere kanten, waar ik allemaal met een roze bril naar heb gekeken. Maar welke zichzelf respecterende persoon laat zichzelf 4 jaar onderhouden en laat de hele boel achter als het gras bij de buurvrouw groener lijkt? En weigert dan enige vorm van 'schadevergoeding'? Ik ga er niet om smeken, maar het maakt wel weer duidelijk wat voor persoon hij is.

Heb ik me dan al die jaren vergist in hem? Ik weet dat hij van me heeft gehouden, dat heb ik duidelijk gevoeld. Maar ik voel me zo aan de kant gezet, als een vuilniszak opzij gezet, zonder dat er nog een gedachte aan besteedt hoeft te worden.

Ik kan heel goed relativeren. Het is niet mijn schuld, zelfs hij heeft geezegd dat ik een beter persoon dan hem verdien. Het ligt ook niet aan mij, ik heb alles gegeven wat ik had. Ik weet dat ik een liefdevolle relatie kan hebben, dat dat ook is wat ik wil.
Hij heeft het opgegeven op het moment dat het moeilijk werd. Ik niet, ik ben een vechter en een doorzetter. En dat is ook wat ik nu aan het doen ben. Vechten, zo hard als ik kan. Voor mezelf.

Maar het voelt soms zo nutteloos. Voor wie doe ik dit nou allemaal? Ik koop nieuwe kleding, nieuwe lingerie, ben heel veel afgevallen door de stress. Maar voor wie doe ik dit nu allemaal? Voor mezelf, houdt iedereen me voor. Ik ben dat niet gewend, ik deed geen dingen voor mezelf.

Wanneer houdt deze pijn nou eens op? Begrijp me niet verkeerd hoor. Het gaat echt met de week beter. Maar af en toe die dips...
Ik kan me heel sterk opstellen, lachen om de dingen die me nu allemaal overkomen. Maar aan de andere kant is het zo supertriest. Een maand geleden had ik het allemaal zo goed voor elkaar en zie nu. Ik heb een goede baan, een leuke opleiding, lieve vrienden, familie etc. En toch zo diepongelukkig. En dat allemaal door hem...

En dan moet ik van mezelf weer naar de leuke en goede kanten kijken. Het wordt steeds beter weer buiten. Lekker lopen in de zon, maar dan nu zonder pup.

Mijn pup, wat mis ik hem. Misschien nog wel meer als exlief.

Oke, klaar met dit depressieve gedoe. Ik heb een heel leven voor me. Er komt echt nog wel iemand op mijn pad die me wel gelukkig kan maken. Maar eerst tijd om mezelf gelukkig maken. Je moet het toch met jezelf doen!