Hi Davy,

Waarom zou jij iemand die zegt jou te haten en op de dag dat het een maand tussen jullie uit is dit gaat vieren, nog terug willen winnen--of een vriendschap mee willen opbouwen? Als haar interesse in jou al na 3 ruzies verdween, mag je je misschien wel gaan afvragen hoe diep haar interesse werkelijk zat.

Een relatie-einde betekent verlies. Verlies van de partner, de relatie, de connectie, dromen, hoop, plannen--en waarschijnlijk ook een verlies van dat deel van jezelf dat aan die partner verbonden is. En ik denk dat het nu net dát deel is, waardoor zovelen verstrikt raken in het 'terugwinnen', in het 'hopen dat het weer goed komt', in het eindeloos puzzelen van de tekens aan de welbekende wand, in het je afvragen 'maar als we, dan...', en, 'hadden we maar, dan...'. Omdat dát deel van jezelf zo verweven is met die ander, is het moeilijk je de tijd vóór die ander nog te herinneren. De tijd toen je als single genoot van je eigen gezelschap.

Haal de focus van haar af, en breng de aandacht terug naar jezelf. Probeer te vermijden dat je al je aandacht richt op haar voor je terugwinnen en je verlangen nog vrienden met haar te kunnen zijn.

Vriendschap vers na een relatie-einde is nagenoeg onmogelijk, tenzij de partners tijdens de relatie zélf al op een vriendschappelijk, platonische wijze met elkaar samen waren. Maar wanneer het einde in ieder geval voor één onverwacht komt, ben je emotioneel nauwelijks in staat om ineens van rol te veranderen. Je gaat niet van Intiem naar Platonisch in één nacht. In jouw geval vermoed ik dat je momenteel ook veel te diep gekwetst bent om haar 'buddy' te zijn.

Je wil om nog 'vrienden met haar te zijn', komt misschien voort uit een onderbewust verlangen om nog steeds haar aandacht te krijgen, bevestigd te krijgen dat je haar aandacht 'waard bent', en misschien zelfs ook wel uit je hoop dat zij, door contact met je te houden, uiteindelijk misschien wel zal gaan inzien wat ze 'mist'.

Maar laten we eerlijk zijn: wil jij werkelijk met iemand samen zijn, die jou eerst moet verliezen om erachter te komen dat ze eigenlijk veel liever bij je wilt zijn? Moet daar echt eerst een verlies voor nodig zijn om dat te beseffen? In het merendeel van de gevallen, waarbij één van de partners na een relatie-einde huilend op de knietjes voor de deur de grond met snot bekleed en sméékt om het weer te proberen, herhaalt de geschiedenis zich uiteindelijk gewoon weer. Wanneer de relatie weer in de sleur van de alledaagse bezigheden vorm krijgt, dan is het spannende er namelijk wel weer af.

"...en onbeantwoord gevoel voor mijn vriendin blijven maar door mijn hoofd spoken".

Met je ex bezig blijven komt voort uit het zoeken naar bevestiging, naar antwoorden van het 'waarom?!'. Waarom heb je je ex nodig voor bevestiging? Zijn de antwoorden, al komen deze niet persoonlijk uit haar mond, niet te vinden in de situatie zelf momenteel? Hoe zij jullie relatie-einde vierde, bijvoorbeeld. Of hoe zij rondstrooit je nu ineens te haten (en het maakt niet uit of zij dit nu wel of niet meent; ze zegt het toch maar wel).

Je kan wel met haar willen blijven praten, onderhandelen, smeken, 'alles voor haar doen om haar te laten weten hoe serieus je het met haar meent', maar hoe dieper je je daarin graaft, hoe moeilijker het is om daar weer uit te klimmen. Bovendien geef je daarmee ook nog eens het signaal af, dat niets je teveel is--zelfs niet het verlies van eigenwaarde en zelfrespect.

Iemand loslaten, de relatie afsluiten en doorgaan met je eigen leven, heeft niets te maken met die ander en de verklaringen of uitleg die je nodig hebt om dat te kunnen doen. Elke verklaring die zij jou namelijk zou geven, werpt automatisch weer nieuwe vragen op--en op die manier blijf je onnodig lang bezig met iemand. Afscheid nemen doe je toch feitelijk alleen. Het is inzien en accepteren wat de situatie NU is en je emotionele investering verplaatsen, terug naar jezelf.

Sterkte!