Online gebruikers
- William135
verhaal over mijn liefdesverdriet
1,2, 3 fietsers tel ik in de straat. Haast hebben ze. De regen maakt spiegels op de stoep.
Ik heb geen haast. Ik niet.
Ik zit hier prima voor mijn raam. De condens van mijn adem maakt mijn zicht steeds kleiner Tot dat er niks meer over is, en de buitenwereld een wazige vlek is.
Nu al twee maanden geleden. Wat zou hij aan het doen zijn? Niet aan denken..niet volgens het boekje.
Na een maand huilen had ik me voorgenomen afscheid te nemen van mijn verdriet. Ik was naar de bibliotheek gefietst en had daar een zelfhulpboek gehaald over liefdesverdriet. Met verbazing had ik voor de schappen gestaan. Voor alles was een boek. Van ‘Ik doe altijd de afwas’, tot ‘Yes! Ik ben een grijze muis”. Zouden mensen die boeken durven te huren? Ik zag al voor me hoe het bibliotheekpersoneel zou reageren wanneer het boek ‘Ik doe altijd de afwas’ over de toonbank werd geschoven. “Dat is mooi mevrouw, want ik heb hier nog wel wat staan”.
Het boekje wat nu bij mij op mijn nachtkastje ligt is stom. Een roze kaft met een hart erop. Wat bezielde de illustrator? Dat hart moest gebroken zijn. En er moest iemand op staan met wallen, een pyjama broek aan en lege chocolade wikkels om zich heen.
Hoofdstuk acceptatie. Volgens de schrijver hielp het wanneer je iets aan je kamer veranderd. Daardoor verandert je leefomgeving, en is hij anders dan toen je nog een relatie had.
Ik was meteen aan de slag gegaan. Ik haalde foto’s weg en verschoof mijn bank. De administratie die al enkele weken op een stoel lag kreeg een plaats in mijn bureaula. Ik hing een andere poster op en het stepapparaat onder mijn tafel verdween naar de gang.
Gut wat was het leeg geweest. Was dat de bedoeling zo? Een schimmelvlek waar eerst een foto had gehangen was zichtbaar geworden.
Dat was ik niet. Ik had mijn administratie uit de la en gehaald en terug gegooid op een stoel.. Kon ik het gelijk uit zoeken, een keer. Dat voelde gelijk al beter.
Haren in mijn borstel. Haren van hem
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Veranderingen
Ik ben ook bekent met de filosofie dat je je huis moet reorganiseren, of op z'n minst opruimen. Immers, een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd.....Yeah,right!
Dus ik een vlammenwerper gehuurd...... Tsja, het is nu wel leger inderdaad.
Al die boeken, inderdaad ook. Wordt je ook niet vrolijker van, al zijn die titels in elk geval wel lachen.
Ik weet het niet hoor met verdriet. Het is een beetje als een ballon. In eerste instantie van het formaat luchtballon. na verloop van tijd wordt het steeds een beetje kleiner, tot op een gegeven moment, het is opeens een balletje geworden, zo klein dat je het in je zak met bagage kunt meenemen. Het weegt niet zoveel meer, maar neemt nog wel ruimte in beslag. Hetzelfde met de pijn. De wond wordt kleiner maar heelt eigenlijk nooit echt. Ik heb het van de week nog kunnen ervaren, hoe na jaren iemand toch direkt weer binnen komt. Al was er in dit geval geen sprake van pijn of een wond.... Uh, dus een beetje slecht voorbeeld. Ach, dan wordt het misschien gewoon een groot lidteken. Het is bizar om te realiseren dat je (als het 'moet') ook nog van een ander zou kunnen houden en misschien weer vertrouwen kunnen hebben in. Terwijl je tegelijkertijd misschien nooit meer over een persoon heen komt en diegene echt de ware voor je is. Ik spreek voor mij en tegen de blauwe hemel. Achter de regenwolken dan.
Mijn vraag aan jou: heb je verdriet, of ben je er al (bijna) overheen? Want je mooie stukje, daar klinkt eerder kracht uit, dan ellende en wanhoop. Om maar twee uitersten te noemen.
groeten, Hugo
Hoi Hugo, Mooi stukje heb je
Hoi Hugo,
Mooi stukje heb je geschreven over die ballon. Zo is het inderdaad.
Het is nu 6 maanden uit en ik werk nog steeds aan mijn herstel. Ik kan niet echt zeggen dat ik verdriet heb, het gemis is er wel en het verlangen naar hoe het vroeger was. Ik ben er voor een groot stuk over heen denk ik. Het stuk van mij wat er nog niet overheen is , is dat ik niet verwacht dat ik ooit weer zo'n leuk persoon zal tegenkomen, die hem zal evenaren. Het was ook gewoon te mooi. Op je 19e degene vinden waar je altijd bij zult blijven. (inmiddels ben ik wel wat ouder)
Dus...flikflooi periode voor mij..maar ook zo vermoeiend. Echt zo het gevoeld damn nu moet ik weer op jacht..zorgen voor een maatje in mijn leven.
Mooi
Mooi stukje heb je geschreven! Stertke!
floor87
Wat heb je dat mooi beschreven, en idd ze mogen de kaften van ldvd boeken weleens veranderen.
Het moet minstens een kaft zijn met daarop jou beschrijving want dat klopt helemaal.
Ook over die administratie, die heeft bij mij 2 maanden op één plek gelegen en het stapeltje groeide met de dag.
Ook ik wens je veel sterkte de komende tijd, groetjes van Layla
Mooi.. Je bent nu zes
Mooi.. Je bent nu zes maanden verder? Heb je dit stukje vier maanden geleden geschreven dan?
Kun je jezelf nog vinden in dat gevoel van toen? Het valt mij op dat er altijd wel een schim van dat gevoel blijft hangen, maar als ik mijn stukjes van vroeger soms nalees.. Die intense verdrietmomenten.. Het is altijd zo ongrijpbaar.. Alsof het over iemand anders ging.. En tegelijkertijd, als je soms iets ruikt, een bepaalde kleur ziet, een film of een mooi liedje, dan is alles weer in alle hevigheid terug.. zelfs na al die jaren..
En ja.. iemand vinden die zoooo leuk was.. Ik heb hier vijf jaar terug onder een alias vrijwel dagelijks stukjes geschreven toen mijn hart in 1000 stukken brak.. Veel te snel weer in iets nieuws gestapt.. En weer, en weer, en weer.. Ik denk dat ik het nog steeds heel eng vind om dat idee te omarmen, dat iemand zoals zij niet meer terugkomt in mijn leven.. Dat stukje is geweest, dat gevoel is op, en komt nooit meer terug.. En dat besef loslaten is voor mij het allermoeilijkste.. dat is misschien nog wel het grootste verdriet van alles, want daardoor heb ik best veel lieve dames aan me voorbij laten gaan..
Dus ik zeg, de bezem erdoorheen! De lente is onderweg en staat klaar om aan te kloppen.. Of jagen de oplossing is, ach.. het biedt afleiding.. maar het vlakt nooit zulke diep intense gevoelens weg..
Houd je goed, Floor!